Vandaag moet ik een heel eind rijden voor mijn wandeling. Westerschouwen ligt op het puntje van Schouwen-Duiveland, het noordelijkste eiland van Zeeland. Je moet er wel iets voor over hebben om deze provincie te bezoeken. Een rit langs de eindeloze industrieterreinen, havens en opslagtanks van Botlek en Pernis bijvoorbeeld. Of de smalle provinciale wegen in Zeeland, waar je slome caravans niet kunt inhalen. En waar de doorgaande autoweg N57 afgesloten blijkt te zijn vanwege wegwerkzaamheden.

Wandelen over platgetreden paden

Toen ik van huis vertrok was het al druilerig, en een uur en een kwartier later regent het stug door. Bij de parkeerplaats van Westenschouwen tref ik mijn 9 medewandelaars, wachtend onder een afdakje. Sommigen zijn al volledig gehuld in regenpak. We gaan toch maar op pad – als het erg nat wordt kunnen we altijd nog een kortere route nemen. Dit is in de zomer een heel toeristische omgeving, met tal van aangelegde wandelingen, mountainbikeroutes en zelfs ruiterpaden.

We lopen door het bos, de Boswachterij Westerschouwen. Nou voel je tussen de bomen de regen sowieso minder, maar na een kwartiertje houdt het al op met regenen. Dan geniet je toch een stuk meer. Het bos hier is ooit aangelegd om de zandverstuivingen tegen te gaan. Het is nu een “echt” vol bos, ik had niet verwacht dit in Zeeland tegen te komen. We wandelen ook nog eens heuvel op en heuvel af: vlak is het zeker niet. We klimmen de uitzichttoren van Westenschouwen op om de omgeving te verkennen. Vanaf daar zien we een vuurtoren, de zee en nog veel meer bos.

Vanaf de Uitzichttoren

Bij de start van de wandeling en in het plaatsje zijn we nog wel meer wandelaars tegengekomen. Vooral veel ouderen. Maar hier in de bossen lopen we vrijwel alleen. Met de weersvoorspelling voor vandaag heeft iedereen waarschijnlijk besloten thuis of in de caravan te blijven. Ik ben blij dat ik toch ben gegaan, er hebben ook voor deze wandeling vanochtend nog wel enkele mensen afgezegd.

Jammer genoeg is er langs de wandelroute geen horeca voor een welverdiende horecastop halverwege. We pauzeren dus maar met zelf meegebrachte lunch bij een meertje.

Pauze bij een meertje

De door de organisator samengestelde route is 15 kilometer lang. Het grootste deel is een pad door het bos, maar ze wil degenen die van buiten Zeeland zijn gekomen toch ook nog even de zee laten zien. Alsof we nog niet genoeg hoogtemeters hebben gemaakt, sjouwen we dus tegen de duinen op. Ik heb een hele tijd niet gewandeld en dacht “laat ik maar weer rustig beginnen met 15 kilometer”. Dit zijn echter zware kilometers, en we lopen ook nog eens stevig door.

Eindelijk in de duinen

Het strand treffen we geheel verlaten aan. Niet zo gek: er is zelfs storm voorspeld. Maar het is gelukkig nog steeds droog. We lopen een paar kilometer langs de zee. Hier stikt het van de schuimalgen, mijn schoenen zitten onder het schuim. Ik speur op de grond naar mooie schelpen, maar vind niets.

Verlaten Noordzeestrand

Na een kleine 3,5 uur zijn we al weer terug in Westenschouwen. De laatste 500 meter begint het opeens hard te regenen, dus we zijn blij dat we een horecagelegenheid binnen kunnen stappen. De cappucino met appelgebak doet me goed. Als we even zitten, komt zowaar de zon tevoorschijn en is de lucht helemaal blauw. En zo bljft het ook de hele rit naar huis. Het was een dag met vreemd weer. En de dag dat ik voor het eerst in Zeeland kwam!