Wat is het?
Het Nationaal Park Garajonay is het best bewaard gebleven oer-laurierbos, een subtropische boomsoort die elders in Zuid-Europa vrijwel uitgestorven is door klimaatveranderingen. Het natuurgebied ligt in het hart van het Canarische eilandje La Gomera, rondom de 1492 meter hoge berg Garajonay. Ook de 34 inheemse soorten flora die er te vinden zijn hebben tot de werelderfgoedstatus geleid.

Cijfer: 6,5 (Ik heb er lekker gewandeld en er zijn prachtige vergezichten op andere Canarische eilanden als Tenerife en La Palma. Van het bos zelf is helaas niet veel meer over, zeker niet op de route die ik wandelde: in 2012 is er een grote bosbrand geweest die 20% van de oppervlakte van het park heeft aangetast. Overal om je heen zie je zwartgeblakerde resten van bomen, met plukjes groene struiken en planten ertussen waar de natuur zich weer aan het herstellen is.)

Toegang: Het Nationaal Park heeft geen afgesloten ingang, er wordt dus ook geen entreegeld geheven. De busrit heen vanuit San Sebastian de la Gomera kostte 2 EUR, de taxirit terug (zie onder) 25 EUR. Er zijn geen voorzieningen boven, dus ik nam mijn eigen lunchpakket mee.

Hoeveel tijd: Als je echt wat wilt zien, en de lastige logistiek om er te komen in ogenschouw neemt, moet je er wel een volle dag voor uittrekken. Vanaf Pajarito (dat is een rotonde op een kruising van 3 wegen, al in de kernzone van het werelderfgoedgebied) staan diverse wandelingen met pijlen aangegeven.

Opvallend: Ze doen het rustig aan op La Gomera. De eerste bus vanuit de hoofdstad San Sebastian naar het binnenland waar Garajonay ligt vertrekt pas om 10.30 uur. Daarna volgen er nog 4 bussen verspreid over de dag, en dat was het dan. Ik had al gelezen dat het druk kan zijn in de bus, dus ik ben al een half uur vantevoren aanwezig. Er is nog geen bus, maar tegen vertrektijd hebben zich al zo’n 30 toeristen verzameld op het busstation van San Sebastian.

Als ik de bus verderop in de straat zie aankomen, nestel ik me vooraan in de rij. Dat is maar goed ook, want de bus (een grote touringcar) blijkt al half-vol te zitten met mensen die eerder zijn opgestapt. De chauffeur kijkt zorgelijk, gaat mensen tellen en verordonneert dat eerst de mensen die naar de eindbestemming Valle Gran Rey moeten mogen instappen. Dat zijn er maar een paar. De rest van de beschikbare plaatsen wordt opgevuld met de eersten uit de rij. Voor zeker 10 man is geen plaats meer, en die blijven achter op het busstation.

De rit naar Pajarito, dat vlakbij de klim naar de top van de Garajonay ligt, duurt een half uur. Het is alleen maar stijgen en slingeren vanaf de kust omhoog. Het uitzicht onderweg op de bossen en vreemd gevormde rotspieken is prachtig. Bij het vertrekpunt van de wandeling is het al druk met toeristen die met de auto zijn gekomen. De klim omhoog is dan ook weinig rustig. Wel valt me al meteen de enorme schade op die de bosbrand van 2012 heeft aangericht.

Pad tussen de verbrande bomen

Na even op de top te hebben rondgekeken, begin ik aan mijn geplande rondwandeling van ongeveer 10 kilometer naar Laguna Grande (een picknickplaats). Ik heb de GPS-route op mijn telefoon geladen, maar de wandeling staat ook met bordjes aangegeven. Het loopt makkelijk naar beneden, ik heb het hoogste punt natuurlijk al achter de rug. Af en toe kom ik wat andere wandelaars tegen, maar hier is het rustig genoeg om van de natuur te genieten en vogels te zien.

“Gouden” paddestoelen

Volgens het boekje zou de tocht 2 uur en 3 kwartier kosten. Met nog een half uur extra voor de tocht naar de top aan het begin en een half uur lunchen, zou ik dan precies op tijd terug moeten zijn bij de bushalte voor de bus terug. Die bus vertrekt om 14.30 uur vanaf zijn eindbestemming, en moet volgens mijn berekeningen rond 15.00-15.15 uur langs Pajarito komen. Ik loop op het laatst nog een stukje verkeerd maar wordt gered door mijn routekaartje op de telefoon. Precies om 3 uur sta ik weer bij de bushalte.

Hoewel ik denk op tijd te zijn, verbaast het me wel dat er geen andere mensen op de bus staan te wachten. Ik blijf een half uur wachten, maar er komt geen bus voorbij. Ik kan niet anders concluderen dan dat ik hem net gemist moet hebben. De volgende bus komt pas 3,5 uur later, maar dan wil je hier niet meer op de berg staan. Nu al trekken sluierwolken rond de bossen en koelt het snel af.

Sluierbewolking valt tegen drieën over het bos

De beste optie lijkt te gaan liften: er is maar één weg naar beneden, en veel toeristenverkeer. Helaas hebben zich naast mij twee politieagenten met hun auto genesteld om een verkeerscontrole te houden. Op die plek gaat dus niemand stoppen. Ik besluit 2 kilometer naar beneden te lopen, naar een uitzichtpunt waar ik op de heenweg ook veel auto’s heb zien staan. Als ik daar bijna ben, zoeft opeens “mijn” bus voorbij! Hij was dus veel te laat, ik had nog 20 minuten extra boven moeten wachten. Vanuit tegengestelde richting komt al snel mijn redder: een opportunistische taxi-chauffeur die de berg oprijdt om eens te kijken of er toeristen de bus hebben gemist. Ik neem zijn aanbod maar al te graag aan, ik heb genoeg gelopen voor vandaag.