Wat is het?
De Kathedraal van León is gebouwd tussen 1747 en 1814, toen León de hoofdstad van Nicaragua was. De architect kwam uit Guatemala, en hij vermengde Grieks-Romeinse elementen met barok en inheemse tradities tot een stijl die de lokale bevolking aansprak. Het gebouw heeft altijd zijn oorspronkelijke functie gehouden, en is geheel intact. De kathedraal is dusdanig van structuur dat hij aardbevingen kan weerstaan: laag, met dikke muren.

Cijfer: 7 (“Weer een kathedraal”, dacht ik, toen deze in 2011 op de Werelderfgoedlijst verscheen. Er staan namelijk al 150 andere kathedralen op de lijst, vaak als onderdeel van een stadscentrum in Europa of Latijns-Amerika. Ik kan me er nauwelijks toe zetten nog Gothische kathedralen in Europa binnen te gaan. Maar gelukkig heeft deze kathedraal van León veel eigenaardigheden: hij is reusachtig, superwit en in een rare mix van bouwstijlen opgetrokken.)

Toegang: Het “gewone” deel van de kathedraal kun je zo inlopen. Er zitten ook telkens wel gelovigen te bidden. Voor de “speciale” ruimtes en het dak moet je betalen: een kaartje kost dan 3 dollar.

Hoeveel tijd: Verdeeld over 3 bezoeken op verschillende momenten van de dag ben ik er zo’n anderhalf uur binnen geweest.

Opvallend: Een kathedraal of een kerk bezoeken is gewoonlijk heel gemakkelijk: de deur staat meestal de hele dag open, je loopt een rondje en dat is het dan. Deze kathedraal van León heeft echter een gebruiksaanwijzing. Ik moest eerst het werelderfgoeddossier bestuderen om te zien wat er nu zo bijzonder aan is. In het publiek toegankelijke deel liggen enkele bekende Nicaraguanen begraven. Het opvallendst is de tombe van de dichter Ruben Dario: deze wordt gesierd door een huilende leeuw (“León” betekent “Leeuw” in het Spaans).

De huilende leeuw

Voor de meer bijzondere delen moet je een kaartje kopen. Het loket hebben ze aan de achterkant van het gebouw verstopt, een smalle houten deur in de hele brede kathedraalmuur. Het is ook maar bepaalde delen van de dag geopend, de precieze tijden zijn alleen te zien als de deur open is! Volgens de Lonely Planet zou-ie om 8 uur opengaan, ik meende zelf ergens half 9 gelezen te hebben maar de houten deur blijft dicht. Ik posteer me in de schaduw aan de overkant, en wacht geduldig tot er wat gebeurt. Tegen kwart voor 9 komt de ticketmevrouw aanzetten (de echte openingstijd is echt half 9). Gelukkig gaat ze wel meteen aan het werk, en verkoopt me een kaartje voor toegang tot het dak en de Patio del Principe.

Het dak zelf bereik je via weer een andere onopvallende deur. Gelukkig had ik al gelezen waar ik die moest vinden. Ze zijn erg trots op het dak geloof ik: ze zijn daarmee namelijk helemaal klaar met schoonmaken en verven. Het is spierwit, net een slagroomtaart. Ze willen het ook graag wit houden, dus moet je bovenaan de trap je schoenen uitdoen. Al dat wit doet zeer aan je ogen, maar het moet gezegd: de torentjes zijn prachtig.

Op het sneeuwwitte dak

Daarna wil ik de Patio del Principe bezoeken. Maar hoe kom ik daar binnen? Eerst maar weer terug naar de kaartjesverkoopster. Ze legt me uit dat er in de kathedraal een “jeugdig persoon” is die me een rondleiding zal geven op vertoon van mijn kaartje. Ik weer de enorme kathedraal in, er zijn tientallen mensen binnen dus wie moet ik aanspreken? Ik wapper maar wat met mijn entreekaartje, in de hoop dat het opvalt. Ik hoor “psst” achter me: een vrouw zegt dat ik voor de rondleiding achter in de kerk moet zijn, daar zit een meisje te lezen en dat is de gids! En inderdaad, op de achterste bank vind ik een lezend meisje. Ik moet haar nog eerst aanspreken voordat ze het in de gaten heeft dat er werk aan de winkel is. Het lijkt wel een speurtocht.

Ze gaat de sleutel halen, en we lopen dan met z’n tweeën het afgeschermde deel van de kathedraal in. Hier was vroeger het klooster. We zien een soort vergaderruimte met afbeeldingen van alle bisschoppen die de kathedraal door de eeuwen heen bestuurd hebben. Tot slot is er de Patio del Principe, de kloostergang, die in een typisch Nicaraguaanse stijl gebouwd is (wat dat ook moge zijn). Het doet me vooral Spaans-Arabisch aan.

De Patio de Principe