Wat is het?
Meroë is een latere hoofdstad van het koninkrijk Kush, nadat het de koningen in de 4e eeuw voor Christus te heet onder de voeten werd in het noordelijker gelegen Gebel Barkal. Het was een vruchtbare regio, die bebouwing mogelijk maakte op flinke afstand van de Nijl. Ook hadden de inwoners van Meroë contacten met de Romeinen, die destijds over Egypte regeerden. De overblijfselen van deze beschaving liggen verspreid over drie locaties, en bestaan vooral uit tempels en begraafplaatsen (met piramides).

Cijfer: 8,5 (Meroë is de plaats waar de “Zwarte Farao’s” zich gingen onderscheiden van hun Egyptische voorbeelden. Ze voegden Afrikaanse elementen aan hun religie en begrafenisrituelen toe, zoals de Leeuwengod en afbeeldingen van vrouwen met Afrikaanse haardracht. Hierdoor is dit een unieke plek op aarde, met vreemde piramides en prachtige reliëfs aan binnen- en buitenkant van tempels en graven. Het staat voor mij op gelijke hoogte met Petra in Jordanië.)

Toegang: Net als in Gebel Barkal was de entree al inbegrepen in mijn reissom. De piramides van Meroë zijn wel wat meer afgeschermd, om het terrein staat een groot hek. Behalve onze groep waren er nog twee toeristen bij de piramides, maar het is groot genoeg om je alleen te wanen. De dag erna ben ik ook nog in Musawwarat es-Sufra en Naqa geweest, twee andere locaties die bij dit werelderfgoed horen en ook niet te missen zijn.

Hoeveel tijd: Ik overnachtte 2 nachten in Meroë Tented Camp, met uitzicht op de piramides. Samen met de gerelateerde locaties Naqa en Musawwarat es-Sufra heb je hier wel twee dagen nodig.

Opvallend: Bij Meroë liggen zo’n 100 piramides, waaronder leden van de Nubische koninklijke families begraven lagen. Ze zijn zichtbaar vanaf de grote weg, én vanaf de ontbijttafel van mijn overnachtingsplaats. Ze staan in een dichte groep bij elkaar zo lijkt het, hoewel het eigenlijk twee clusters zijn. De meest recente groep (daterend van ca. het begin van onze jaartelling) heeft de meest typisch Meroïtische vorm: klein en spits, met een voorportaal ervoor.

Het zand is de natuurlijke vijand van deze piramides. Als je er loopt moet je zwoegen om er doorheen te komen. En van binnen zijn de portalen en piramides vaak half met opgewaaid zand gevuld.

Piramide met dubbel voorportaal

Je voelt je al snel een ontdekkingsreiziger als je hier loopt: toch overal even binnenkijken, je weet maar nooit wat je ziet. In sommige interieurs is niets meer aanwezig, andere zijn vol met in steen uitgehouwen tekeningen. In totaal dwaal ik er 3 uur rond.

Vanaf de piramides loop ik in een half uur alleen terug naar Meroe Tented Camp, waar de lunch wacht. Lekker om zo in m’n eentje hier door de woestijn te lopen. Hier en daar is er schaduw van de acaciabomen, waaraan geknabbeld wordt door loslopende kamelen.

’s Middags gaan we met de Landrovers naar de overkant van de weg. Daar ligt de voormalige stad Meroë, die in zijn bloeitijd 25.000 inwoners had. Nu zijn er alleen nog maar ruïnes over van vooral tempels. Ook is er een badhuis in Romeinse stijl.

Ruïnes van de Amun Tempel in Meroë

Verder staan er veel acacia’s, die aan het samengroeien zijn tot een nieuw bos doordat er in dit beschermde gebied geen hout gekapt mag worden. Goed voor de vogeltjes, we zien onder andere een hop op de grond zitten.

Op de terugrit naar het kamp stoppen we nog bij een kleine begraafplaats, waar de minder belangrijke personen van het koninkrijk Kush werden begraven. Hier hebben twee uiltjes zich genesteld op de top van een opgeblazen piramide.