We beginnen de ochtend in Karima. Dit is een redelijk grote plaats, een belangrijk verkeersknooppunt ook. Vroeger vond alle handel en transport plaats over de Nijl, die langs de binnenstad van Karima stroomt. Tegenwoordig is er een geasfalteerde weg en wordt de rivier nog maar weinig bevaren. Er is ook een treinstation, maar de rails zien er uit alsof ze al jaren niet meer gebruikt zijn.

Net als elders in Soedan mag je op de markt van Karima niet fotograferen. De hele binnenstad is zo’n beetje markt, dus ik houd mijn fototoestel maar in mijn rugzak. Bij de kraampjes verkopen ze vooral fruit en groenten. De grotere spullen staan in de garagebox-achtige winkels. Er is best veel te koop, tot aan magnetrons toe. Langs de straat staan stenen potten waar je schoon drinkwater uit kunt scheppen.

Drinkwaterpotten in Karima

De mensen zijn vriendelijk en spreken vaak wel een paar woorden Engels. Eentje vraagt me zelfs of ik Russisch kan, want hij heeft 10 jaar in Moskou gewoond. Ik ga een tijdje zitten bij een theestalletje. Dit is typisch voor Soedan: een vrouw heeft heet water op een vuurtje staan koken, en een reeks met potjes voor zich met allerlei smaken thee en kruiden. Ik neem koffie, die komt met een snufje gember. Als ik wil betalen heeft een Soedanese man die ook bij het stalletje zit dat al voor me gedaan.

Na zo’n anderhalf uur stappen we de Landrovers weer in, en rijden we verder langs de Nijl. Het is de bedoeling dat we er een boottocht van 2 uur gaan maken. Bij het vertrek is er nog een vorm van Soedanese nijverheid te zien: ze maken er stenen. Niet gebakken in een oven, maar gedroogd in de zon.

Steenfabriekje

Het bootje dat voor ons klaar ligt is geen cruiseschip, maar een smalle motorboot waar we net allemaal in passen. We varen langs de oever, op zoek naar opvallende dieren of ander rivierleven. Veel andere schepen komen we zoals verwacht niet tegen. Een enkele visser in een roeiboot, dat is het wel.

Visser onderweg

Na een uurtje varen leggen we aan bij een dorpje. Het is wel bewoond, maar niemand lijkt thuis. Misschien hebben ze de koelte van binnenshuis opgezocht. Of is iedereen op het land aan het werk. Met z’n palmbomen, witte muren, kleurrijke deuren en smalle minaret is het typisch voor zijn omgeving, en ook vergelijkbaar met de Nubische dorpen die we eerder hebben bezocht.

Dorpje langs de Nijl

We varen verder, via de Vierde Cataract van de Nijl. De stroming is hier sterk, zo sterk zelfs dat ons bootje aan de rechterkant van de rivier niet meer vooruit komt. Gelukkig weet de schipper ons naar de overkant te sturen, waar de stroming wat minder is. We dragen allemaal reddingsvesten en de Nijl is hier niet zo breed, dus veel gevaar is er niet.

Tegen half twee gaan we weer aan land. De chauffeurs van de Landrovers zijn daar ook met de auto’s gearriveerd, en ze hebben de tafels en stoelen voor de lunch klaargezet langs het water. Bakken vol met eten worden weer geopend. Afvallen doe je op deze reis niet. Na de lunch houd ik me nog een tijdje bezig met het fotograferen van vogeltjes in de mimosa-bomen.

We rijden vervolgens door naar Nuri. Hier staan de op één na oudste piramides van deze regio. Ze staan weer keurig op een rijtje in het zand. Deze zien er veel “Egyptischer” uit dan die we gisteren zagen bij Gebel Barkal. Hoger en minder steil. En ook minder strak uitgelijnd – de losse stenen waar ze van gemaakt zijn, zijn overal goed zichtbaar.

Piramides van Nuri

Je kunt de berg Gebel Barkal vanaf hier trouwens ook goed zien liggen: het ligt hemelsbreed aan de andere kant van de Nijl, alleen met de auto moet je flink omrijden via een brug.