Ivrea ligt een uurtje ten noorden van Turijn, aan de voet van de Alpen. Het heeft zijn 20e eeuwse bestaan te danken aan de fima Olivetti: de producent van type- en rekenmachines voorzag de hele stad van werk en trok ook veel arbeiders uit het zuiden van Italië aan.
De stad is zich aan het voorbereiden op een werelderfgoednominatie in 2018. Met name Adriano Olivetti schakelde tussen 1930 en 1960 de bekendste Italiaanse moderne architecten in om de stad naar zijn wens te transformeren. Fabrieksgebouwen werden neergezet, maar ook maatschappelijke initiatieven zoals een kinderdagverblijf en huizen voor de arbeiders.
De nominatie telt in totaal 42 gebouwen. Ze zijn via een wandelroute door de stad met elkaar verbonden. Het is lekker lopen in de zon, het gaat meest door rustige woonwijken. De meest bijzondere woningen vind je in dit amfitheater: in een halve cirkel en onder het straatniveau liggen 82 eenpersoons appartementen, bedoeld voor studenten en startende werknemers.
De gezinnen woonden daar in de buurt, iets ruimer behuisd.
Rond lunchtijd ben ik terug in Turijn. Ik zoek een restaurant op in de buurt van het station, en strijk neer op het terras van Primgepoi. Hun specialiteit: mosselen!
Na een siësta op de luxe hotelkamer pak ik om 4 uur een taxi naar het Palazzina di Caccia in Stupinigi. Dit is een kasteeltje zo’n 10 kilometer buiten het centrum, en onderdeel van het werelderfgoed ‘Residenties van het Koninklijk Huis van Savoye’
Het is een jachtkasteel uit de 18e eeuw. De koninklijke familie van het Hertogdom van Savoye nodigde hier vrienden en bekenden uit voor jachtpartijen. Het lag destijds in bosrijk gebied, dus herten genoeg. In de aankleding van het interieur is het jachtthema vastgehouden. Dit grote hert stond vroeger pontificaal op het hoogste punt van het dak van het kasteel (nu staat daar een kopie).
Twee kamers van het kasteel zijn gewijd aan een andere populaire hobby van de late 18e eeuw: Chinoiserie. Namaak-Chinees behang, kamerschermen en deze kandelaar met een stereotype Chinees zijn daarvan de nog aanwezige voorbeelden.
Na nog een rondje door de niet al te interessante tuin te hebben gelopen, trek ik terug naar het centrum. Geen taxi te bekennen helaas, dus ik moet de hele oprijlaan van het kasteel (zo’n 2 km) aflopen. Daarna rijden er wel bussen, maar niet waar ik heen moet. Uiteindelijk loop ik nog een heel eind verder, naar het dichtstbijzijnde metrostation. Dat ligt in de Olympische wijk van 2006, toen hier de Winterspelen werden gehouden. Daar hebben ze ook deze moderne brug aan over gehouden.
Wereld Erfgoed Reiziger 