Wat is het?
Dit ‘Internationale Vredespark’ is een combinatie van twee nationale parken: Waterton Lakes in Canada en het aangrenzende Glacier in de Verenigde Staten. Het staat bekend om zijn berglandschap, en ligt op de grens waar prairie overgaat naar bergen. De parken zijn rijk aan inheemse flora en fauna: vrijwel alle planten- en diersoorten die voorkwamen toen de eerste Europeanen dit gebied binnentrokken, zijn nu nog aanwezig.

Cijfer: 8 (Ik bezocht alleen de Canadese kant, Waterton Lakes National Park. Het ligt pal tegen de Amerikaanse grens aan, en is lekker compact. De bergen en meren leveren mooie plaatjes op, ik heb genoten van mijn wandeling naar Bertha Lakes en natuurlijk van de ontmoetingen met wilde dieren. In het plaatsje Waterton kun je de auto laten staan – in tegenstelling tot de andere steden die ik tot nu toe in Canada heb aangedaan kun je je hier gemakkelijk te voet verplaatsen. Waterton is wel helemaal gericht op het toerisme, en ik heb er geen goed restaurant kunnen ontdekken.)

Toegang: Met mijn Canada Discovery Pass kon ik gratis naar binnen. Die pas had ik vooraf via internet besteld en geeft toegang tot alle nationale parken en enkele andere bezienswaardigheden in Canada. Hij kost voor één persoon 67 CAN dollar (47 EUR).

Hoeveel tijd: Ik ben 3 dagen in het park geweest, en dat is precies goed. Eén dag is er wel helemaal verregend, maar het park is niet zo groot dat je daardoor heel veel mist. Enkele wegen zoals de Red Rock Parkway en de Akamina Parkway heb ik wel 2 of 3 keer gereden, op berenjacht.

Opvallend: Wilde dieren spotten is hier de voornaamste activiteit. Op de bovengenoemde wegen is het tegen zonsondergang bijna druk met langzaamrijdende auto’s op zoek naar dieren, en dan vooral beren natuurlijk. Op mijn laatste avond hier was ik toch ook uiteindelijk succesvol met twee goede ontmoetingen met zwarte beren.

Op de dag dat ik aankwam, deed ik meteen een rondje over de Bison Paddock Loop. Dit weggetje ligt helemaal vooraan in het park, en brengt je door het gebied waar Amerikaanse bizons zijn geherintroduceerd. Het is net een echte safari, het blijft tot het laatst spannend of je ze wel zult zien. De beesten (het zijn er niet zoveel) bewegen zich vrij door dit gebied. Maar tegen het eind van het rondje kom ik ze toch tegen, ze lopen langs de kant van de weg. Vooral het dikke mannetje is imposant.

Een andere parkweg rijk aan dieren is de Red Rock Parkway. Deze leidt tot Red Rock Canyon, zoals de naam al zegt een kloof met rode rotsen. Fel, donkerrood zelfs, wat gloeit in het avondlicht. Op de parkeerplaats al kom ik groepje tegen waarvan ik denk dat het witstaartherten zijn. Ze hebben namelijk een wit achterwerk, en een bruingrijzige kleur die je veel bij herten ziet. Als ik later de foto’s nog eens terugkijk, en die scherpe hoorntjes op hun koppen zie, denk ik toch eerder aan geiten. Het zullen dan wel sneeuwgeiten zijn, alhoewel die veel witter van kleur zijn.

De beestjes, wat het ook zijn, zorgen voor wat extra goede fotomomenten door de parkeerplaats te verlaten en wat heen en weer te lopen over het rode gesteente. UPDATE 6 SEPTEMBER: ik heb vandaag nog eens een boekje ingekeken, en het blijken vrouwelijke Dikhoornschapen te zijn. De mannetjes hebben van die opvallend gekromde hoorns, die van de vrouwtjes zijn veel korter.

Mijn dierenscore voor Waterton Lakes National Park komt uiteindelijk uit op: zwarte beer (2x), bizon (tiental), wapiti-hert (honderden in het veld bij Hay Barn), muildierhert (een tiental in het centrum van Waterton), dikhoornschaap (ook een stuk of 10) en eekhoorns (ontelbare, in vele soorten en maten).