Wat is het?
Het Meer van Ohrid omvat zowel het natuurlijk als het cultureel erfgoed in en om het Macedonische deel van het meer van Ohrid.  Het meer behoort tot de oudste en diepste meren van Europa, en is de overwinteringsplaats voor veel soorten watervogels. De plaats Ohrid is één van de oudste nederzettingen in Europa. Resten uit de brons- en steentijd zijn er gevonden. Ohrid’s belangrijkste periode begon vanaf de 9de eeuw, toen de Bulgaren de stad veroverden en het zich ontwikkelde tot hoofdstad en bisdom. In later eeuwen bleef het een cultureel centrum en voegden de Byzantijnen en Serviërs hun kerken aan de stad toe.

Cijfer: 7 (Het meer zelf heeft de grootste aantrekkingskracht, vooral ook door zijn omvang en diepblauwe water. Het plaatsje Ohrid kon mij wat minder bekoren. De kerken zijn de belangrijkste attractie, de rest is vrij modern. Hoewel enkele kerken mooie muurschilderingen hebben, zijn ze slecht uitgelicht, mag je geen foto’s maken en wordt over het algemeen een bezoek zo kort mogelijk gehouden. Het is mij er ook te toeristisch. Er komen ook nog eens bijna alleen maar Nederlanders, overal om je heen hoor je Nederlands en de Macedoniërs doen hun best de doelgroep van de gepensioneerde Hollander te bedienen.)

Het mooiste onder de kerkjes

Toegang: Het is hier duidelijk een stuk duurder dan in Albanië. Bij elke kerk moet je entree betalen, meestal 100 Macedonische dinar (1,60 EUR). Gezien het grote aantal kerken loopt dat wel op. Verspreid over 2 dagen gaf ik zo’n 8,5 EUR aan toegang uit.

Hoeveel tijd: Ik verbleef hier twee volle dagen, voor mij was dat prima. Maar ik heb lang niet alle dorpjes en kerkjes gezien, zelfs geen boottocht over het meer gemaakt.

Opvallend: Op mijn tweede volle dag hier wijd ik me aan de natuur van Ohrid. Behalve het meer en diverse plaatsen eromheen hoort ook het Galicica Nationaal Park bij dit werelderfgoed. Het ligt op een bergrug aan de zuidoostkant van het meer. De hoogste berg is er 2254 meter hoog, en op de pieken kun je eind mei nog restjes sneeuw zien liggen. Zo ver ga ik niet: ik laat me in de ochtend naar het plaatsje Elsani brengen, zo halverwege de berg. Vanaf hier lopen diverse wandelroutes door het nationaal park. Ik neem de H8/H9 naar Pestani.

De taxichauffeur weet precies waar ik moet zijn, en zet me af bij het begin van de wandeling. Ik heb ook een wandelkaart mee, die ik gisteren in de stad gekocht heb. De paden staan ook aangegeven met bordjes en markeringen. Het pad loopt eerst langs de weilanden (met ezels!) en wijnranken van het plaatsje Elsani.  Daarna wordt het een bospad. Ik slaag er meteen in om verkeerd te lopen – gelukkig had ik gisteren op internet de tip gelezen dat je op moet letten dat je ongeveer elke 50 meter een rood met witte markering ziet. Zie je die niet meer, dan zit je verkeerd. Dat laatste wordt helemaal duidelijk als het pad eindigt bij een hek van een weiland.

Redelijk vlak wandelen over de H8, met hier en daar een ezel

Een stukje terug dus maar, en beter opletten op de rood-witte markeringen. Als je de smaak eenmaal te pakken hebt gaat het verder zonder problemen. De strepen staan soms op bomen, maar meestal op stenen op de grond. Dat ik dus nogal veel naar de grond kijk levert me ook een ontmoeting met een mooi beestje op: de Griekse landschildpad. Hij zit langs het pad, grappig genoeg ongeveer op dezelfde plek als op mijn kaart een schildpad is ingetekend. Maar het is wel een levende hoor, hij trekt zijn kopje in als ik dichterbij kom om een foto te maken.

Verraste schildpad

Het pad loopt eerst 3,2 kilometer ongeveer vlak, over dezelfde hoogte op de berghelling. Daarna moet ik afslaan, en dat pad loopt naar beneden naar de kust en het plaatsje Pestani. Vooral op dit stuk staan er veel kleurige wilde bloemen, zijn er vlinders en bijen. Het is nog 2 kilometer lopen, in totaal ben ik ongeveer anderhalf uur op pad geweest. Pestani blijkt zoals ik al gehoopt had een plaatsje waar wel wat te doen is. Er zijn een paar restaurants, en daarvan kies ik er eentje uit voor mijn lunch. Ik kies een lokale vis van de kaart, en die blijkt erg groot te zijn. De andere aanwezigen in het restaurant zijn allemaal Nederlandse 65-plussers.

Een kilometer of 2 ten zuiden van Pestani, ook langs de kust, ligt een nagebouwd dorp met 7000 jaar oude paalwoningen. Bij gebrek aan openbaar vervoer (zo eens per 2 uur komt er een bus langs) loop ik ook daar maar heen. Het is een mooi aangelegde attractie, vrij nieuw zo te zien. Net als in de Alpenmeren woonden ook hier in de prehistorie mensen in paalwoningen op het water.  Ze hebben hier zo’n dorp nagebouwd, inclusief interieurs met dierenvachten en zelfs een berenkop! Vanaf het plateau kun je ook goed zien wat er allemaal rondzwemt in het meer van Ohrid. Naast scholen visjes spot ik een  snelzwemmende aal en een stel kikkers.

Paalwoningendorp in het Meer van Ohrid

En dan is het weer tijd geworden om terug naar Ohrid te gaan. Maar ja – zou er een bus komen? Of zou ik 2 uur moeten wachten? Er is ook helemaal geen bushalte bij het paalwoningenmuseum. Op de heenweg heb ik wel wat lege taxi’s gezien die hun gasten naar Sveti Naum op het uiterste puntje van het meer hebben gebracht, ik denk dat dat mijn grootste kans is op vervoer.  Wachten bij de paalwoningen heeft geen zin, dus loop ik maar terug naar Pestani. Daar hang ik wat rond in de hoofdstraat, tot er eindelijk een lege taxi langskomt. Die brengt me vlotjes terug naar Ohrid, het einde van een dag die ik wel in de benen voel.