Wat is het?
Het Nationaal Park Virunga is een groot beschermd natuurgebied in de Democratische Republiek Congo. Het heeft de grootste diversiteit aan planten en dieren van heel Afrika. Het park beslaat een keten van 7 vulkanen, inclusief de 2 meest actieve van het Afrikaanse continent. Behalve bergachtig gebied is er een deel savanne. Ook is er in het noorden van het park een groot meer. Virunga ligt in het grensgebied tussen Congo, Rwanda en Uganda. Sinds 1994 staat het op de lijst van Bedreigd Werelderfgoed, omdat er zich een schijnbaar niet aflatende reeks van problemen heeft voorgedaan. Deze varieerden van een miljoen Rwandese vluchtelingen tot burgeroorlog in Congo zelf, en van gewelddadige stropers tot olieboringen.

Cijfer: 8,5 (Dit is één van de 4 laatste plekken op aarde waar je berggorilla’s kunt zien, en waarschijnlijk de beste. Mijn bezoek aan de beesten was in ieder geval een groot succes. En een tocht naar Virunga geeft je een onbetaalbare glimp van het leven in het oosten van Congo: al rijdende vanaf de op lavagesteente gebouwde grensplaats Goma naar de entree van het park zie je de sjofele militairen langs de kant van de weg, ervaar je kleinschalige corruptie, kom je alsmaar mensen met gele jerrycans tegen lopend naar de waterput of hun chukudu met grote zakken gras of houtskool voortduwend).

Toegang: Sinds 2012 is de toegankelijkheid van het park sterk toegenomen. Er zijn twee luxe lodges, en die organiseren speciale visa en transport van en naar de grens met Rwanda. Te zien aan het gastenboek van het park zijn de meeste bezoekers Amerikanen. Tijdens mijn verblijf in de Mikeno Lodge waren er de eerste nacht 3 andere gasten, en de tweede nacht 9.

Hoeveel tijd: Ik ben er 3 dagen / 2 nachten geweest, maar je kunt je er nog wel een paar dagen vermaken. Zo kun je er een tweedaagse wandeltocht doen naar een lavameer. Die tocht is misschien nog wel populairder onder de toeristen dan de gorillatrekking.

Opvallend: Dit park, en zeker de omgeving van de lodge, is een waar paradijs voor apenliefhebbers. Je struikelt bijna over de bavianen, diadeemmeerkatten en zwart-witte franjeapen. En dan zijn er nog chimpanzees: de meest met de mens verwante soort. De manager van de lodge ging tijdens het oudejaarsdiner de gasten af met de vraag “Wil je morgenochtend chimpanzees zien?” Het blijkt dat één groep chimpanzees af en toe overnacht in de bomen vlakbij. Gisteren en vandaag waren ze er, dus de kans is groot dat ze er morgenochtend nog zijn. Om 6 uur in de ochtend zal er een medewerker gaan kijken of ze er zijn, en als dat het geval is de gasten die de chimpanzees willen bekijken ophalen van hun kamer.

Ik ben toch meestal vroeg wakker, dus ik zit er de volgende ochtend om 6 uur klaar voor. Er komt echter geen klop op de deur van mijn huisje. Zijn de chimpanzees weggetrokken? Of zijn ze mij vergeten op te halen? Om kwart voor 7 loop ik maar naar het ontbijtbuffet, en doe navraag. De chimpanzees zijn er wel. We kunnen echter nog wel eerst ontbijten.

Om 7 uur gaan we met z’n zessen op pad, begeleid door 2 sporenzoekers met walkie-talkie. We lopen eerst een stukje hetzelfde pad af als waar ik op mijn aankomstdag heb gelopen. Maar daarna slaan we al snel allerlei zijpaadjes in. We hebben blijkbaar toch niet zoveel tijd, want de voorste sporenzoeker gaat in snelwandeltempo het soms glibberige pad af. Gorilla’s blijven wel zitten als je ze eenmaal hebt gevonden, maar chimpanzees trekken met gezwinde spoed door de bomen tijdens hun ontbijtsessie. Ze laten een spoor van half-afgekloven vruchten na in het bos. Ook schreeuwen ze nogal, dus als je eenmaal in de buurt bent is het wel duidelijk waar ze zitten.

Het laatste stuk gaat weer dwars door de struiken. Gelukkig zitten er hier geen slangen of enge insecten, want tijd om te kijken waar je loopt heb je niet meer. Maar het lukt ons uiteindelijk na zo’n drie kwartier om ze in te halen. De begeleiders hakken takken voor ons weg, en proberen ons in de beste positie te manoevreren. De chimpanzees springen van tak naar tak net als de kleinere apen, maar ze zijn veel zwaarder dus dat gaat gepaard met veel lawaai. Je krijgt bijna een stijve nek van het naar boven turen, in de hoop ze zo goed mogelijk te zien. Ook valt er constant van alles naar beneden: noten, takken en bladeren. En plassen doen ze ook. Al met al zijn we 2 uur op pad, net zo lang als bij de gorilla’s!