Na een minuut of 50 gestaag maar niet al te zwaar klimmen kom ik bij de twee blauwe bergmeertjes die samen Grassi Lakes vormen. Onderweg ben ik nog voorbij gestapt door een oudere dame die het bergop en -af gaan als trimroute gebruikt.

Dit pad ligt te dicht bij de bewoonde wereld om groot wild aan te trekken. Wel zie ik veel actieve eekhoorns: denneappels verzamelend door ze vanaf de boomtop naar beneden te gooien, heen en weer rennend tegen de boomstammen op. Ze hebben me wel in de gaten. Hallo daar!

In het plaatsje Banff (20 minuten verderop) ga ik naar het Whyte Museum. Dit is het eerste echt goede museum dat ik hier in Canada bezoek. Ze hebben er zowel voorwerpen van de eerste blanke ontdekkingsreizigers als de lokale Indianen. Ook stellen ze eigentijdse inheemse kunst ten toon.

De prominente familie Whyte uit Banff verzamelde veel spullen van de lokale Nakoda “Stoney”, zoals deze originele hoofdtooi. Ze stammen uit het einde van de 19e tot het midden van de 20e eeuw.

Met een gids maak ik om half 12 in een klein, zeer internationaal groepje een leuke tour door twee monumentale houten huizen op het terrein van het museum. Hier woonde het echtpaar Moore. Dit is hun slaapkamer, met een 19e eeuws mahoniehouten bed dat van de ontdekkingsreizigster Mary T.S. Schäffer was geweest.

Als lunch neem ik een broodje en cappuccino in het centrum van Banff. Het is er beredruk vandaag, het is een zonovergoten zaterdag én er is een triathlon aan de gang die eindigt in de hoofdstraat. Het kost me dan ook wat file-rijden om bij mijn volgende bestemming te komen: het Nationaal Monument Cave & Basin. Dit is de letterlijke bron van het toerisme in Banff: in 1883 werd hier een heetwaterbron ontdekt. Het werd een populaire trekpleister voor toeristen die met de pas aangelegde spoorweg aankwamen.

Buiten de naar zwavel stinkende grot kun je nog een korte wandeling maken over houten vlonders die over een moerasachtig terrein zijn aangelegd. Je kunt er vissen en vogels zien, maar helaas niets al te spectaculairs. Je ziet hier in Canada sowieso niet zoveel vogels, valt me op.

’s Avonds rijd ik nog maar eens een route waar je wilde dieren zou kunnen zien. Ik rijd via de snelweg naar Lake Louise, en dan over de rustige parallelweg Bow Valley Parkway terug. Zonder diersucces. Wel mooie bergen, zoals deze Castle Mountain.

De dag eindigt weer in het stadje Banff. Mede-werelderfgoedfan Alessandro heeft me uitgenodigd om met zijn gezin uit eten te gaan en reisverhalen uit te wisselen. We eten echte Canadese biefstuk, en mijmeren over de werelderfgoederen die we wel nooit zullen zien (zoals Wood Buffalo National Park in het verre noorden van Canada).