Wat is het?
Butrint was een stad uit de Griekse en Romeinse oudheid. De Grieken settelden er vanaf ongeveer de 6e eeuw voor Christus, en in 228 voor Christus namen de Romeinen het roer over. De Grieken bouwden er een tempel, een theater en een marktplein. De Romeinen voegden daar een aquaduct, een paleis, baden en huizen aan toe. Voor hen was de stad echt bedoeld als kolonie, als plek om te leven voor soldaten die trouwe dienst hadden gedaan. Daarna werd de stad nog even Byzantijns, en er werden een doopkapel een vroegchristelijke basiliek neergezet. Vanaf de 6e eeuw raakte de stad echter in verval.

Cijfer: 7 (Het ligt prachtig in de natuur en omdat het zo’n bosrijke omgeving is heb je nergens het van elders in Zuid-Europa bekende gevoel dat je in de bloedhete zon tussen de stenen naar een archeologische opgraving staat te kijken. Ook zijn er enkele bijzondere details te zien, zoals de in steen gehouwen Oud-Griekse teksten over de vrijlating van slaven.)

Toegang: De entree voor buitenlandse toeristen kost 700 Albanese lek. Dat is ongeveer 5 EUR. Je kunt er komen met de bus vanaf de badplaats Sarande, dat kost 100 lek (70 cent).

Hoeveel tijd: Ik ben er anderhalf uur geweest.

Opvallend: Butrint ligt dicht genoeg bij Corfu voor een dagtocht, iets wat in de zomer veel toeristen schijnen te doen. Als ik echter om 9 uur de boot pak, zitten er maar een stuk of 20 mensen aan boord en dat zijn bijna allemaal lokalen. Met die drukte gaat het dus wel meevallen. De boot racet in 35 minuten door de Straat van Korfoe, de nauwe zeeëngte die Albanië scheidt van de Griekse eilanden. Butrint ligt eigenlijk schuin tegenover Corfu, en Sarande waar de boot stopt en mijn hotel ligt ietsje noordelijker.

De snelle draagvleugelboot uit Corfu

In de haven van Sarande pin ik eerst een voorraadje Albanese leks. Ook loop ik vast naar Hotel Lindi, waar ik zal overnachten en nu vast mijn bagage in bewaring geef. Dan is het tijd om de bus naar Butrint te vinden. Er is geen busstation in Sarande, de bussen stoppen in de hoofdstraat. Ik zie wel 2 bussen naar Tirana, maar de bus van half 10 naar Butrint zie ik niet. Een man wijst dat de bus nog zal komen, en een ander is driftig aan het bellen over de bus naar ‘Butrinti’. Er komt echter niks. Ik loop daarom een stukje verder de boulevard af, richting een andere halte die aan de doorgaande weg naar Butrint ligt. En jawel, daar komt de bus aangescheurd. Hij was gewoon te laat.

De rit duurt drie kwartier en gaat over een smalle, rustige kustweg. Hij eindigt keurig op het parkeerterrein van Butrint, voor de deur van de ruïnes. Er staan een paar auto’s en een bus, het is nog maar kwart over 10 (Albanese tijd, uur vroeger dan op Corfu). Na entree te hebben betaald loop ik over het bospad het terrein op. Het valt meteen op hoe groen het hier is, en je hoort continu fluitende vogels. Behalve een werelderfgoed is dit ook een beschermd natuurgebied, een drasland waar veel watervogels wonen.

Butrint is een schiereiland, omringd door het Meer van Butrint

Dat het water ook negatieve effecten kan hebben zie ik meteen bij het Griekse theater, de eerste grote opgraving die je op de wandelroute tegenkomt. Delen van het complex staan onder water, en de vloer van het theater zelf is bedekt met houten vlonders. Het water staat er waarschijnlijk al lang, want er zitten zelfs grote groene kikkers in.

Dit deel is het oudste van Butrint: hier werd een heiligdom voor de god Asklepius gesticht, de god voor de geneeskunde. Van heinde en verre kwamen Grieken hier naar toe om genezing te vragen. In de muren van het theater zie je nu nog een bijzonder hieraan gerelateerd aspect: om de god gunstig te stemmen was het gebruikelijk om een aantal van je slaven vrij te laten. Het besluit daarover (wie de opdrachtgever was en hoeveel slaven men liet gaan) kerfde men in een steen in de muur.

Restant van een zuil in het Grieks theater

Het is nog steeds heerlijk rustig op het terrein, ik heb de gebouwen voor mezelf. Af en toe sluit een ouder Nederlands echtpaar aan dat met een camper tot hier is gekomen zo blijkt. We komen langs een reeks van ruïnes met alles wat je zoal ziet in Griekse, Romeinse en Byzantijnse oude steden: van Romeins paleis tot vroegchristelijke basiliek. Hier zijn ook veel vloermozaïeken gevonden, maar die hebben de Albanezen weer bedekt onder plastic en kiezelsteentjes – ze zijn te kwetsbaar voor deze vochtige omgeving.

Het wandelpad draait uiteindelijk richting de top van de heuvel, de akropolis. Je komt er via de ‘Leeuwenpoort’. De sculptuur boven deze poort lijkt helemaal niet zo op een leeuw, maar er staat een bordje bij waarop wordt uitgelegd dat het een leeuw is die een os aan het verslinden is.

De Leeuwenpoort

De route eindigt bij een gebouwtje uit de Venetiaanse tijd, waarin nu het museum is gehuisvest. Er is niet zoveel bijzonders te zien, de echte schatten van Butrint zijn naar grotere musea verscheept zoals dat in Tirana.