Voor vandaag had ik de Iceline Trail op het programma staan. Een wandeling van 14 kilometer in de buurt van Field. Maar gisteravond kwam ik tot het inzicht dat ik geen zin heb om nog lang in de auto te zitten na een wandeling. En Field is bijna anderhalf uur rijden vanaf Canmore. Dus maar op zoek naar iets anders: een middellange wandeling en niet te ver rijden. Eiffel Lakes nabij Moraine Lake moet erg mooi zijn, maar daar mag je alleen in groepjes van minstens 4 personen lopen in verband met berengevaar. Je kunt bij de start van het wandelpad wel wachten tot er anderen opdagen, maar dat is ook zo omslachtig. En ik loop liever mijn eigen tempo.

De keus is uiteindelijk gevallen op een wandeling naar Stanley Glacier, een 10 kilometer lange tocht in het Kootenay National Park. Kootenay is één van de 7 parken die deel uitmaken van het werelderfgoed ‘Canadese Rocky Mountains’. Het ligt naast Banff, maar in de provincie British Columbia. De afgelopen week heb ik uitsluitend door Alberta gereisd, dus dit is een nieuwe Canadese provincie voor mij. Om een beetje onderscheid te maken is er zelfs een tijdsverschil: het is in British Columbia één uur vroeger dan in Alberta.

Welkomstbord

Rond half 9 (Alberta-tijd) kom ik aan bij het parkeerterrein voor de wandeling. Kootenay is een smalle vallei met hoge pieken. Zo vroeg is er nog veel schaduw. Dat is helemaal niet erg als je omhoog moet lopen. Ik start de wandeling weer alleen, mijn auto is de enige op de parkeerplaats. Hoewel het pad stijgt, is het toch een stuk minder zwaar lopen dan de afgelopen dagen bij Grassi Lakes of Bertha Lake. Het gaat allemaal heel geleidelijk over een vrij breed bospad.

In 2003 is hier een grote bosbrand geweest. De flora is zich langzaam maar zeker aan het herstellen. Je ziet nog steeds zwartgeblakerde en kale boomstammen. Maar daar tussendoor staan al weer een heleboel jonge naaldboompjes en veel kleurrijke planten. Dit wat vreemde landschap is het kenmerk van deze wandeling, en ook wat je de eerste drie kwartier continu ziet.

Typisch voor de eerste helft van de wandeling

Daarna kom je op een plateau dat diep de vallei ingaat waar de Stanley gletsjer ligt, het eindpunt van deze wandeling. Het pad is hier meest vlak, en het uitzicht wat spannender door de omringende bergen.

De ondergrond verandert nu van bosgrond naar rotsen en stenen. Dat betekent altijd weer opletten, het is mijn minst favoriete wandelondergrond (nou ja, asfalt is ook niks). Zowel hier als op het eerste gedeelte loop je onbeschut, later op de dag zal het er wel flink heet zijn.

Daar is de gletsjer, net achter de berg

Het pad wordt steeds steniger. Ik zie er ook mijn eerste knaagdiertjes van deze tocht: chipmunks (wangzakeekhoorns) natuurlijk, maar ook mijn eerste pika’s. Dat zijn een soort mini-haasjes. De Nederlandse naam is dan ook “fluithaas”. Grappige beestjes, je hoort ze wel piepen maar ze zijn moeilijk voor de camera te krijgen omdat ze zo klein en zo vlug zijn.

Vanaf het eindpunt terugkijkend door de vallei

Na twee uur lopen bereik ik het eindpunt van de wandeling. Een stel is me inmiddels voorbij gewandeld en zit op één van de grote rotsblokken die ooit door sneeuw en ijs naar beneden zijn geduwd. Handige zitjes zijn het, een prima plek om te pauzeren en ook ik zoek een steen uit. Het meisje roept me toe dat er twee grote marmotten zitten tussen de stenen. Ze zijn net zo grijs als de stenen zelf, dus het is nog goed zoeken.

Ik vind er eentje. Een echte dikzak. Enkele dagen gelden heb ik ook zo’n grijze marmot gezien bij Head-Smashed-In Buffalo Jump. Maar deze is wel twee keer zo groot, hij heeft de omvang van een flink konijn. Hij blijft lekker in het zonnetje zitten zodat ik hem goed kan fotograferen. Prachtig beest.

Dikke grijze marmot

De terugweg gaat over precies hetzelfde pad, je kunt hier geen andere kant op. Alleen loop je nu lekker naar beneden dus het gaat een stuk sneller. Het ritueel van mijn vorige wandelingen op deze reis herhaalt zich: pas als ik op de terugweg ben, komt de massa aan wandelaars op gang. Ik zeg onderweg zo’n 37 keer “Hi!” of “Hello” of “Good morning”. Ik kan me toch niet voorstellen dat je pas om 12 uur aan een wandeling als deze begint, op het heetst van de dag. Het is geen zware route, maar hoe later men vertrekt hoe minder goed gekleed/bepakt men is valt me op.

In totaal heb ik er 4,5 uur over gedaan. Het was een leuke, niet al te inspannende tocht. En een gletsjer is weer eens wat anders dan een meertje. Mijn autootje staat nog keurig vooraan op het parkeerterrein. De rest van de plaatsen is inmiddels ook volgelopen, en de late starters hebben hun auto zelfs aan de kant van de doorgaande weg moeten parkeren. Wandelingen als deze zijn populair, en dan zeker op wat misschien wel het laatste zonnige weekend van het jaar is voor de West-Canadezen.

Vol parkeerterrein voor de Stanley Glacier wandeling