Oslo staat niet bekend als één van de interessantste hoofdsteden van Europa. Ik begin mijn dag ter plaatse dan ook rustig – beetje uitslapen, ontbijten en om 11 uur uitchecken uit het hotel. Te voet trek ik daarna het centrum in. Op een plattegrondje heb ik drie dingen aangekruist die ik in ieder geval wil zien: het Stadhuis, het moderne Operahuis en het Munch Museum. Samen een rondwandeling van een kilometer of vier.

Het is een glorieus zonnige dag. Omdat het centrum van de stad autoluw is, lopen en fietsen de Osloënaren lekker rond in de straten. Vanuit de wat naargeestige kantoorwijk waar mijn hotel ligt loop ik eerst naar het Stadhuis. Dit is het meest opvallende en bekendste gebouw van de stad: hier wordt jaarlijks de Nobelprijs voor de Vrede uitgereikt. Het stamt uit 1950 en is een opvallend bakstenen gevaarte.

Stadhuis van Oslo

Ik tref groepen Aziatische toeristen voor de deur: van binnen is het namelijk ook te bezichtigen. De entree is gratis en zeer de moeite waard. Op de begane grond bestaat het eigenlijk maar uit één, enorme zaal. De muren zijn bedekt met grote schilderingen van Noorse kunstenaars.

Het Stadhuis ligt vrijwel aan het water. Oslo heeft een grote haven, met veel pleziervaartuigen maar ook enorme cruiseschepen en veerboten. Ik kan er de verleiding van een ijsje niet weerstaan – 3,5 EUR voor een softijsje, wel een hele grote in ieder geval.

De jachthaven

Tot het eind van de 19de eeuw was Oslo een onbeduidende stad, en was Bergen de meest prominente plaats van Noorwegen. De huidige hoofdstad stamt al wel uit de middeleeuwen, maar daar is tegenwoordig nauwelijks meer iets van terug te vinden. Vlakbij de haven ligt alleen nog een oud fort.

Even verderop aan het water ligt het nieuwe Operahuis (2008). Het witte marmeren gebouw is geïnspireerd op een ijsberg. Ik vind het echt lelijk. De Noren zijn hier even uit de band gesprongen (het ding heeft 4,4 miljard kronen gekost – 470 miljoen EUR). De rest van het centrum bestaat ook grotendeels uit 20e en 21e eeuwse architectuur, maar het is toch geen vergelijk met de imposante oliestad Baku die ik een paar weken geleden bezocht. De Noren doen waarschijnlijk andere dingen met hun geld.

Operahuis

Een kwartiertje verder lopen naar het noorden, van de haven af, ligt het Munch Museum. Edvard Munch is waarschijnlijk de bekendste Noorse schilder, vooral beroemd om De Schreeuw. Zijn oeuvre is samengebracht in Oslo, in een museum alleen gewijd aan hem. Het museum is overigens vooral bekend van een kunstroof in 2004 waarin 2 van Munch’s bekendste werken op klaarlichte dag zijn gestolen. Nu wacht me bij de entree de verrassing dat de toegang gratis is, maar dat er ook alleen maar één zaal open is. De rest zijn ze aan het ombouwen voor een nieuwe tentoonstelling. Er is nog wel stevige bewaking als op een vliegveld aanwezig. Ik ga toch maar even binnenkijken. Er zijn maar een stuk of 8 werken te zien, een wandvullende strandscène is nog wel de moeite.

Munch Museum entree

Het is inmiddels lunchtijd. Vooraf heb ik een Vietnamees restaurantje uitgezocht. De etnische restaurants zijn ongeveer de enige die nog een beetje betaalbaar zijn. Mijn pho met rundvlees en een cola kost me toch weer 20 EUR.

Voor de rest van de middag heb ik mijn huurauto weer nodig. Ik haal hem op uit de parkeergarage, en rijdt naar een buitenwijk van Oslo voor het Vikingschipmuseum. Het ligt op een schiereiland, dat helemaal ingericht is als toeristische bestemming met meerdere musea en een strand. Het is er erg druk met fietsers en wandelaars. Bij het museum is het gelukkig niet zo druk, het weer is zo mooi dat de mensen liever buiten blijven.

In het Vikingschipmuseum staan 3 gerestaureerde schepen opgesteld, die gevonden zijn in grafheuvels in Noorwegen. In de 9e-eeuwse schepen zijn skeletten gevonden en grafgeschenken, zodat het vermoeden is dat ze als scheepsgraven zijn gebruikt en wellicht niet gevaren hebben. Het museum is simpel van opzet: een kruisvorm, waarbij in 3 van de 4 armen één schip is neergezet. Je kunt er omheen lopen of het vanaf een speciaal balkonnetje van boven bekijken. Vooral het Osebergschip, geheel van eikenhout, is heel sierlijk. Hierin zijn ook veel spullen gevonden, zoals een nog geheel complete houten wagen op wielen.

Osebergschip

Om een uur of vier rijd ik terug naar het vliegveld. Dat ligt ver van de stad (45 minuten rijden), en is niet bepaald op grote groepen reizigers ingesteld. Het kost me een hele tijd voordat ik een zitplaats bemachtig. En een geldwisselkantoor is er ook al niet, niet achter de douane althans. Dus ik ‘eet’ mijn resterende 300 Noorse kronen maar op aan de bar van een lopende band-sushi restaurant.