Wat is het?
De climats van de wijnstreek Bourgogne zijn kleine percelen die werden gebruikt voor de wijnbouw. Ze ontstonden toen in de late middeleeuwen niet alleen meer de adel en de kloosters, maar ook de ‘gewone’ burgers op een stukje land druiven gingen verbouwen. Er zijn nog ruim 1200 van deze ‘climats’ over in een heuvelachtige strook van zo’n 60 kilometer lang in het oosten van Frankrijk. Samen met de steden Dijon en Beaune vormen ze één werelderfgoed. Dijon was de politieke hoofdstad van de hertogen van Bourgondië, terwijl Beaune het commerciële centrum van de streek was.

Cijfer: 6,5 (Voor het bezoeken van wijnvelden of wijnproeverijen kan ik niet veel enthousiasme opbrengen. Ik richtte me daarom op het stadje Beaune, bekend om zijn middeleeuwse kunst en architectuur. Het was zeker een korte stop waard, veel Nederlanders overnachten hier ook op de terugreis van Zuid-Frankrijk).

Toegang: Het meeste is vrij te bezoeken. Voor het Hospitaal van Beaune betaalde ik 7,50 EUR entree.

Hoeveel tijd: Dit was een snelle weekendtrip, op- en neer via Lyon. Ik had dus niet veel tijd om wat te zien. Ik heb 2 uur in Beaune rondgelopen.

Opvallend: Beaune is tegenwoordig een rustig stadje met zo’n 20.000 inwoners. Ik overnacht er net buiten de oude stadsmuren en heb vanuit mijn kamer zicht op het gemeentehuis dat ze aan het renoveren zijn. Te voet ga ik ‘s middags de stad in om een paar dingen op mijn lijstje te bekijken. Door een stortbui kom ik uiteindelijk niet verder dan het Hospitaal van Beaune en de Lidl!

Ik verheugde me vooral op het voormalige armenhospitaal van de stad, en dat blijkt aan alle verwachtingen te voldoen. Vanaf de straatzijde is de brede grijze voorgevel met zwarte leisteen op het dak al imposant. De ware schatten liggen echter achter de voordeur. Rondom het binnenhof liggen verschillende gebouwen met veelkleurige daken (overigens van later datum).

Het hospitaal werd in de 15e eeuw als ziekenhuis voor de armen gebouwd, die er gratis verzorgd werden. Nou, ze lagen er luxe bij! De Grote Armenzaal, die zo’n 50 meter lang is, had bedden langs weerskanten. De zieken werden verzorgd door zusters van een specifiek voor dit doel opgerichte kloosterorde. Het hoge plafond kende beschilderde balken, zodat er wat te zien viel. Aan het eind van de zaal was een kleine kapel, volgens het commentaar in de audiogids voldoende afgescheiden van de ziekenzaal zodat ze niet telkens met begrafenissen geconfronteerd werden. De zieken konden vanaf hun bed wel de mis bijwonen.

Behalve deze grote zaal waren er kleinere privé-zalen voor betalende patiënten. Tot in de 20e eeuw heeft het gebouw als ziekenhuis dienst gedaan. Het complex was nagenoeg zelfvoorzienend: er waren tuinen om voedsel te verbouwen, en een eigen wijngaard om extra inkomsten te vergaren. De kloosterzusters werden opgeleid tot apothekers.

Helemaal aan het eind van de rondgang langs de verschillende ruimtes van het voormalige ziekenhuis is een ‘donkere’ kamer gewijd aan de kunst. Hier hangen de grootste kostbaarheden die vroeger in de ziekenhuisgebouwen hun plaats hadden, zoals wandtapijten. Het belangrijkste is echter het altaarstuk uit de kapel: het bestaat uit 9 delen en is speciaal voor de kapel geschilderd door de Vlaming Rogier van der Weijden. Het is bijzonder dat het hier nog te zien is, en niet in een of ander ver museum. Vroeger klapte men alleen op hoogtijdagen het altaarstuk open en keek men de rest van het jaar tegen de soberder buitenkant aan. Nu zijn beide delen van elkaar gescheiden en naast elkaar te bewonderen.