Het ‘echte’ reizen is weer begonnen: ik ben op mezelf aangewezen, probeer de Latijnse straatnamen van het plattegrondje uit mijn reisgids te matchen met de in het Cyrillisch schrift geschreven naamplaatjes hier op de muren. Vanochtend vroeg heb ik een lijstje gemaakt met de dingen die ik in de hoofdstad van Wit-Rusland wil zien. Ik begin net buiten het centrum, want daar zou het meest schattige kerkje van de stad te vinden moeten zijn. Het is heerlijk lopen over de brede trottoirs en langs de rivier de Svislatsj. Op een eiland in de rivier ligt een opvallend monument ter nagedachtenis aan de gevallen soldaten in de (Sovjet-)oorlog met Afghanistan in de jaren 80.

Maar waar ligt ‘mijn’ Maria Magdalena-kerkje? Ik loop door de woonwijk, maar de flats zijn hier allemaal zo hoog dat je er geen kerkkoepel boven uit ziet steken. Het ziet er overigens wel als een zeer leefbare buurt uit, met parkjes en kinderspeelplaatsen. De flatgebouwen zijn nieuw en zitten goed in de verf. Net als ik het op wil geven, zie ik dan toch de zwarte koepel met goudkleurige sterren van de kerk. Het is een Russisch-Orthodoxe kerk, de meest voorkomende hier in Wit-Rusland. De kerken worden ook nog druk bezocht. Hier is ook net een dienst aan de gang (voor 6 oude vrouwtjes) dus ik ga niet naar binnen.

Maria Magdalena kerk

Ik loop weer terug via een park naar de andere kant van de rivier, naar de oude stad. Het is inmiddels al zo warm geworden dat ik bij een supermarkt wat te drinken ga halen. Op één van de vele bankjes langs de weg las ik een pauze in.

Dit deel van de stad was vroeger de joodse wijk van Minsk. Hier zou een groot monument voor de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog moeten zijn. Hoewel er wel Engelstalige borden naar de bezienswaardigheden van de stad wijzen, staat deze er niet bij. Ik verspil niet teveel energie aan het zoeken, en loop verder naar het centrum. Hier liep ik gisteravond bij aankomst in de stad ook al rond. Het is de buurt van de mooie communistische namen: de Lenin-straat, de Komsomolskaya, de Karl Marx-straat. Het hele hart van de stad Minsk is in de tijd van Stalin uit de grond gestampt, nadat het oude centrum tijdens de oorlog was platgebombardeerd. Het is daarom een uniek voorbeeld van Communistische / Socialistische architectuur en stadsplanning. Het heeft zelfs een tijd op de Voorlopige lijst van Werelderfgoed gestaan.

Karl Marx-straat in het centrum van Minsk

Er staat nog een bijzonder klusje op mijn actielijst vandaag: een stapel Wit-Russische roebels terugwisselen naar Euro’s. Gisteravond stond ik perplex bij de geldautomaat – ik had vooraf bedacht hoeveel ik wilde pinnen en dit omgerekend naar roebels. Maar het schermpje toonde mij heel andere, veel lagere bedragen. Dus ik pinde maar het op 1 na hoogste bedrag. Ik kreeg 1200 roebel, maar had geen idee hoeveel dat was. Ik moest ook nog eten die avond, en wist niet eens of ik daarvoor wel genoeg geld had. Snel zocht ik via mijn telefoon op internet op hoe de koers was. Wat blijkt: ze hebben per 1 juli jongstleden nieuwe roebels ingevoerd, waarbij de laatste 4 nullen van de vorige roebel zijn geschrapt. Een kijkje bij de McDonalds om de hoek bevestigt dat 1200 roebel veel te veel zal zijn: een hamburger kost zo’n 2 roebel.

Gelukkig doet de bank niet moeilijk over het wisselen, en kan ik met een kleine 500 EUR verstopt in mijn rugzak mijn weg deze ochtend vervolgen. Naast de bank ligt mijn volgende bestemming: het nationaal-historisch museum. Ik probeer altijd in iedere hoofdstad die ik bezoek naar ‘het’ nationaal museum te gaan. Vaak is dat een groots, nationalistisch symbool. Hier in Minsk is het een onopvallend gebouw waar de Sovjet-wijze van musea runnen nog in ere wordt gehouden. Laten we zeggen dat het positieve is dat ze veel 50+ vrouwen werk verschaft. In iedere ruimte zit er één op een stoel toe te kijken of je als bezoeker niets fout doet. Toch is het welkom voor de buitenlandse toerist wel warm: een jonge medewerker die er uitziet alsof hij meestal in het depot werkt, stapt naar me toe en vertelt me in goed Engels wat er te zien is en welke route ik door het pand moet volgen.

Fototentoonstelling naast het nationaal-historisch museum

Er zijn opvallend veel links met Nederland in de permanente tentoonstelling, zo laat ook de jongen niet na me te vertellen nadat hij gevraagd heeft waar ik vandaan kom. De oude muntencollectie stamt van een schat gevonden op Wit-Russisch grondgebied. Er zitten veel Gelderse en Spaans-Nederlandse munten tussen. En ze hebben oude landkaarten, gemaakt door onder andere de bekende Amsterdamse drukker Blaeu. Echt veel boeiends is er verder niet te zien. Buiten is er nog een tentoonstelling van foto’s van Wit-Russische boerenvrouwtjes…

Ik loop de Onafhankelijkheidsstraat verder af zuidwaarts. Dit is de langste en breedste straat van de stad, met allemaal ministeries, het gebouw van de KGB (die bestaat hier nog!) en zelfs een standbeeld van Lenin. De staatsvorm van Wit-Rusland wordt tegenwoordig algemeen beschouwd als een dictatuur onder leiding van de partijloze leider Loekasjenko. Hij houdt nog veel gebruiken uit de Sovjet-tijd overeind.

Katholieke kerk van de heiligen Simeon en Helena

Vlak naast het Lenin-standbeeld ligt de grootste katholieke kerk van de stad. Hier wordt de voormalig Paus Johannes Paulus II nog hevig vereerd. Daar weer naast ligt Restaurant Gostyny Dvor, waar ik neerstrijk voor de lunch. Het is een chique tent, met een lunchkaart alleen in het Wit-Russisch. De serveerster helpt me wel wat op weg, en het blijkt dat de dinerkaart wel in het Engels is ondertiteld. Door de woorden op de twee verschillende kaarten te vergelijken begrijp ik wel zo ongeveer wat ze aanbieden. Ik houd het bij een lichte lunch van een salade met gebakken aardappels. Met nog een drankje erbij ben ik zegge en schrijve 5 roebel kwijt: 2,20 EUR!

Voor het laatste deel van mijn zelfbedachte dagprogramma loop ik noordwaarts over de grote straat. Ik wil nog een ritje met de metro maken. De bestemming wordt de Nationale Bibliotheek. De metrostations zijn hier ook in Russische stijl. Sommige hebben ook mooie mozaïeken en andere communistisch aandoende decoratie, maar als geheel valt dat me wat tegen. Weer boven de grond is de Bibliotheek makkelijk te vinden.

De Nationale Bibliotheek

Voor het avondeten blijf ik in de buurt van mijn hotel. Geheel in de geest van de rest van de dag kan ik het restaurant dat ik op het oog heb niet vinden. Ik kom uiteindelijk uit bij een Libanees restaurant met een fijn terras. Het is wat duurder dan vanmiddag, maar nog altijd minder dan de helft van wat je in Nederland zou betalen.

De zon is net aan het ondergaan als ik terugloop. Ik wil toch nog even kijken bij de grote kerk naast het hotel. Elke keer als ik er langs kom staat er een lange rij geduldig wachtenden om naar binnen te mogen. De vrouwen hebben hun hoofd bedekt, zelfs al in de rij die voorbij het parkeerterrein slingert. Dit is de Heilige Geestkathedraal, dé orthodoxe kathedraal van de Wit-Russische ‘afdeling’ van de Russisch-Orthodoxe kerk.

Vrouwen verlaten de Heilige Geestkathedraal