Kosovo verklaarde zich in 2008 onafhankelijk van Servië. Het nieuwgeboren land werd al snel door 108 leden van de Verenigde Naties erkend, waaronder door Nederland. Maar daar bleef het bij – een groot blok van 85 landen onder aanvoering van Rusland wijst een eigen staat voor Kosovo af. Het land is dus een beetje ergens in het midden blijven hangen. Het heeft wel veel dingen zelfstandig, zoals eigen politie, eigen grensbewaking, eigen regering, eigen nummerborden en een eigen landnummer voor de telefoon. Ze gebruiken de Euro als munt in plaats van de Servische dinar. Maar een NAVO vredesmacht houdt nog steeds een oogje in het zeil.

Fragment van een moskee in de oude wijk

Pristina is de hoofdstad van Kosovo, een stad met 200.000 inwoners. Toen ik hier gisteren met de bus uit Skopje aankwam, viel me de hoeveelheid moderne en luxe restaurants en winkels op. Er zit hier ergens geld, hoewel Kosovo zelf een van de armste landen van Europa is. Waarschijnlijk komt het door de grote hoeveelheid internationale organisaties dat hier is neergestreken om het land op te bouwen.

Ik heb voor deze ochtend een lijstje gemaakt met de belangrijkste bezienswaardigheden van deze stad. Dat viel nog niet mee, want ik heb geen reisgids (er bestaat er alleen eentje uit 2011 maar die is vast achterhaald). Dus ik moet het doen met wat er op internet te vinden is en een plattegrondje. Mijn hotel met de toepasselijke naam Hotel Prima ligt in het oudste gedeelte van de stad. Heel veel ouds is er trouwens niet meer over. Een drietal moskeeën, waarvan er twee in de steigers blijken te staan. Een bazaar die nu vooral is wat wij een rommelmarkt zouden noemen maar waar de armere mensen hier hun kleren en schoenen kopen. In dezelfde buurt moeten ook 2 musea liggen: het Etnografisch Museum en het Kosovo Museum. Ik kan over beide kort zijn: het ene kon ik niet vinden en het andere was gesloten voor restauratie. Zo was ik in een half uur klaar met de oude wijk van Pristina.

Man met traditioneel Albanees hoofddeksel

Op een paar honderd meter afstand ligt het moderne hart van de stad. Daar verbindt de Moeder Teresa-boulevard twee grootse pleinen met elkaar. Hier flaneert ’s avonds de halve bevolking van de stad. Er zijn popcornstandjes, suikerspinnenverkopers en handelaren in sigaretten. Dit is goedkoop vertier.

Als je iets meer te besteden hebt, ga je op één van de vele terrassen zitten en bestel je koffie. Met één kopje (van 0,50 – 1 EUR) kun je dan uren kijken naar wie en wat er voorbij komt. In de ochtend begint men er al mee, en ook ik streek neer voor een typisch Kosovaarse Makiato (een soort sterke cappucino).

De enige echte Makiato

Ik loop geleidelijk meer naar het zuidelijk deel van de stad. Einddoel is het busstation, vanwaar ik vanmiddag de bus naar een werelderfgoed wil pakken. Zo halverwege staat wellicht het meest opvallende gebouw: de Nationale Bibliotheek. Het ligt in de universiteitswijk, waar je ook heel goedkoop kunt eten.

De bibliotheek zelf stamt uit 1982 en is ontworpen door de Kroatische architect Andrija Mutnjakovic. Het gebouw bestaat uit 99 koepels, en is omvat in een metalen visnet. Het is zo apart dat het zelfs op een lijst met de 30 lelijkste gebouwen ter wereld is terecht gekomen.

Het lelijkste gebouw van de stad? De nationale bibliotheek

En dan ben je een nieuw land en moet je dus allemaal nieuwe straatnamen bedenken en helden die je wilt vereren met een standbeeld. De Kosovaren zijn in ieder geval de Amerikaans regering dankbaar. Er is een straat genoemd naar George Bush en een naar Bill Clinton. Clinton heeft daaraan zelfs zijn eigen 3 meter hoog standbeeld.

Een held uit de regio is Moeder Teresa: zij werd geboren in Macedonië maar is van Albanese komaf. De katholieke zuster wordt zowel in Albanië, Macedonië en Kosovo als een volksheld geëerd. In Macedonië is er zelfs een snelweg naar haar vernoemd! Hier in Kosovo heeft ze een eigen boulevard (de belangrijkste van de stad), met daaraan ook een wat klein uitgevallen eigen standbeeld.

Twee standbeelden in de straten van Pristina: Bill Clinton en Moeder Teresa