Luxor anno 2017 is een stille, stoffige stad. Zand waait door de straten. Langs de kant van de weg staan taxi’s en koetsjes te wachten op klandizie. Die is er weinig. Westerse toeristen komen er nog maar in beperkte mate. De stad is wel populair onder Chinezen, sinds de Chinese president enkele jaren geleden zijn Egyptische ambtsgenoot ontmoette op het binnenterrein van de Tempel van Luxor.

Lusteloos nageroepen door koetsiers en schippers die me naar de andere kant van de Nijl willen brengen loop ik op mijn eerste ochtend in deze stad over de Corniche. Deze boulevard langs de Nijl brengt me van mijn hotel langs de Tempel van Luxor naar het Luxor-museum.

Ondanks mijn late aankomst in de stad gisteravond (eigenlijk vannacht) ben ik al bijtijds onderweg. Voor de openingstijd van het museum (9 uur) ben ik al present. Gelukkig zijn er bankjes om nog wat van het uitzicht te genieten. Er zitten nog twee andere toeristen te wachten. Met hen ben ik vervolgens de enige in het museum. Het is ruim en modern opgezet, en staat vol met topstukken (vooral beelden) die in Luxor gevonden zijn. Wat ik bijzonder vind is dat ze van veel verschillende soorten steen gemaakt zijn, en dus ook verschillende kleuren hebben. Er is zelfs een ebbenhouten beeld dat de tand des tijds heeft doorstaan.

Op mijn wandeling kwam ik nog langs een ander museum, dat ook wordt aangeprezen in mijn reisgids. Het is het mummificatiemuseum. Het gaat dus over het populaire onderwerp “mummies”. Ik stel me er niet teveel van voor, en het is ook niet bijzonder. Alleen leuk als je een keer een gemummificeerde ram en kat wilt zien.

Als ik wat verder door de plaats loop valt op hoeveel zaken er gesloten zijn. Veel reisburootjes zijn dichtgespijkerd. Er zijn ook nog nauwelijks plekken open om wat te eten of te drinken. Ergens in het oude gedeelte van de stad vind ik Sofra, het populairste restaurant van de stad dat nog wel het hoofd boven water lijkt te kunnen houden. Ik eet er gegrild vlees en auberginedip. Met een colaatje en fooi erbij ben ik 6 EUR kwijt.

Na een siësta op mijn frisse kamer komt om 3 uur de gids me halen voor de tour langs de tempels van Luxor en Karnak. De gids is een jonge vrouw, Egyptologe. We gaan met auto met chauffeur eerst naar de tempel van Karnak. Deze ligt een paar kilometer ten noorden van het centrum van Luxor. Voor we het parkeerterrein op mogen rijden wordt de auto door de bewaking eerst gecontroleerd: achterbak open, en met een spiegel wordt er onder de auto gekeken of we geen explosieven bij ons hebben. Het parkeerterrein is verder nagenoeg leeg, dus veel eer valt er voor terroristen niet te behalen.

Grote zuilenhal, Karnak

Karnak is de grootste tempel van Egypte. Niet minder dan 30 farao’s hebben er door de eeuwen heen aan gebouwd. Het was het belangrijkste heiligdom van de oude Egyptenaren. Door de tijd (en vooral de overstromende Nijl) is er nogal wat kapot gegaan uiteraard, en heeft het complex ook zijn kleuren verloren. Toch zijn er nog altijd interessante dingen te zien, met als hoogtepunt de Grote zuilenhal – een bos van dikke zuilen (als bamboeriet), bewerkt met hiëroglyfen. Ook staan er nog twee obelisken overeind. Oorspronkelijk stonden er hier veel meer, maar die zijn in Europa beland (Parijs, Rome).

Onafgemaakte obelisk, Karnak

Grote delen van het complex liggen nog steeds onder de grond, of zijn niet toegankelijk voor het publiek. Dus na anderhalf uur heb ik het wel gezien en trekken we verder naar de Tempel van Luxor. Deze ligt in het centrum van de moderne stad. Eeuwenlang was er overheen gebouwd, zowel de christenen als de moslims die na de oude Egyptenaren hier de macht overnamen hadden niet zoveel met de oude tempels. Midden op het terrein prijkt nog steeds een middeleeuwse moskee.

Moskee bovenop de oude Luxor-tempel

De toegang tot de Tempel van Luxor gaat via een pad met twee rijen sfinxen langszij. Het tempelcomplex zelf lijkt wel wat op dat van Karnak, maar dan wat kleinschaliger en in betere staat. Vooral de grote beelden van de farao’s hebben ze hier weer op hun plek weten te krijgen. Er wordt nog steeds aan gewerkt om het geheel meer in de oorspronkelijke staat terug te brengen. De wandtekeningen hebben hier ook al een deel van hun kleur terug.

Rij van sfinxen, Luxor-tempel

Beide tempels waren vroeger via een ceremonieel pad met elkaar verbonden (zodat de goden elkaar eens konden bezoeken). Er wordt hard aan gewerkt om ook dat weer in ere te herstellen, zodat je de 3 kilometer tussen Karnak en Luxor te voet af kunt leggen. Volgens mijn gids is het enige dat ontbreekt nog een viaduct.

De zon begint inmiddels onder te gaan, en dat zet de Tempel van Luxor in mooi licht. Het is er wat drukker, ook met lokaal uitziende toeristen (het is immers zaterdag).

Pad van Luxor naar Karnak