Tegen achten kom ik vrolijk in mijn ¾ broek en poloshirt bij het ontbijt aanzetten op de veranda van mijn bed&breakfast. Ik tref er twee dik aangeklede Canadezen, en de eigenaar zegt dat ik ook maar beter een trui kan gaan ophalen. Vannacht is het ook al flink koud geweest, ik heb onder een dekbed en een deken gelegen. Ik had er nooit bij stilgestaan hoe koud het hier kan worden, maar Mexico-Stad ligt echt hoog – 2240 meter – en het is hier natuurlijk ook winter.

Om een uur of 9 is de zon gelukkig weer sterk aanwezig, en kan ik aan mijn verkenning van de stad beginnen. Ik ga met de metro naar het Centro Historico, het historisch centrum. Bijna iedereen op straat heeft een jas aan, en ik zie zelfs mensen met een sjaal en handschoenen. Ook het centrale plein (de Zocalo) is helemaal in winterse sferen: er staat nog een reuzenkerstboom, en verder is dit op één na grootste plein ter wereld omgetoverd in een wintersportattractie. Er is een sneeuwglijbaan waar je met een rubberen band naar beneden kunt sleeën. En er is een heuse ijsbaan waar Mexicanen pogingen tot schaatsen doen. Omdat ze daarmee niet zijn opgegroeid, krijgen ze er een oranje plastic stoel bij om zich aan vast te houden. Echt een grappig gezicht.

De Zocalo in winterse sfeer

Maar liefst 17 jaar geleden was ik hier ook al eens. Ik kan me er niet veel van herinneren, het was met een georganiseerde rondreis en ik geloof dat we maar één dag in de hoofdstad zijn geweest. De Zocalo herinner ik me nog wel, en ook het grijze van de meeste gebouwen hier. Echt een mooie stad is het niet. Op het grote plein zijn er altijd mensen aan het demonstreren, en er is heel veel politie (meer een soort ME) op de been. Vandaag staat er een hele ring van demonstranten om het plein, over iets met arme boeren. Daar hebben ze er nogal veel van in Mexico.

De kathedraal met een rij van demonstranten

Rust vind ik in de grote kathedraal die ook aan het plein ligt. De facade is een schoolvoorbeeld van de Churriguereske stijl, een extreem soort barok met een overdaad aan versiersels. Binnen is het ook bont: veel goud, en levensechte bloederige Christusbeelden. Als ik bij het hoofdaltaar foto´s wil maken zit daar een luid huilende vrouw. Er drentelt een klein jongetje om heen, heel zielig. En een beetje genant om hier de toerist uit te hangen.

In de kathedraal

Schuin achter de kathedraal ligt de Templo Mayor. Dit was ten tijde van de Azteken de belangrijkste tempel van hun rijk. Pas in 1978 zijn bij opgravingen de resten ervan gevonden: eeuwenlang was er overheen gebouwd.  Ik weet nu wel zeker dat ik hier in 1997 niet ben geweest – het is zo geweldig dat ik het nooit vergeten zou zijn. Voor een bescheiden entree van 3 EUR mag je eerst langs de opgravingen lopen. Deze lijken op het eerste gezicht vooral op stapels stenen. Maar als je wat verder op het terrein komt, zie je dat er ook nog beelden en zo bewaard zijn gebleven. Sommige hebben zelfs nog hun originele kleuren.

Er zijn slangen, kikkers en veel afbeeldingen van de regengod. Een achterwand van één van de tempels is bedekt met 240 stenen doodshoofden. Er is heel veel meer dan ik had verwacht, en er zijn ook maar weinig bezoekers. De zon schijnt, het is hier heerlijk vertoeven. De geluidsinstallatie van de demonstratie om de hoek hoor je wel de hele tijd, maar dat hoort er hier een beetje bij.

240 doodshoofden in de Templo Mayor

De rondwandeling over het terrein van de Templo Mayor eindigt bij het museum. Dit is ook bij de prijs inbegrepen, en hier liggen alle schatten die bij de opgravingen naar boven zijn gehaald. Het is  groot (8 zalen) en modern ingericht. Alle uitleg is er ook in het Engels. Er zijn vooral veel grafvondsten te zien, variërend van schelpen tot mensenoffers. En heel veel gave beeldjes, waarin de regengod ook weer vaak terugkomt.

Museum

Het centrum van Mexico-Stad is ook een werelderfgoed. Ik had mijn vinkje in 1996 al gehaald, maar ik probeer vandaag van alle bloeiperiodes van de stad wat mee te pikken. Behalve de Azteken (Templo Mayor) en de koloniale Spanjaarden (kathedraal en Zocalo) heeft ook het onafhankelijke Mexico van de 19^e en 20^e eeuw hier mooie dingen neergezet. Zo is er het Paleis van Schone Kunsten, een art nouveau-gebouw. Binnen moeten er mooie muurschilderingen zijn, maar helaas zijn die voor restauratie achter doeken verdwenen.

Ik ga daarom ter afsluiting van deze eerste dag naar het Museo Mural Diego Rivera. Hier wordt één grote muurschildering van Diego Rivera tentoongesteld uit 1947. Het zat vroeger in een hotel in de binnenstad, maar heeft nu een eigen gebouwtje. Dit is de beroemde schildering van Rivera over de Mexicaanse geschiedenis. De wand is zo’n 20 bij 3 meter, en beschilderd met hoofden van bekende Mexicanen afgewisseld met karakteristieke scenes uit het dagelijks leven op straat. Hier is het ook al zo rustig, ik ben in mijn eentje in de zaal en kan de schildering op mijn gemak bekijken. Er staat ook uitleg bij wie wie is, hieronder zie je helemaal links met puntbaard bijvoorbeeld de Spaanse veroveraar van Mexico: Hernan Cortes.

Fragment van “Dream of a Sunday Afternoon in the Alameda Central”, door Diego Rivera