Wat is het?
Het Kasteel van Mir is een 16de eeuws kasteel met 5 torens, gemaakt van afwisselend baksteen en grote keien. Tot 3 meter dikke muren verbinden de torens met elkaar. Het kasteel werd gebouwd door de Ilinich-familie om aanvallen van de Krim-Tartaren te weerstaan. Veel plezier hebben ze er niet van gehad: het geslacht stierf nog in dezelfde eeuw uit, en het kasteel kwam in handen van een lid van de Radziwill-familie. Deze liet het verbouwen tot een woonpaleis.

Cijfer: 6,5 (Het kasteel is feitelijk één grote reconstructie. Bezoekers hebben het de afgelopen 10 jaar voor hun ogen zien veranderen: pas in 2013 is de restauratie voltooid. De 5 heel verschillende torens plus het aanzicht over het water trekken maken het een bezoek waard.).

Toegang: De entree kost hier 10 BYN (nieuwe Wit-Russische roebel), dat is ongeveer 4,5 EUR. Ruim meer dan het gemiddelde hoofdgerecht in een restaurant in Minsk.

Hoeveel tijd: Ik ben er anderhalf uur geweest, inclusief een rondgang door het interieur van het kasteel met audiogids en een wandeling om het meer waaraan het ligt.

Opvallend: Omdat ik niet zoveel tijd heb op dit Oost-Europese tripje van een week, bezoek ik de werelderfgoederen van Mir en Nesvizh op één dag. Om 9 uur in de ochtend komt een chauffeur me daarvoor bij het hotel ophalen. Het leuke van zo’n privé-tour is dat je ook nog eens wat over het gewone leven in een land hoort. In de buitenwijken van Minsk vallen me de vele nieuwe flats op, en de bouwplaatsen voor nog meer. De behoorlijk goed Engels sprekende chauffeur vertelt dat de regering graag wil dat het inwonertal van Minsk en van het hele land groeit. Mensen worden daarom gestimuleerd om meer kinderen te krijgen. Dan krijgen ze allerlei voordelen, zoals toegang tot goede en goedkope nieuwe woonruimte.

Naar Mir is het maar een uur rijden. De tocht gaat grotendeels over de snelweg, die richting Brest gaat (en dan naar Warschau, en dan Berlijn, en dan Amsterdam: we schatten in dat dat zo’n 1700 kilometer rijden zou zijn). Bij de afslag naar Mir zien we 2 toeristenbussen voor ons rijden, dus Roman de chauffeur gooit er nog even een inhaalactie uit om mij eerder bij het kasteel te laten zijn.

Binnenplaats van het kasteel

Het interieur van het kasteel is pas sinds kort ingericht: toen 6 jaar geleden één van mijn werelderfgoedcollega’s het bezocht, was het nog helemaal kaal van binnen. Nu hebben ze de ruimtes gevuld met voorwerpen die je in elk kasteel in Europa tegenkomt: ridderuitrusting, de vacht van een geschoten wolf, kanonskogels. Ook zijn er veel portretten te zien van de families die dit kasteel groot gemaakt hebben. Bijna alles is een reproductie: de echte kostbaarheden zijn al lang geleden hier weggevoerd, en hangen in musea in o.a. Warschau. Toch geeft het wel een beeld hoe het er uit moet hebben gezien.

Er is hier in Wit-Rusland maar heel weinig ‘ouds’ over: zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog én de Sovjettijd zijn hieraan debet. Pas in 1991 zijn ze serieus begonnen om dit kasteel weer op te knappen, nadat het tientallen jaren leeg had gestaan en in de oorlog had gediend als gevangenenkamp.

Eetzaal van het kasteel

Op het buitenterrein loop ik een volledig rondje om het meertje. Mannen zijn er zelfs aan het vissen. Vanaf de houten brug aan de verre zijde van het water kun je de beste overzichtsfoto’s van het kasteel maken, met toch tenminste 4 van de 5 torens in beeld. Gelukkig is het vandaag zonniger dan was voorspeld. Zo af en toe moet ik alleen even wachten tot er een wolk wegschuift om  een heldere foto te kunnen maken.

Er zijn inmiddels ook al heel wat andere bezoekers gearriveerd. Als ik terug naar de uitgang loop zie ik dat alle drie parkeerterreinen al vol bezet zijn. De meesten lijken Wit-Russische dagjesmensen te zijn. De toestroom van West-Europese toeristen, zoals je die  al in Vilnius ziet, is hier nog ver weg.