Wat is het?
De Vroeg-16de-eeuwse kloosters op de hellingen van de Popocatepetl zijn 14 voormalige kloosters. Ze werden gesticht door katholieke ordes van de Franciscanen, Augustijnen en Dominicanen direct na de landing van de Spanjaarden in Mexico in 1521. De kloosters werden zo gebouwd dat ze geschikt waren om veel Indianen in korte tijd te bekeren:  de diensten vonden bijvoorbeeld plaats in de open lucht. Ze liggen alle 14 ten zuidoosten van Mexico-Stad, niet echt aan de voet van de beroemde vulkaan Popocatepetl maar wel in een straal van een kilometer of 80.

Cijfer: 6 (Het is wel een interessant verhaal, maar er is zo weinig van over! Ik bezocht 2 van de 14 kloosters: één in Cuernavaca en één in Tepoztlan. In Cuernavaca ligt het op het terrein van de kathedraal, en ik heb nog een hele tijd lopen zoeken waar het was. Het is niet die mooie roze kapel, het is niet die grote moderne kathedraal, maar het ligt net achter de grote partytent en het is inderdaad een open ruimte met alleen een altaar tegen de muur. In Tepoztlan is het wel een “echt” klooster, dat vooral opvalt door de rode en zwarte originele muurschilderingen.).

Toegang: Beide voormalige kloosters zijn gratis te bezoeken. Zeker in Cuernavaca is er dat niet gek want er is nauwelijks meer iets, maar in Tepoztlan hebben ze er nog een hele tentoonstelling van gemaakt.

Hoeveel tijd: Een kwartiertje in Cuernavaca en zo’n half uur in het klooster van Tepoztlan.

Opvallend: Mijn terugvlucht naar Nederland vertrekt pas om 21.50 uur, dus ik heb nog een hele dag om me lekker moe te maken zodat ik in het vliegtuig kan slapen. Eerst loop ik 20 minuten met bepakking naar het luxe busstation van Pullman de Morelos in Cuernavaca. Daar heb ik gisteren al een kaartje voor de airportbus gekocht, en ik kan er ook mijn bagage in bewaring geven. Een minuut of 5 daarvandaan, naast de grote markt, ligt het “gewone” busstation van de stad. Daar vertrekt de regionale bus naar Tepoztlan, naar het schijnt één van de mooiste dorpjes in Mexico.

Straatje in Tepoztlan

De bus zet me af in het centrum, en daar bezoek ik eerst de markt en het voormalig klooster (zie boven). Daarna maak ik me op voor de andere attractie van Tepoztlan: de Piramide. Ik laat me door een taxi tot aan de voet van een heuvel brengen, aan de rand van het plaatsje. Ik weet niet zo goed wat “De Piramide” inhoudt, behalve dat het een ruïne is van vóór de tijd van de Spanjaarden. En dat er vage waarschuwingen staan in mijn reisgids over de zwaarte van de wandeling ernaartoe.

Het blijkt één lange trap van stenen te zijn, steeds maar omhoog. Het is twee kilometer klimmen, en daar doe ik 50 minuten over. Er zijn nog meer bezoekers onderweg vandaag. En het blijkt een populaire plek te zijn voor lokale mensen om aan hun conditie te werken. Een man van een jaar of 65 komt me achterop, en stapt me stevig voorbij. Ik ben uiteindelijk blij dat ik boven ben en de ruïnes kan gaan bekijken. Maar hij keert direct weer om voor de wandeling naar beneden. De tempel c.q. piramide van Tepoztecalt blijkt gelukkig de inspanning waard. Hij stamt uit 1502.

Eindelijk boven! De Piramide

De oude Mexicanen hebben wel een mooie plek uitgezocht voor deze constructie, middenin de natuur. Het was waarschijnlijk een herdenkingsmonument voor één van hun leiders. Op de weg omhoog heb ik al een eekhoorntje gespot, en hier om de bergtoppen cirkelen gieren en andere grote vogels. Aan de rand van het plateau waarop de tempel ligt, is een groepje jongeren bezig met kooitjes. Ze proberen er met wat vlees coati’s (witsnuitneusbeertjes) in te lokken. Er zit een hele familie van die beestjes, die zich aangetrokken lijken te voelen door het afval van de bezoekers. Sommige hebben een merkje in hun oor, het lijkt dat ze gevolgd worden.

Familie van witsnuitneusbeertjes