Canada kan heel saai zijn. En de dag begon nog zo goed: met weer een heel uitgebreid ontbijt in mijn Bed&Breakfast. De eigenaar zei al: neem de versgebakken muffin maar mee voor onderweg, ik heb zo’n uitgebreid ontbijt gemaakt vandaag, En inderdaad: 2 gepocheerde eieren op broodjes met ham, gevulde tomaat, gevulde paddenstoel en nog veel meer. De lunch kan ik wel weer overslaan.

Voor vanochtend staat de rit naar Edmonton op het programma. Dat is 3 uur rijden over één lange rechte weg. Onderweg zijn misschien twee wat grotere plaatsjes, maar veel is het allemaal niet. Op de radio krijg ik alleen nog maar countryzenders. We zijn weer terug in het Canada van de boeren en de olie. Ik rijd nog even voorbij Edmonton, want ik ga een bezoek brengen aan het Elk Island National Park. Dat is een groot natuurgebied op de prairie waar je bizons, herten en rendieren kunt zien.

De entree tot het park

Hoewel het dicht bij de grote stad ligt, is het een heel rustig park. Ik kom maar een enkele auto tegen. Ik wil er de Hayburger Trail gaan wandelen, een vlakke tocht van 10 kilometer waar je enkele diersoorten kunt tegenkomen die hier leven. Op de parkeerplaats bij de start van dit wandelpad staat maar één andere auto.

Ik start mijn wandeling om half 2. Het loopt lekker door het jonge bos, maar al na een minuut of 10 bekruipt me het gevoel dat dit wel eens helemaal geen leuke wandeling kan worden. Je loopt namelijk tussen twee hagen van bomen door, en je ziet dus maar weinig van de omgeving – alleen het pad voor je. Ik hoop nog dat het alleen het eerste gedeelte is, en dat je daarna meer zicht krijgt op de open velden van de prairie. Maar ik heb toen al serieus overwogen weer om te keren.

Het pad

Nou, het blijkt dat ongeveer 75% van de wandeling over zo’n saai pad gaat. Af en toe kun je een glimp opvangen van de open velden waar de dieren zouden moeten rondlopen. Die beestjes laten het echter ook afweten, ook al zie ik regelmatig verse “koeienvlaaien” die wel van de bizons zullen zijn. Het enige positieve is dat ze langs de route om de kilometer aangeven hoe ver je nog moet, je kunt echt aftellen. Op het eind denk je aan helemaal niks meer, zo saai is het.

Een stukje open veld

Na de wandeling, waar ik zo’n 2,5 uur over heb gedaan, maak ik met de auto nog een rondje over de Bison Loop. Maar ook in dit gedeelte van het park is geen bizon te zien. Gelukkig heb ik de beesten al goed kunnen aanschouwen bij Waterton Lakes Nationaal Park eerder deze reis. Teleurgesteld rijd ik het park uit, op weg terug naar Edmonton. En wat zie ik als ik even naar rechts kijk vanaf de snelweg? Jawel – een dikke bizon die met zijn kop tegen het grenshekwerk van het park auto’s aan het kijken is. Nou ja..