We zijn er zo vroeg, tegen 9 uur, dat het dorp nog wakker moet worden. Ze brengen hier normaliter de dag door met de verkoop van honing, boter en kruiden aan toeristen. De steegjes omhoog naar de rotswoningen zijn zeer steil en lopen vaak dood voor de deur van een huis. Een ideale plek om wat rond te dwalen dus. In één van de huisjes, de modelwoning, mag je binnenkijken. Hij bestaat uit twee ruimtes zo klein dat het wel een uitdaging is om er met een gezin te wonen.

Bij het toeristische dorpje hebben ze ook een nieuw en luxe hotel gebouwd. Het is echt een verschrikking om er te komen, via een lange steile trap omhoog. Zo trekken ze nooit de rijke toeristen waar ze hier op zoek naar zijn! Wij gaan er koffie (Nescafé) drinken, wat we zoals altijd hier in Iran doen onder het toeziend oog van de heren Khomeini en Khamenei.

Wat verder volgt is een lange, saaie rit. Ik vermaak me met het spotten van bijzondere standbeelden / sculpturen, die in elke plaats hier in de streek te vinden zijn. Zo zag ik onder andere een bushalte in de vorm van een aardbei en een meloen, een beeld van een half-afgekloven appel en deze reuzenfiets.

In de typisch Koerdische plaats Sakez maken we in de namiddag een theestop. Er is een pittoreske bakstenen moskee, die we van binnen bekijken. In tegenstelling tot de meeste moskeeën deze reis is dit een soennitische moskee, geen sji’itische. Aan de voorzijde heeft hij een bijzondere houten loggia. Binnen zijn twee oude mannen aan het bidden, waarvan er één graag een praatje wil maken over de Syrische vluchtelingen.

Net voordat het donker wordt (tegen kwart voor 8) arriveren we eindelijk op onze eindbestemming Sanandaj. Dit is de hoofdstad van de Iraanse provincie Koerdistan. De Vrijdagmoskee hier stamt uit 1227. De binnenplaats heeft een groot waterbekken, en is aan alle 4 zijden omringd door betegelde gebouwen. In de grote gebedshal kijken we nog even binnen.

Het valt op hoeveel Koerden er hier nog in traditionele kleding rondlopen. Van de mannen heeft schat ik zo’n 60% de typische wijde pofbroek aan, veel meer dan ik 2 jaar geleden net over de grens in Iraaks Koerdistan zag. En ook de vrouwen dragen kleurrijke jurken in plaats van de zwarte chadors die je in de normale Iraanse straten veel ziet.