De laatste jaren maak ik er een goede gewoonte van Nieuwjaarsdag op een spectaculaire plek door te brengen. Het was Virunga Nationaal Park in 2016 met z’n gorilla’s en chimpansees, en vorig jaar de Rotseilanden van Palau. Dit jaar werd ik op 1 januari wakker aan de rand van de Fish River Canyon in het zuiden van Namibië.

Mijn slaap werd deze nacht vaak onderbroken door de sterke, huilende wind die door de canyon en langs de huisjes van de lodge raast. Bij het inchecken krijg je behalve de sleutel ook een zaklamp en oordopjes mee, dat zegt wel wat. Maar het is een prachtige plek om vanuit je bed de zon te zien opkomen boven de canyon en de rotsen steeds van kleur te zien veranderen.

Deze kloof wordt vaak de op één na grootste canyon ter wereld genoemd (na de Grand Canyon in de Verenigde Staten). Het meten van canyons/kloven is echter niet zo eenduidig: gaat het om de lengte, de breedte, de hoogte of de totale oppervlakte? Er zijn zeker wel vergelijkbare kloven elders in de wereld, maar deze in Namibië hoort in ieder geval tot de meest imposante.

De Fish River Canyon (Visrivierkloof) bestaat uit twee canyons in één: de buitenste canyon is ontstaan toen een tektonische breuk een breed gat maakte in de aardkorst. Vervolgens creëerde de Visrivier op de bodem van de vallei door erosie de binnenste canyon. Als je vanaf de rand naar beneden kijkt zie je eerst een breed terras, en daarbinnen in een smallere doorgang uitgesleten door de rivier.

Vanuit de lodge maakten we om 7 uur in de ochtend een jeeptour langs 4 uitkijkpunten over de canyon. Zo vroeg is het nog echt koud hier, maar gelukkig zijn er dekentjes in de open jeep. Het was leuker geweest als we een stuk hadden kunnen wandelen door de canyon, maar dat is alleen toegestaan buiten het zomerseizoen. De temperaturen lopen nu (in de zomer van het zuidelijk halfrond) te hard op in de loop van de dag. Het kost 5 dagen om de hele canyon door te lopen via de bodem. Maar ze hebben vanaf de lodge ook begeleide wandelingen van een halve of hele dag.

Het is verleidelijk om de Fish River Canyon te vergelijken met de Grand Canyon. De bezoekersaantallen zijn hier slechts een fractie van die in Amerika, alhoewel dit ook de op één na meest bezochte bezienswaardigheid van Namibië schijnt te zijn. Er waren zo’n 40 gasten in de lodge, en dat is de enige overnachtingsplaats direct aan de canyon. Daarnaast komen er dagjesmensen langs de verschillende uitkijkpunten aan de andere kant. Maar er zijn geen faciliteiten om de mensen daar lang bezig te houden.

Om bij de Fish River Lodge te komen is trouwens al een avontuur op zich. Vanaf de asfaltweg tussen Keetmanshoop en Lüderitz kost het 108 kilometer / 2 uur rijden over een onverharde weg. Het eerste stuk is nog grindweg, waarop je hard kunt doorrijden. De laatste 40 kilometer of zo is een hobbelige zandweg. De weg passeert nog een paar boerderijen en eindigt aan de kloof.

Een ander groot verschil met de Grand Canyon is dat de grond hier veel droger is. Er groeit nauwelijks iets op de rand van de kloof, en nog minder er in. Helemaal in de diepte zagen we nog een beetje water staan. Alleen een paar sterke vetplanten overleven. Dieren zie je dus ook nauwelijks, alleen een enkele hagedis. De gids die ons rondreed vertelde dat er al 8 jaar lang geen regen van betekenis is gevallen in dit gebied. Zelfs de iconische kokerbomen, die maar heel weinig nodig hebben, beginnen dood te gaan.