Wat is het?
De Madriu-Claror-Perafitavallei staat voor de traditionele levenswijze van de inwoners van Andorra. De hooggelegen vallei met ijzige landschappen en gletsjers werd en wordt elke zomer gebruikt als zomerweide voor koeien, schapen en paarden. Het natuurgebied beslaat ongeveer 9% van de totale oppervlakte van Andorra. Er lopen geen wegen de vallei in. Er zijn twee dorpjes met in totaal 12 huizen, die alleen in de zomer worden bewoond.

Cijfer: 6,5 (Het is een mooi natuurgebied, maar daarvoor is het geen werelderfgoed geworden. De verbintenis met het “cultuurlandschap”, door de eeuwen heen gevormd door de herders die hier in de zomer verbleven, is dunnetjes. Zelfs midden in de zomer, in juli, heb ik er geen vee of herders gezien. De tijdelijke huizen lijken ook onbewoond. Kortom: mooi genoeg voor een wandeling maar niet echt spectaculair.).

Toegang: Er is geen entreeprijs. Er staat zelfs geen bord dat je een nationaal park of werelderfgoed betreedt.

Hoeveel tijd: Ik heb er een halve dag gewandeld.

Opvallend: Je kunt hier dus alleen te voet je vinkje halen. Ik had vooraf al de Fontverdroute uitgezocht, een wandeling van 13 kilometer tot halverwege de vallei. Iets voor negenen ben ik bij het startpunt. Het begint allemaal heel gemakkelijk met een breed en vlak bospad. Er komt zelfs nog een mountainbiker langs, het lijkt wel wandelen in Nederland. Na een half uurtje wordt het pad rotsachtiger en smaller, en het klimmen stevig. Pas vanaf de Col de Jovell (na 45 minuten lopen) ben je binnen de grenzen van dit werelderfgoed. Hier zijn de vergezichten de vallei in echt prachtig.

Hier kijk je in de vallei

Hier word ik ook ingehaald door een groepje Franse en Nederlandse toeristen, die een trek te paard door de vallei maken. Ze zaten gisteravond ook bij mij in het hotel. De aantrekkingskracht van paardrijden ontgaat mij altijd een beetje, en zeker ook hier op het rotsachtige pad. De ruiters moeten de hele tijd naast hun paard lopen. Als ze eenmaal voorbij zijn wordt het nog eenvoudiger om het juiste pad te volgen: overal liggen grote, verse paardendrollen waar de vliegen zich te goed aan doen.

De gewone bewegwijzering is hier trouwens ook prima. Er zijn maar een paar paden, en die staan met bordjes en tekens aangegeven. Ik volg eerst de rood-witte strepen van de lange afstandswandelroute GR 11. Het is een intensieve wandeling door het vele stijgen en dalen en de rotsachtige ondergrond. Je moet dus vooral op de grond voor je kijken. Erg veel is er in de omgeving overigens ook niet te zien, de kleine nederzettingen met stenen huizen en schuren liggen er verlaten bij.

Met stenen afgescheiden weides

Het laatste stuk naar mijn einddoel Fontverd is vrij vlak en loopt naast de rivier de Madriu, waarnaar de vallei ook genoemd is. Het water stroomt er flink. Zon en wolken hebben elkaar de hele tijd afgewisseld tot nu toe: maar op het eind begint het toch echt te regenen en trek ik mijn pasgekochte soft shell jack aan. Die is eigenlijk bedoeld voor mijn komende reis naar Canada, speciaal voor wisselende weersomstandigheden in de bergen. Hij houdt wind en regen tegen.

Net als bij de wandeling van afgelopen zondag regent het het hardst net als ik in een open gedeelte ben. De weides rondom de berghut van Fontverd bieden geen beschutting. Ik moet zelfs wat stroompjes overspringen en door drassig land stappen. Gelukkig is het in de hut zelf droog. Je kunt hier overnachten of pauzeren, maar je moet zelf alles meenemen. Ik eet wat van mijn proviand op en hoop dat de regen zal stoppen.

Fontverd – ik heb het gehaald

Helaas blijft het gieten. Na een half uur pauze loop ik toch maar terug. Ik volg nu de gele stippen van een iets lichtere route. Het blijft maar regenen en ik heb op de terugweg geen enkele foto meer gemaakt. Mijn jack houdt het net als mijn schoenen een hele tijd vol, maar tegen anderhalf uur continue regen zijn ze niet bestand. Ik arriveer als een verzopen kat bij mijn auto. Daar heb ik gelukkig droge kleding en ik kleed me helemaal om. Nog best knap binnen de kleine ruimte van de huur-Hyundai.