Vandaag staat er een lange reisdag op het programma: 500 kilometer, van Bagatelle naar de Fish River Canyon. We zijn het terrein echter nog niet af of een Engelse reisgenoot spot beweging langs de kant van de weg: stokstaartjes! Deze schattige beestjes stonden bovenaan mijn zoogdierenwensenlijstje voor deze reis. Ze komen alleen voor in de Kalahari-woestijn, dus gisteren en vandaag was de enige kans om ze te zien. Ze zijn niet erg zeldzaam, maar je moet wel geluk hebben net in de buurt van hun nest te komen.

Zo op de vroege ochtend is de hele kolonie aan het ‘werk’ om eten bij elkaar te scharrelen. Ze graven druk in de grond om mieren naar boven te halen. Er is een jonkie bij dat ook al meedoet. We kunnen tot vlakbij hen komen, het zijn de minst schuwe beestjes die ik hier in Namibië gezien heb. Af en toe gaat er eentje karakteristiek op zijn achterpoten staan om de omgeving te scannen, maar er is blijkbaar geen reden om het ochtendritueel van de familie te onderbreken.

Stokstaartje bij het nest

We staan een tijd toe te kijken, maar moeten uiteraard wel weer door om onze eindbestemming voor zonsondergang te halen. Ik zit deze dag voorin in de bus, op de bijrijdersstoel naast de chauffeur. Zo heb je breder zicht op de omgeving, en rijd je ook een beetje mee aan de hand van de verkeersborden. Het eerste deel van de tocht gaat vlot over een asfaltweg. We stoppen even voor drank en snacks bij een benzinestation in Keetmanshoop, en daarna rijden we verder zuidwaarts richting de enige geplande bezienswaardigheid van vandaag: de Mesosaurus fossielenvindplaats. Voor Namibische begrippen is het hier vrij druk op de weg (denk: zo’n 10 tegenliggers per uur). Ook zie ik hier voor het eerst mensen langs de weg staan hopend op een lift of een bus.

Verboden te liften

De fossielenvindplaats ligt natuurlijk niet aan de asfaltweg. Hiervoor moeten we nog eens 39 kilometer de eenzaamheid in over een grindweg. Er liggen een paar boerderijen aan, en eentje daarvan is van de man die de fossielen heeft gevonden. Hij heet Chiel en heeft Nederlandse voorouders die al in 1715 naar de Kaapkolonie in Zuid-Afrika zijn geëmigreerd. Later is hij met zijn ouders weer naar Namibië verhuisd, naar deze boerderij die hij samen met zijn zoon nog steeds in bedrijf heeft. Ze fokken onder andere geiten. Met windmolens wordt water uit de grond en in waterbakken voor de dieren gepompt.

Windmolen, met geiten in de schaduw

“Gelukkig is het niet zo warm vandaag”, zegt-ie als we met z’n allen rond het middaguur in de kokende zon in de woestenij staan. Het doet me erg denken aan het bezoek dat ik twee jaar geleden bracht aan Vredefort in Zuid-Afrika: stenen kijken op privéterrein in de hete open vlakte. Fascinerender dan het verhaal achter de fossielen is eigenlijk hoe zijn familie hier überhaupt een bestaan heeft opgebouwd. Ze hebben wel veel grond, maar dat heeft iedere boer hier eigenlijk wel omdat de grond zo karig is. Ik vraag me af hoe ze er van kunnen leven. Onze gids oppert nog dat hij ook inkomsten krijgt uit het rondleiden van bezoekers langs de fossielenvindplaats. Maar of er veel toeristen komen betwijfel ik gezien de afgelegen plek.

Chiel toont de fossielen

De fossielen die hier zijn gevonden zijn afdrukken van een reptiel, een soort hagedis: de Mesosaurus. Ze zijn 250 miljoen jaar oud, en ze zijn ontstaan toen er hier een binnenzee was.

Op zijn grond is nog meer te zien. Hier groeien de kokerbomen, een plantensoort die alleen in deze omgeving voorkomt. Hun takken zijn hol, daarvan kun je dus handige kokers maken om je pijlen in op te bergen. Het zijn erg fotogenieke planten die tussen de rotsen groeien. De omgeving is hier extra bijzonder omdat ze tussen de vreemd gevormde stenen van het doloriet staan: lava in vaste vorm dat door erosie aan de oppervlakte is gekomen.

Kokerboom