De eigenaresse van het hotel waar ik verblijf in Madelena (Pico eiland) is er niet gerust op: donkere wolken trekken zich samen boven zee als ik om 8 uur klaar sta om naar de haven te wandelen. Walvistours zijn berucht onvoorspelbaar: als de zee te ruw is vertrekken de boten niet. Dat maakte ik vorig jaar nog mee in Zuid-Afrika.

Briefing in de haven

Als ik aankom bij het kantoortje van CW Azores hebben ze alles echter goed onder controle. Er vinden briefings voor de gasten plaats in 4 talen (Engels, Duits, Italiaans en Portugees), en iedereen wordt verzocht een aansprakelijkheidsverklaring te ondertekenen en de tourkosten van 65 EUR te betalen. Dat lijkt me voldoende teken dat de tocht doorgaat vandaag. Het is nog even wachten op signaal van de “spotters” langs de kust: vanaf land wordt doorgegeven als er walvissen gespot zijn, zodat de boot niet zomaar wat doelloos hoeft te zoeken.

De grote baleinwalvissen verblijven tijdelijk in de zee rond de Azoren, ze zijn vanaf maart op doorreis. Andere walvisachtigen zoals dolfijnen zijn hier het hele jaar. De Azoren zijn dan ook een goede plek voor walvis- en dolfijnentours.

Met zo’n 20 man aan boord racen we doelbewust de open zee op, ten noorden van het eiland Pico. Ik heb voor de zekerheid maar een tabletje tegen zeeziekte ingenomen, maar ik denk niet dat het nodig was geweest. Niemand aan boord werd ziek, en de zee was ook niet al te onstuimig. Net als bij safari’s is het meteen duidelijk waar wat te zien is aan de hand van aanwezigheid van de concurrentie. Een toeristenboot van het naburige eiland Faial ligt er al als we bij de eerste twee walvissen aankomen.

Bootje van de concurrent

De beesten bevinden zich het meeste van de tijd onder water, dus het is altijd weer spannend om te zien waar ze boven komen om adem te halen. De schipper van onze boot is heel goed in het voorspellen: net voordat de walvis weer boven komt roept hij welke kant we op moeten kijken. Dat maakt het foto’s maken er overigens niet gemakkelijker op. Het is echt een drama om ze maar enigszins op de foto te krijgen. Grijze vis op grijze zee, die telkens maar een seconde of twee aan de oppervlakte is.

Voor vertrek heeft de gids op een informatiebord laten zien welke soorten walvissen hier leven. De exemplaren die we vandaag zien blijken uitsluitend ‘gewone’ vinvissen te zijn.

Meer laten de walvissen zich niet zien

Na een half uur of zo gaan we het proberen met dolfijnen. Er danst een hele school rondom de boot, en gelukkig zijn ze niet zo schuw.  Ze springen klassiek boven het water uit, soms met een hele schroefdraai. Het zijn er tientallen, er zijn ook kleintjes bij. Met de boot zijn ze gemakkelijk bij te houden en we trekken een tijd met ze op. Eigenlijk een stuk leuker dan die logge walvissen.

Deel van de school dolfijnen

Op de terugweg naar de haven van Madalena op Pico komen we nog een vinvis tegen. Daar blijven we ook een tijdje in de buurt om hem te observeren. Veel fotosucces heb ik ook hier niet. Ik maak gedurende de tocht van 3 uur maar liefst 316 foto’s. Daarvan zijn er slechts 16 het bewaren waard. Verder heb ik veel zeewater en onder water verdwijnende staartvinnen vastgelegd.