In Nederland is het dit jaar op 5 mei Hemelvaart en Bevrijdingsdag, en in Iran zijn de mensen vandaag ook een dag vrij vanwege een religieuze feestdag. Velen trekken erop uit richting de kust van de Kaspische Zee en de bergen. Voor ons staat precies hetzelfde op het programma.

Vanuit Rasht rijden we eerst naar de kustplaats Bandar-e Anzali. Daar zijn veel winkels nog dicht vanwege de feestdag, maar na één belletje wil de man van het wisselkantoor graag zijn zaak opendoen om een stapeltje Euro’s van toeristen om te wisselen naar miljoenen Iraanse rial. Met dat extra geld op zak rijden we door naar de haven van de stad.

In de haven van Bandar-e Anzali

De attractie hier is om met een speedbootje de lagune in de te varen. We krijgen zwemvesten om en scheuren de ‘natuur’ in. Het valt op hoeveel afval er in het water en op de omliggende velden ligt. De speedboot maakt ook nog eens veel lawaai, zodat die ene vogel die er nog zit verschrikt wegvliegt. We leggen aan bij een veldje waar wat paarden en ossen bij elkaar staan. Voor stadsmensen uit Teheran is dit waarschijnlijk al heel wat. We zijn zeker niet de enige toeristen die hier per speedboot rondvaren – Iraanse gezinnetjes en groepen vrienden passeren ons regelmatig.

Het tweede deel van de boottocht is gelukkig wat interessanter: we gaan de haven in, tussen de grote vrachtschepen en een marineschip door. Er liggen een paar Russische schepen, het schijnt 5 uur varen te zijn naar Rusland. Ook wij gaan even buitengaats de Kaspische Zee op.

Veel meer dan een reiger zien we niet

Terug in Bandar-e Anzali is het tijd voor lunch en om op eigen gelegenheid de stad te verkennen. Ik loop een heel eind de winkelstraten door. Veel winkels zijn inmiddels wel open gegaan. Er zijn veel toeristen uit Teheran aan het shoppen, ze zijn een stuk hipper dan hun noordelijke landgenoten. Ondanks dat het een havenstad is, zie je hier toch niet veel vis. Ik lunch daarom maar in een Iraans fastfood restaurant en neem een hamburger in stokbrood-formaat. De stad zelf heeft weinig hoogtepunten. Het is in de geschiedenis een aantal keren door Russen aangevallen/veroverd, en sommige gebouwen doen ook Russisch aan.

Visverkoper in Bandar-e Anzali

Om twee uur vertrekken we naar Masouleh. Dit is een historisch dorpje in de bergen, dat ook op de Voorlopige Lijst voor het Werelderfgoed staat. Het zou maar zo’n 75 minuten rijden moeten zijn vanuit Bandar-e Anzali, maar we slagen er toch in daar ongeveer het dubbele van te maken. De chauffeur heeft niet voor het eerst deze reis moeite om de juiste bestemming te vinden. En hij gebruikt nog wel een navigatiesysteem. Gelukkig is er langs de kant van de weg genoeg te zien. Hier zijn dat vooral rijstvelden, waar ijverig door vrouwen rijst geplant wordt.

Vlak voor Masouleh wordt duidelijk dat veel Iraniërs dit bergdorpje als bestemming voor deze feestdag hebben uitgekozen. Lange rijen auto’s staan langs de kant van de weg, en er staan ook bussen. De onze moeten we een paar honderd meter voor het dorp achterlaten omdat het vol is. Pas als je er pal voor staat zie je het dorpje liggen: het bestaat uit lichtgekleurde huizen die als het ware bovenop elkaar gestapeld zijn tegen de bergwand aan.

Masouleh, geplakt tegen de heuvel

Als je wat wilt zien hier, moet je klimmen. Ik begin met een ronde linksom. Eerst flink de heuvel op, en dan de hoofdstraat in. Daar is het hartstikke druk met Iraanse dagjesmensen. Het dorp is net Volendam, alles is gericht op het toerisme. Je kunt je er ook in traditionele kleding verkleden en daarin op de foto gaan. En er zijn de nodige winkeltjes met snuisterijen en souvenirs. Verder zitten er veel restaurants met terrassen waarop mensen lekker een waterpijp zitten te roken. Ikzelf loop eerst helemaal naar de bovenste straten van het dorp. Daar wonen nog ‘gewone’ mensen en is het niet zo commercieel. De oude huizen hebben bijzondere houten ramen in hun lemen meren, sommige daarvan rond.

Zelfs als we rond 6 uur terug naar de bus lopen, blijven de mensen toestromen. Omdat ze toch in de file voor de entree van het dorp staan is het langskomen van een groepje toeristen een welkome afleiding. Iedereen zwaait en roept “Welcome in Iran!”. Ook in Masouleh zelf ben ik ontelbare keren aangesproken met de vraag waar ik vandaan kom. Het is een passende afsluiting van een dag waarin we zagen hoe Iraniërs een vrije dag doorbrengen.

Met de waterpijp op het terras in Masouleh