Wat is het?
Stevns Klint is een 15 kilometer lange kuststrook met kliffen van krijtgesteente waar de Krijt-Paleogeengrens zichtbaar is via een sedimentlaag. Ruim 65 miljoen jaar geleden vond op aarde een massaal uitsterven plaats door de inslag van een meteoriet, waarbij veel soorten dieren (alle dinosauriërs bijvoorbeeld) en planten verdwenen. Het Deense Stevns Klint is de beste plek ter wereld om hier in de gesteentelagen nog iets van te zien: je ziet een donkergrijze richel van 5 tot 10 centimeter breed. De kliffen zijn ook rijk aan fossielen.

Cijfer: 6 (Ja en dan sta je naar die richel te kijken. En dan hoop je maar dat je de goede streep in het oog hebt: het gesteente zit vooral vol met lagen glimmend zwart vuursteen. Van de grijze kleilaag die het nieuwe begin na het uitsterven aangeeft is met het blote oog weinig te zien. Je kunt er ook niet dichtbij komen, als je op het strand staat is het meters hoog boven je. Toch een voldoende vanwege de dramatische kliffen en de fotogenieke ligging.).

Toegang: Het bekijken van de rotsen en het kerkje is op zich gratis, maar als je met de auto komt rijd je in een soort fuik van een parkeerterrein (de weg eindigt er ook). Het parkeerkaartje is gekoppeld aan de entree van het museum, en kost 25 Deense kronen (3,35 EUR).

Hoeveel tijd: Ik ben er zo’n 2 uur geweest, inclusief lunch op het terras van het lokale restaurant. Je kunt je er nog wel veel langer vermaken: er zijn diverse musea, en als je de kustwandeling doet van 16 kilometer lang ben je ook wel even zoet.

Opvallend: Stevns Klint is pas dit jaar op de Werelderfgoedlijst gekomen, en ze zijn er nog een beetje ondersteboven van. Het aantal bezoekers is direct met 50% gestegen, en er komen nu ook veel buitenlandse toeristen. Als je de onderbouwing leest lijkt het een heel obscure plek, maar ik ondervond vandaag dat het wel degelijk op de toeristische route ligt. Al zo’n 30 kilometer vantevoren staat het met borden aangegeven vanaf de snelweg zuidwaarts vanuit Kopenhagen. Als ik aan kom rijden tegen 11 uur staan er zeker zo’n 40 auto’s op het parkeerterrein.

De Oude Kerk

Centraal punt om de kliffen te bezoeken is het plaatsje Højerup. Van een dorp is nauwelijks sprake: er is één grote parkeerplaats, tussen de Oude en de Nieuwe Kerk. Beide kerken zijn opgetrokken uit fraaie blokken kalksteen die ter plekke uitgehouwen zijn. De Oude Kerk staat precies op de rand van het klif. In 1928 is hij het koor inclusief altaar kwijtgeraakt doordat de grond eronder wegzakte. Er is nu dus eigenlijk maar een halve kerk over.

Achter de kerk begint ook de steile trap naar beneden, naar het strand. Via die route kun je dichterbij de krijt- en kalkstenen rotsen komen. Het is een hele klauterpartij, ze moeten er nog wel wat aan verbeteren om grotere groepen mensen veilig beneden en weer boven te krijgen. Het strand is een typisch keienstrand en loopt dus ook al niet al te lekker. Maar ja, ik moet dit toch van zo dicht mogelijk bij bekijken.

Een stuk prettiger loopt het bovenlangs. Hier is een vlak wandelpad uitgezet, dat boven over de kliffen loopt. Op strategische plekken hebben ze uitkijkpunten gecreëerd en bankjes neergezet. Je hebt hier mooi vergezichten, als je tenminste naar beneden durft te kijken. Ik stuit hier ergens op een ruziënd Nederlands echtpaar, waarvan de man (met klein kind op de rug) te dicht bij de afgrond komt naar de zin van de vrouw. Ze zijn niet de enige Nederlandse vakantiegangers hier in de buurt, ik ben vandaag al heel wat Nederlandse auto’s tegengekomen.

De vuurtoren

Het is een zonnig-hete dag, niet zo geschikt voor een lange wandeling. Zodra ik de vuurtoren in zicht heb, draai ik weer om en loop het pad terug richting parkeerterrein. Tijd voor lunch in het aanpalende restaurant.