Wat is het?
De Grotten van Škocjan zijn één van de meest unieke systemen van kalksteengrotten ter wereld. Dit karstlandschap is gevormd door de Reka rivier, die zich ondergronds een weg heeft gezocht. Dit natuurlijke fenomeen was al in de Oudheid bekend, de Griek Posidonius schreef er al over in de 2e eeuw voor Christus. Specifieke kenmerken zijn naast druipsteengrotten ook ondergrondse kloven, meren en watervallen. Op verschillende plaatsen is het plafond van de grotten ingezakt, wat heeft geresulteerd in vier diepe kloven aan de oppervlakte. De totale lengte van de ondergrondse passages is 5 kilometer, en ze gaan tot 230 meter diep. Škocjan heeft als werelderfgoed de voorkeur gekregen boven de nabijgelegen grotten van Postojna. Deze zijn bekender en omvangrijker, maar ook veel meer aangetast door het toerisme en vervuiling.

Cijfer: 5,5 (Grotten zijn niet mijn meest favoriete soort werelderfgoed, maar ik was toch wel benieuwd naar deze. Ze krijgen positieve recensies van andere werelderfgoedbezoekers, vooral de natuurlijke staat waarin ze verkeren spreekt aan. En het moet gezegd, ze liggen in een mooi groen boslandschap. De grotten zelf vond ik niet zo boeiend: je loopt 3 kilometer lang onder de grond, en de hele tijd vroeg ik me af “Wanneer gaat het moois nu komen?” Nou, dat kwam er niet echt. Het meest spectaculaire is de snelstromende rivier die onderin het grottenstelsel loopt.).

Toegang: Een kaartje voor de “klassieke” toer ondergronds kost 16 EUR. Je kunt het park ook in zonder te betalen: dan mag je alleen de paden boven de grond lopen.

Hoeveel tijd: In totaal ben ik er zo’n 2,5 uur geweest. Ik sloot me aan bij de tour van 10 uur, en daarmee waren we om 11.45 terug bij de ingang. Daarvoor en daarna keek ik zelf nog wat rond in de omgeving.

Opvallend: Ik was rond kwart over 9 in het park. Daar liep ik eerst een stukje van het natuurpad, omhoog naar een uitkijkpunt. Vanaf daar kun je de kloof inkijken die gevormd is door het instorten van een deel van de rotsen door erosie. Ook zie je hier al een waterval in de donderende rivier Reka, de rivier die onder de grond verdwijnt.

De grotten van Skocjan mogen dan niet zo bekend zijn als Postojna, genoeg toeristen weten ze toch te vinden. Tegen tienen heeft een mannetje of 80 zich verzameld op de binnenplaats. We worden meegeroepen door een gids, en gaan dan in ganzenpas richting de ingang van de grotten. Gelukkig worden we daar gesplitst in 3 groepen: 1 voor de Slovenen, 1 in het Engels voor groepen en 1 in het Engels voor individuele bezoekers. We gaan met tussenpozen naar beneden. Dit grottencomplex is vooral erg lang, en we lopen dus wat af. Ook zijn er de nodige trappen omhoog of omlaag.

Binnen mag je geen foto’s maken. Dat wist ik vantevoren, en ik had van anderen al de tip gekregen om een beetje achteraan de groep te gaan hangen: dan kun je ongezien toch wel wat plaatjes schieten. Ik heb expres mijn kleine camera in mijn broekzak gestopt, maar eerlijk gezegd vond ik maar weinig een foto waard. Er is wel druipsteen, maar geen heel spectaculaire vormen. Verder is het behoorlijk donker langs de hele route. Als de gids iets wil laten zien, gebruikt ze een zaklamp om het aan te wijzen.

Spaarzaam verlicht wandelpad in de grotten

De rivier heeft de gangen hier uitgesleten. We komen langs een punt waar in 1965 het water heel hoog heeft gestaan, tientallen meters boven het huidige niveau en het grootste deel van de grotten bedekkend. Nu hoor je hem vooral razen onderin: je moet een brug over om naar de uitgang van de grotten te komen.

Wat nu de uitgang is, is de natuurlijke ingang van het grottenstelsel. Vanaf deze kant is het rond 1850 ook “ontdekt”. Dit is ook het mooiste deel van de tour: bos, watervallen en ruige rotsen wisselen elkaar af. Je moet hier ook nog een paar honderd meter over een pad omhoog lopen. Gelukkig wacht aan het eind een “lift” – een kabelspoorlijntje dat het laatste steile stuk naar het bezoekerscentrum overbrugt.

De uitgang, of eigenlijk de originele natuurlijke ingang