Wat is het?
Het wijnbouwlandschap van het eiland Pico omvat twee stroken land aan de kust van het op één na grootste eiland van de Azoren, waar op een ondergrond van gestolde lava druiven worden verbouwd. Binnen stenen omheiningen werden van oudsher druivenplanten tussen de kieren van de lavasteen geplant – zonder aarde. Dit deel van het vulkanische eiland was ongeschikt voor gewone landbouw.

Cijfer: 7,5 (Het contrast tussen de groene druivenplanten en de zwarte vulkanische steen is prachtig. Er staan heel veel wijnbouwgebieden op de Werelderfgoedlijst, maar dit is zeker het meest bijzondere.).

Toegang: Het is een vrij groot gebied, een beschermd landschap maar ook nog gewoon productieve wijngaarden. Er lopen wegen en wandelpaden doorheen. Geen entreekosten.

Hoeveel tijd: Mijn wandeling door de zuidoostelijke strook duurde 2 uur. In het noorden, in de buurt van het vliegveld van Pico, kun je een vergelijkbare wandeling maken door de andere strook die onderdeel is van het werelderfgoed. Als je aan komt vliegen kun je het ook mooi zien liggen.

Opvallend: Na een korte vlucht vanaf Terceira sta ik al om 10 uur op Pico eiland. Ik breng eerst even mijn spullen naar mijn overnachtingsadres voor de komende 3 nachten. Daarna ga ik meteen op weg voor een wandeling door het werelderfgoed. Ik laat me weer met een taxi naar het vertrekpunt brengen: dat ligt in Porto do Calhau.

De route staat ook vandaag weer aangegeven met geel-rode strepen

De wandeling start op de geasfalteerde weg langs de kust. Het is een B-weg, er is weinig verkeer met uitzondering van wat badgasten die de harde stenen voor lief nemen en hier in zee gaan zwemmen of op de rotsen gaan liggen zonnen. De wandelroute die ik vandaag heb uitgekozen is 6,9 kilometer lang en gaat 2 uur duren. Hij gaat een stuk vlotter dus dan de fortenwandeling die ik een paar dagen geleden liep – hier langs de kust is het veel vlakker.

Alleen na een kilometer of zo moet je om een heuvel lopen, en daar is de weg stijgend en dalend. Ik zie hier ook weer veel Azoorse heide, en de eerste door muurtjes van losse stenen afgescheiden akkers met druivenplanten. Door de gestapelde lavastenen hebben de wijnranken minder te leiden onder de invloed van zee en wind.

Het eiland Faial in de verte

Na de heuvel rest er slechts nog een open vlakte, vol met grijze hokjes van stenen waarin de wijngaarden liggen. Hoewel er een lekker briesje waait voel ik toch hoe ik geleidelijk aan begin te verbranden. Nergens is hier beschutting. Het moet ook een hele klus zijn om de druiven te plukken. Hier en daar staan stenen hutten, vast ter bescherming van de boeren en de plukkers. Helaas zijn alle toegangspoortjes gesloten.

De wandelroute gaat hier van de asfaltweg af, en voert via eerst een gravelweg en later een nauw stenen pad dwars door de ‘akkers’ heen.  Andere wandelaars kom ik niet tegen. En ook geen boeren – ik heb geen idee wanneer de druiven hier rijp worden, maar er zit nu in ieder geval niets aan.

Op het einde van de wandeling kom je nog langs een felrode windmolen, vrij nieuw maar gebouw naar traditioneel model. Dan is het nog maar een klein stukje door naar het dorp. De route eindigt heel handig bij een visrestaurant. Het was een leuke wandeling, hoewel (als ik mijn verbrande neus en kuiten zo voel) misschien wat meer geschikt voor vroeger of later op de dag.