Wandelen is een populair tijdverdrijf onder toeristen op de Azoren. Waarschijnlijk omdat er verder weinig te beleven valt. Zowel op Terceira als op Pico heb ik voor mezelf ook enkele wandelingen uitgezocht. Ik begin vandaag met een wandelroute langs oude forten aan de zuidoostkust van Terceira. De tocht is 5,7 kilometer lang en gaat volgens de folder 2,5 uur duren.

Vanaf het centrum van Angra laat ik me met een taxi naar het startpunt brengen. De chauffeur ziet al meteen dat ik ga wandelen en weet ook precies waar ik moet zijn. Ik start bij de Farol das Contendas, een vuurtoren. Vooraf was ik een beetje bang dat ik het pad niet zou kunnen vinden, dus ik heb naast de folder met de wandelroute ook nog een wandelkaart en mijn telefoon met gps bij me. Dat blijkt echter nergens voor nodig: de route staat duidelijk met geel-rode strepen aangegeven.

Het eerste stukje gaat over de asfaltweg, tussen de boerderijen en kassen door. Overal wonen wel mensen, maar ik kom niemand tegen. Al snel moet ik een kustpad inslaan. Het grootste deel van deze wandelroute loopt precies langs de rand van het eiland, steeds langs de kliffen. Hier bouwden de Portugezen hun forten ter verdediging van dit strategische eiland. Veel meer dan een paar muurtjes is er tegenwoordig niet meer van over. Wel geven ze toegang tot mooie vergezichten. Eén van de eersten is de Forte de Bom Jesus, die uitkijkt over een paar rotsen die vol zitten met zeevogels. Als je aan komt lopen is het één groot gekrijs.

De wandeling staat geboekt als “eenvoudig”, maar aan het feit dat je 2,5 uur gaat doen over ruim 5 kilometer kun je wel zien dat hij voor een laaglandbewoner niet zo gemakkelijk is. Geen meter is hier vlak, het is continu sterk stijgen en dalen. Vanaf de rots met de krijsende vogels moet je bijvoorbeeld weer helemaal naar de top van de heuvel om wat speciale planten te bekijken – Azoorse heide.

Aan de andere kant van de heuvel volgt een leuk intermezzo met koeien. Ze grazen op een heel steil weiland. Ik moet goed opletten dat ik heel beneden kom, en vanuit mijn ooghoeken in de gaten houden of de koeien geen kwaad in de zin hebben. Gelukkig zijn ze volledig geconcentreerd aan het grazen dus ik kan zo door de kudde heen lopen.

Pas na de koeien kom ik de eerste andere wandelaars tegen – het is inmiddels half 11 geweest. Drie stellen komen me tegemoet. Zij zijn gestart vanaf het dorpje Sao Sebastiao, mijn eindpunt. De officiële richting is die ik volg, maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die hem andersom lopen. Op het routekaartje is namelijk te zien dat de laatste anderhalve kilometer bestaat uit de steilste klim van de hele wandeling. Voor het vervoer terug naar Angra is het echter handiger om in het dorp Sao Sebastiao te eindigen in plaats van ergens langs de weg bij de vuurtoren.

Het laatste deel van de wandeling gaat landinwaarts, tussen de landbouwgronden door. Uiteindelijk kom je dan weer in de bewoonde wereld, bij de dorpen Arrabalde en tot slot Sao Sebastiao. Precies 2,5 uur na vertrek bereik ik het eindpunt. Sao Sebastiao is een leuk dorpje om even rond te kijken. Er is een 15e eeuwse kerk met muurschilderingen, en verder zijn er diverse bonte kapelletjes (oud en nieuw). Het dorp heeft ook een bushalte op de route tussen Praia da Vitoria en Angra. Door de week gaat er elk uur een bus – een prettige verrassing dat ik geen taxi terug hoef te nemen. De bus komt al snel en het buskaartje kost slechts 1,52 EUR.