Wat is het?
Laponia ofwel Lapland is een gemengd natuurlijk en cultureel erfgoed in het uiterste noorden van Zweden, boven de Poolcirkel. Het bestaat uit 9 verschillende natuurgebieden, samen 9400 vierkante kilometer groot. Een gedeelte is bergachtig met kloven en ravijnen, het andere deel bestaat uit taiga (vochtig naaldwoud). Het is van oudsher het leefgebied van de Saami, die er in de zomer met hun kuddes rendieren rondtrekken. Tegenwoordig zijn er nog 200 tot 250 families die zo leven.

Cijfer: 7 (Dit is toch wel het mooiste deel van Zweden, zelfs vanaf de E45 autoweg kun je genieten van de veelkleurige bossen en bergen. Het lijkt erg op Canada maar dan zonder de wilde dieren. Ik moest het doen met 2 elanden (buiten de grenzen van het park overigens) en een stuk of 18 rendieren.)

Toegang: De parken zijn vrij toegankelijk.

Hoeveel tijd: Ik ben twee dagen in dit gebied geweest, gezien de grote afstanden heb je dat ook wel nodig.

Opvallend: Het is gemakkelijk om er doorheen te rijden, maar nog niet zo eenvoudig om iets buiten de auto te doen of iets cultureels te bekijken. Op mijn eerste dag reed ik naar het Stora Sjöfallet Nationaal Park. Het kost een uur of twee om tot het einde te komen, in de plaats Ritsem. Halverwege is een bezoekerscentrum, met een eenvoudige tentoonstelling, mooi uitzicht en verder weinig voorzieningen. Gelukkig heb ik mijn eigen lunch meegenomen. Het is fris in deze omgeving, eigenlijk te koud om buiten te lopen in zomerkleding als het kwik zakt tot 10 graden.

Op de rit terug neem ik twee keer een afslag om iets te zien van de Saami-cultuur. Het zijn nomaden dus die laten niet zoveel achter. De resten van negen haardvuren duiden op een voormalige nederzetting: ze gebruikten de stenen haarden om de tenten te verwarmen en te verlichten. Bij de andere afslag kom je bij een kerkje in het bos. Althans: hier is in 1646 een kerkje voor de inheemse bewoners gebouwd, maar het werd door hen al snel weer vernietigd omdat ze meer in hun eigen geesten geloofden dan in Christus. Nu resten er alleen nog een herdenkingszuil en een hoopje stenen, dat al dan niet afkomstig is van die 17e eeuwse kerk.

Mijn eerste rendier

Op de tweede dag ging ik naar het Muddus Nationaal Park. Dat ligt aan de andere kant (het oosten) van de autoweg. Gelukkig had ik goede instructies opgeschreven, want de belangrijkste entree tot het park ligt aan een onbeduidende zijweg in de buurt van één van de vele waterkrachtcentrales in deze streek. Elf kilometer hobbelen volgt, maar ik ben toch niet de enige hier: er staan al een stuk of 10 auto’s op de parkeerplaats. Een eenvoudig bordje geeft twee wandelroutes aan, van 7 of van 5 kilometer. Ik neem de kortste, wetende dat je dezelfde afstand ook over hetzelfde pad terug moet lopen.

Het wordt een heerlijk stille boswandeling. Mensen kom ik onderweg niet tegen, wel staat er een rendier met groot gewei op het pad – hij schrikt van mij en loopt weg. Omdat de ondergrond hier in de taiga erg drassig is, loop je de helft van de tijd over planken. Tussen de bomen staat veel mos en uiteraard zijn er ook veel paddenstoelen (helaas meestal saaiig bruin). Na zo’n 3 kwartier begint het pad steniger te worden, en loopt het minder makkelijk. Ik loop nog een tijdje door maar zie de omgeving niet meer veranderen. Tijd om terug te keren dus. In totaal heb ik 2 uur en 3 kwartier gelopen, in de stralende zon en bijzonder genoeg ook zonder veel muggen gezien te hebben.

Wandelen door de taiga van Muddus Nationaal Park