In 1883 wisten de Duitsers bezit te nemen van een stuk grondgebied aan de Namibische Atlantische kust, ingesloten door woestijn. Het is nog steeds een barre plek, geteisterd door harde wind vanaf de koude zee die op de hitte van het vasteland botst. Op de weg ernaar toe komen we in een zandstorm terecht: de wind jaagt ladingen fijn zand over de asfaltweg. Langs de kant van de weg staan de shovels al klaar om de nieuw gevormde zandduinen weer van de weg te schuiven, net als bij ons de sneeuwschuivers.

Toen er in 1908 diamanten in de buurt werden gevonden, vestigde men zich hier permanent en werd de stad Lüderitz gesticht. Ze hebben er nog een aardig plaatsje van weten te maken, met een Lutherse kerk en diverse gebouwen in Duits-koloniale stijl. Er wonen nu zo’n 25.000 mensen, hoewel bijna niemand daarvan zich door de weersomstandigheden buiten op straat laat zien.

Lüderitz ligt aan de Benguela zeestroom. Koud en voedselrijk water wordt hier zo’n 200-300 meter van de bodem opgeweld door de wind. Dit maakt het een aantrekkelijke plek om te leven voor vissen, vogels en zeezoogdieren. Op één van de eilanden voor de kust leven zelfs pinguïns. We maken vroeg in de ochtend een catamarantour richting dat Halifax-eiland. Het is een vrij ontspannen tocht (het waait nog niet zo erg als de dag ervoor), en we zien onderweg kleine dolfijnen voorbij zwemmen. Ook is er een rots waarop tientallen zeehonden liggen.

Aankomst bij Halifax-eiland

We houden stil iets voor de kust van Halifax-eiland, je mag er niet aan land. Gelukkig komen de pinguïns vanzelf voorbij zwemmen. Ik had de beestjes nog niet eerder zien zwemmen, ze lijken zo wel grote eenden. Op het strand staan er daarnaast nog honderden of misschien wel duizenden. Wel grappig dat ze hier allemaal bij elkaar blijven op dat ene eiland, terwijl er genoeg andere eilanden hier in de buurt zijn.

Pinguins op het strand

Pinguins in het water

De boottocht is zo gepland dat de toeristen daarna de tijd hebben om zich tien kilometer buiten Lüderitz te verplaatsen naar de spookstad Kolmanskop. Daar begint om 11 uur een rondleiding langs de verlaten gebouwen. Kolmanskop is net als Lüderitz een plaatsje gebouwd door de Duitsers in 1908, toen in dit gebied diamanten werden gevonden. In de begintijd waren er dat zoveel dat ze met de blote hand van de grond geraapt konden worden. Later werd er ook gegraven. De diamantgekte duurde niet lang: eigenlijk al na de Eerste Wereldoorlog werd er elders in Namibië een veel betere vindplaats ontdekt.

Bij het vervallen station van Kolmanskop

Vanaf 1956 is de stad geheel verlaten, en neemt het alsmaar bewegende zand langzaam bezit van de gebouwen. De paar honderd Duitsers hadden het goed voor elkaar hier met alle nodige voorzieningen (ziekenhuis, treinstation) en vrijetijdsbesteding (turnzaal, kegelbaan). Na de tour mag je vrij rondlopen en de meeste gebouwen zelf verkennen. Sommige zijn nog wel in redelijke staat, maar bij andere is het dak ingestort en liggen de kamers vol binnengewaaid zand. Dat verval en het werk van het zand maakt het een heel fotogenieke plek.

Doorkijkje in één van de huizen

Aan het eind van de middag gaan we dan nog naar het Diaz-punt, een kilometer of 20 buiten Lüderitz. Het was hier dat de Portugese ontdekkingsreiziger Bartolomeu Diaz in 1488 een kruis op de kust plantte. Hij was op de terugweg van Kaap de Goede Hoop. Nu staan er een vuurtoren en een replica van het kruis.

Hier staat ongelooflijk veel wind, en dat zegt wat want we zijn al heel wat gewend de laatste dagen. Er was ooit een wandelbrug naar de top, maar die is door de zee weggeslagen. Er is nog wel trap uitgehouwen in de rots. Daar kun je met gevaar voor eigen leven het hoogste punt bereiken. Het enige positieve dat er over te zeggen valt is dat je vandaar de beste foto’s kunt maken van de zeehonden op een eilandje voor de kust. Het is hetzelfde eiland als dat we vanochtend met de catamaran passeerden, maar daar was de zee te onstuimig om ze goed te kunnen zien. Verder zitten er hier veel watervogels. We zien verschillende flamingo’s.

Zeehondeneiland