Vandaag staat de verplaatsing van Chitchen Itza naar Tulum op het programma. Het is maar twee uur rijden, dus ik plan nog een paar stops in onderweg om niet al te vroeg bij het volgende hotel op de stoep te staan. Autorijden is hier in Yucatan heel gemakkelijk. De tolweg vanaf Chichen Itza die reikt tot aan de kust van Cancun is doodstil. Met auto’s dan. Gek genoeg zie je wel eens iemand langs de kant van de weg lopen of fietsen, en vanochtend kwam me zelfs een bakfiets in tegengestelde richting op de tweede rijbaan tegemoet.

Mijn eerste stop komt na een uurtje rijden: de Maya-ruïnes van Ek-Balam. Er is niet zoveel van bekend, in mijn reisgids staan maar een paar regels. Maar ik had op internet gelezen dat het de moeite waard is én het ligt op de route, dus waarom niet. Het mag dan een obscuur plekje zijn, er staat al wel een grote tourbus en nog een auto of vijf op het parkeerterrein. Je merkt hier in het noordoosten van het schiereiland Yucatan elke dag dat je vlakbij de populaire badplaatsen zoals Cancun en Playa del Carmen bent. Er zijn altijd wel andere toeristen, waar je ook komt.

Net als in Chichen Itza moet je de entree hier in tweeën betalen: één deel aan het loket van de deelstaat Yucatan en één deel aan het loket van de federale overheid. Samen kost het weer zo’n 10 EUR. Dan mag je het pad op naar de ruïnes. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten, heb hier ook nog nooit foto’s van gezien. Het begint al goed met een islamitisch aandoende poort en ziggurat (gedraaide, terrasvomige piramide).

Ziggurat-achtig gebouw bij de ingang van Ek Balam

Daarna kom je op het centrale plein, zoals dat gebruikelijk was in de Maya-steden. Ik wacht hier een tijdje tot de groep Duitsers, die bij de bus op de parkeerplaats hoort, weg is. Als het even kan wil ik geen mensen op de foto. Aan het plein liggen de gebruikelijke tempels en ook een klein stadion voor het balspel van de Maya’s. Tussen de bomen door (het was hier helemaal overwoekerd toen ze het terugvonden) zie ik opeens iets heel groots verrijzen achterop het terrein. Het is het enige dat wel in mijn reisgids staat: de Acropolis, een piramide van 32 meter hoog.

Het is hier gelukkig wel weer zo kleinschalig dat je overal aan mag zitten en op mag klimmen. Dus ook de trap van deze grote piramide kun je op. Hij is wel een stuk steiler dan die ik in Calakmul beklom, maar als je eenmaal bezig bent valt het wel mee.

De trap omhoog (en voorzichtig naar beneden)

Het zou zonde zijn geweest om niet naar boven te gaan, want daar (onder rieten overkappingen) ligt het hoogtepunt van Ek-Balam. Op de stenen muur is een lemen decoratie aangebracht, in de vorm van een open bek van een jaguar. Het is echt iets wat ik hier in Mexico nog niet eerder heb gezien, het lijkt eerder Peruaans. Eromheen zijn andere afbeeldingen geboetseerd, waaronder bijzondere menselijke figuren.

Wat het allemaal betekent staat er niet bij. Maar het is in verbluffend goede staat. Een Duitser naast me kijkt ook vol bewondering, en vraagt of ik hem een paar foto’s wil mailen die ik aan het maken ben. Hij baalt, want hij heeft zijn net opgeladen accu in het hotel laten liggen. Tja, en dan zie je zoiets. Bernd geeft me zijn visitekaartje, en ik zal mijn belofte nakomen.

Bovenaan, bij de bek van de jaguar

Blij verrast door deze mooie plek stap ik een uurtje later de auto weer in voor het vervolg van mijn rit dwars door het hart van Yucatan. Ik moet hiervandaan van de snelweg af, een soort provinciale weg op naar Tulum. Deze weg is al net zo rustig als die van eerder vanochtend, en je mag hier ook 90 tot 100 kilometer per uur rijden. Keurig rond lunchtijd kom ik dus al aan in de stad Tulum, ook een badplaats maar dan meer alternatief dan de grotere verder noordwaarts langs de kust.

Het plaatsje Tulum ligt langgerekt langs weerzijden van een doorgaande weg. Ik zet mijn auto ergens aan de kant, pin weer wat extra pesos en ga eten bij El Mariachi Loco. Dit blijkt zo het populairste restaurant van de binnenstad te zijn, het zit bijna helemaal vol terwijl bij de anderen de terrassen leeg zijn. Ik eet weer iets Mexicaans met vlees en taco’s, het is goed te eten maar vooral veel – misschien dat het daarom zoveel mensen trekt.

Mijn huurautootje is de tweede van links langs de hoofdstraat van Tulum

Sinds mijn aankomst in Tulum zijn er donkere wolken aan de hemel verschenen, en heeft het zelfs een spatje geregend. Ik sta in dubio: al naar het hotel gaan, of toch nog naar de ruïnes van Tulum? Het wordt dat laatste, in het hotel kun je met dit weer immers ook niet buiten aan het zwembad zitten. En misschien trekt de bui nog wel weg.

Nou dacht ik dat ik bij Chichen Itza al genoeg toerisme had gezien, maar dit hier bij de ruïnes van Tulum slaat alles. Vanaf het parkeerterrein (4 EUR voor parkeren!) moet je eerst een doolhof van winkels en stalletjes door voordat je bij de entree van het park komt. En als het nou alleen nog maar verkopers waren, maar er zijn ook verklede indianen met wie je op de foto kunt. Of met een aapje op je schouder…

Slechts één van de vele stalletjes bij de entree van Tulum

De meeste toeristen zijn gelukkig al weer op de terugweg, de stroom mensen die het park verlaat is vele malen groter dan die nog naar binnen gaat. Maar toch moet ik in de rij staan om een kaartje te kopen. Er staan zeker 50 mensen voor me, en er is maar één loket. Het kost zeker 10 minuten om er door te komen. Maar dan mag ook ik het terrein op.

Tulum is één van de laatste steden die door de Maya zijn gebouwd, vanaf de 13e eeuw. Het was voor hen een belangrijke haven en een handelscentrum met de rest van Centraal-Amerika. De sfeer is hier dan ook weer heel anders dan bij de vorige Maya-steden waar ik de afgelopen dagen was. Dit ligt pal aan zee, en er zijn uitkijktorens aan de randen van de stad.

Torentje bij Tulum

Het is hier één groot open terrein, geen spannende plekjes tussen de bomen waar dan weer een verrassende tempel tevoorschijn komt. Je moet hier ook weer netjes achter de afzettingen blijven helaas. De architectuur van deze gebouwen is blokkerig, ik vind het niet erg mooi.

Na 3 kwartier heb ik het allemaal wel gezien. Met de drukte viel het op het terrein zelf gelukkig nog wel mee. En ook heeft de regen niet doorgezet. Toch blij dat ik dit ook nog gezien heb vandaag.

“Het Kasteel”, het grootste gebouw van de opgravingen van Tulum