Wat is het?
Het Nationaal Park Teide is een vulkaanlandschap op het eiland Tenerife. De hoogste piek is de Teide vulkaan: met zijn 3700 meter hoogte is het de hoogste berg van Spanje en de op twee na hoogste vulkaan ter wereld (de nummers 1 en 2 liggen op Hawaii). Vulkanische uitbarstingen hebben Tenerife miljoenen jaren geleden uit de zee doen oprijzen – het is niet verbonden met één van de andere Canarische eilanden of het Afrikaanse vasteland. De laatste eruptie van de Teide was in 1909 en hij is nog steeds actief.

Cijfer: 8 (Het lijkt een beetje op een landschap in het zuidwesten van de Verenigde Staten, met veel rode rotsen en weinig begroeiing. Het is het meest toegankelijke vulkanisch gebied waar ik ooit geweest ben. Het park is netjes onderhouden, met veel uitkijkpunten, parkeerplaatsen, wandelroutes en 2 bezoekerscentra.)

Toegang: Er wordt geen entree geheven, er loopt een doorgaande weg door het park. Jaarlijks komen hier zo’n 2,7 miljoen bezoekers – dat zijn er 7.500 per dag.

Hoeveel tijd: Ik ben er een halve dag geweest, dan heb je het meeste wel gezien. Ik ben alleen niet met de kabelbaan naar de top geweest.

Opvallend: Ik had de tip gekregen vroeg te vertrekken, vanwege de vele bussen die al om 8 of 9 uur vanuit de badplaatsen richting Teide gaan. Dus om half 8 op nieuwjaarsochtend zit ik al in de auto omhoog. Ik reis vanaf mijn hotel in Granadilla, wat al een eind in de goede richting ligt. Rond deze tijd begint het net licht te worden. Alleen hoe hoger je komt, hoe kouder: de basis van Teide ligt op 2250 meter. Ik klok uiteindelijk 2,5 graad (boven nul) om 8.16 uur als koudste temperatuur.

Hier begint het Nationaal Park en het Werelderfgoed

Het is heerlijk het park zo voor mezelf te hebben. Ik stop een paar keer bij een uitkijkpunt, en mijn auto staat er dan als enige. Redelijk aan het begin ligt misschien wel het meest fotogenieke deel van het landschap: de Roques de Garcia. Hier staat een rij vreemd gevormde rotsen op een rij. Er is een wandeling omheen van 3.5 km, en die ga ik eerst maar eens doen.

Al lopende voel ik pas echt hoe koud het is: ik moet mijn handen in mijn broekzakken steken. De wandeling start gemakkelijk, maar heeft de classificatie “medium” vanwege een steil stuk op het eind. Gelukkig breekt al snel de zon door en warmt het wat op.

De wandeling voert niet alleen langs rotsen, je loopt ook over recenter gesmolten lava. Overal is het stil. Het is zo vreemd dat hier nauwelijks wilde zoogdieren leven, dat is op alle Canarische eilanden zo. Ik moet het doen met af en toe een schichtig vogeltje. Planten zijn er wel – vooral de pluimpjes van de tajinaste rojo vallen op, ze waaien heen en weer in de wind. Ze dragen in het seizoen rode bloemen, hier en daar kun je daar nog de resten van zien.

Ik slaag er zelfs in nog een stukje verkeerd te lopen. Als ik handen en voeten nodig heb om een berghelling op te komen, bedenk ik dat dat toch vast niet de bedoeling is. Gelukkig komen er net 2 wandelaars van de andere kant aanlopen, zodat ik kan zien waar het pad wel loopt. De steile klim op het eind (zoals beloofd) komt toch nog. Je loopt vanaf het dal helemaal weer omhoog naar het uitkijkpunt, via een zigzaggend paadje. Hier heb je ook de mooiste uitzichten.

Op de top de beloning van een prachtig uitzicht

Na de wandeling die me bijna twee uur heeft gekost, rijd ik het park door tot aan de uitgang aan de andere kant. Het is vrij uitgestrekt, maar zo mooi als bij de rode rotsen aan het begin is het toch nergens meer. Rond 12 uur rijd ik het park weer uit. Alle parkeerplaatsen staan inmiddels overvol. En er komt me nog een gestage stroom huurautootjes tegemoet. Ik ben blij dat ik zo vroeg in de ochtend ben gegaan en in stilte heb kunnen genieten.