De grote Shwedagon Pagode in Yangon is op zijn mooist in het avondlicht. Dat komt goed van pas in mijn reisplanning, want ik heb alleen een namiddag te besteden in de grootste stad van Myanmar. Door wat vertraging op de vlucht vanuit Bangkok wordt het zelfs een late namiddag: pas om half 5 loop ik naar dit tempelcomplex toe. Ik neem de westelijke ingang, waar een roltrap je de heuvel op brengt waar de gouden pagode ligt.

Roltrap naar de Pagode

Buitenlandse bezoekers worden eerst omgeleid, zodat ze de entree van 8.000 kyat (5,60 EUR) betalen. Ook moet je bij de ingang al je schoenen uitdoen: schoeisel is in het hele heilige complex verboden, ook al op de roltrap. Je moet hier geen last hebben van smetvrees, naderhand blijken de zolen van mijn voeten een zwart kleurtje te hebben gekregen.

Eenmaal boven is het tijd voor de rondgang. De Shwedagon Pagode is een 98 meter hoge constructie bedekt met bladgoud. De gelovigen lopen er met de klok mee omheen. Rondom de voet van de pagode liggen nog ontelbare kleine heiligdommen. Zo zijn er 12 punten waarop je kunt bidden gerelateerd aan je geboortedag: ze representeren de 7 dagen van de week, waarbij de woensdag is gesplitst in dag en avond.

“Mijn” geboortetempel: het tweede deel van de woensdag

De Shwedagon is in essentie een boeddhistisch tempelcomplex, en je ziet dan ook veel in het rood geklede monniken en in het roze geklede nonnen. In het binnenste van de pagode zouden volgens de overlevering 8 haren van de laatste Buddha bewaard zijn gebleven. Ook verder op het terrein zijn er dergelijke boeddhistische relieken zoals drie botfragmenten, een tand en een voetstap.

De meeste bezoekers zijn gewone Birmezen. Ze hebben bloemen of een kaarsje mee, om te gebruiken in het gebed voor dat ene beeld dat ze het meest aanspreekt. Behalve Boeddha’s zijn er ook afbeeldingen uit legendes en van lokale geesten.

Het is een heel bont schouwspel, en dat wordt nog een stuk erger als de avond valt en de lichten aangaan. Veel beelden worden van achteren verlicht door meerkleurige “discolampjes”. Ik blijf er anderhalf uur, en loop in totaal twee rondes om de grote gouden pagode. Ik heb bij de ingang een plattegrond meegekregen, die ik bij de tweede ronde gebruik om ook de wat meer aan de rand gelegen bezienswaardigheden te bekijken.

Behalve veel bouwwerken in de “goud en glitter”-stijl zijn er ook heel anders uitziende tempels op het terrein (de eenheid van stijl is hier niet bepaald aangehouden). Zo is er een opvallende witte stupa beschilderd aan de vier zijden met een ‘verhaal’ in Indiase stijl – dit is een kleine hindoetempel. Ook is er een met zilver en mozaïek bedekte tempel die zo uit Luang Prabang in Laos lijkt te zijn gekomen. En er zijn heilige bomen, heilige bellen en heilige inscripties.

Om kwart over zes wordt het donker, maar het is dan nog steeds druk op het terrein. Veel mensen lopen er aan het einde van hun werkdag even langs. Ikzelf maak het niet te laat, ik moet de weg naar het hotel nog terug zien te vinden. Gelukkig is er straatverlichting.