Ik heb de afgelopen dagen al steeds bezorgd naar het weerbericht gekeken: het zal toch niet zo zijn dat het de hele dag regent terwijl ik het natuurlijke hoogtepunt van Taiwan wil gaan bezoeken? De eigenaar van mijn pension, die me in de stromende regen met de auto wegbrengt naar het station, zegt dat het waarschijnlijk niet meer droog wordt vandaag. Nou ja, ik heb een paraplu bij me en zal het verder wel zien. Ik wil eigenlijk een paar wandelingen gaan doen, maar desnoods kan het ook allemaal met de bus.

Die bus is een shuttlebus, waar je met een dagkaart onbeperkt in- en uit mag stappen bij de haltes in de Tarokokloof. Hij zit bij vertrek uit Hualien al ruim vol, een paar mensen moeten zelfs staan. De meesten gaan er bij het bezoekerscentrum aan het begin van de kloof uit, maar ik blijf zitten tot bijna het eind. Daar, op een punt dat Lushui heet, begint mijn eerste wandeling. En zowaar, het is droog geworden als ik uit de bus stap. Het zou toch fijn zijn als ik tenminste één wandeling kan afmaken.

De Lushui-Heliu Trail is een eenvoudig, vlak bospad van een paar kilometer lang. Het is een stukje van de weg die door de Japanse bezetters van Taiwan in 1934-1935 werd aangelegd. Toen was dit nog een onherbergzaam gebied, bewoond door de inheemse bewoners van dit gebied (de Truku of Taroko). Het is lekker wandelen, en ik loop hier vrijwel in mijn eentje. Er passeert alleen een Duits stel.

De temperatuur is ook heerlijk om te wandelen, dat is dan weer het voordeel van volledig bewolkte lucht. En het ruikt hier ook zo lekker! In het voorjaar moet het hier vol met bloemen staan, maar nog steeds is het genoeg om de bijen en de vlinders tevreden te stellen. Net als eerder deze week op de Caoling Trail zie je hier de mooiste vlinders. Met een beetje geduld zijn ze ook nog eens op een foto te vangen.

Na 50 minuten lopen eindigt het pad, en sta ik weer op de doorgaande weg door de kloof. Het voordeel van aan het eind te starten is dat je dan terug naar het begin kunt wandelen, de weg loopt dan namelijk bergafwaarts. Gelukkig is het in de ochtend nog niet zo druk met verkeer, en kun je rustig over de asfaltweg lopen. De kloof wordt veel door tourbussen aangedaan, maar die stoppen maar op een paar punten.

De volgende “bezienswaardigheid” die ik op mijn weg door de kloof tegenkom, is de Cimubrug. Dit is een rode hangbrug, waarvan de pijlers en de brug van marmer zijn gemaakt. Marmer is hier volop voorhanden: een groot deel van het gesteente in de kloof is marmer. Door de erosie van het water in de kloof, zijn de rotsblokken glad en in allerlei vormen gesleten. Deze blokken in verschillende kleuren, die je verspreid over het park tegenkomt, zijn voor mij hét hoogtepunt van de Tarokokloof.

Naast de Cimubrug ligt een smalle, uitstekende rots. De Chinezen zien er een kikker in, vandaar de “kikkerrots”. Op de top is een paviljoen gebouwd, het kroontje op het hoofd van de kikker.

Na bijna twee uur over de grote weg te hebben gelopen ga ik nog één ding bekijken, voor ik de shuttlebus weer op zoek. Het is gelukkig nog steeds droog. Het lopen is ook niet zwaar, maar je moet hele stukken door tunnels lopen en dat is minder fijn. Er is wel een voetpad naast, maar je ademt toch de uitlaatgassen in en het stof waait in je ogen van het voorbijrijdende verkeer.

De “zwaluwengrot” is een half-open tunnel waar zwaluwen doorheen vliegen, van en naar hun nestjes in de rotsen ernaast. Ik had een heel druk spektakel verwacht, maar ik heb maar twee exemplaren voorbij zien scheren.

Bij een open gedeelte aan het eind van de zwaluwentunnel ga ik op de shuttlebus staan wachten. De bussen rijden ongeveer eens per uur, dat is goed te doen. Terwijl ik en een paar andere toeristen staan te wachten, raken boven ons opeens een paar rotsblokken los. Ze donderen met veel geraas en in stofwolken naar beneden. Wij vluchten voor de zekerheid maar een eindje verderop. Je kunt bij het bezoekerscentrum ook helmpjes huren, passagiers van sommige tourbussen dragen ze, maar de meeste mensen vinden dat toch wat overdreven.

Wie blijkbaar ook geschrokken is, is een aap. Hij slaakt een gil als de rotsblokken naar beneden komen, rent naar de andere kant en gaat dan hoog in een boom zitten. Als de rotsen niet waren gevallen, had ik hem nooit gezien. Ik geloof ook niet dat één van de andere toeristen iets in de gaten heeft. Hij zit nu verscholen tussen de takken, maar ik weet hem toch nog te vinden.

Met de bus rijd ik dan door naar het Heiligdom van de Eeuwige Bron. Hier gaat het voor het eerst echt regenen. Het is inmiddels lunchtijd, en ik neem in het naastgelegen cafeetje een cappucino en eet mijn zelf meegebrachte broodjes op.

Na een half uurtje gaat het wel weer met de neerslag, en ik neem nog even een kijkje bij het heiligdom. Er stroomt een waterval dwars doorheen, vandaar de naam “eeuwige bron”. Verder is er niet zoveel te zien.

Weer met de bus ga ik verder, nu naar de eerste halte aan het begin van de kloof: het bezoekerscentrum. Het is een heel groot gebouw met restaurant, souvenirwinkel en een simpele tentoonstelling. En vooral ook met WC’s, voor al die tourbuspassagiers. Ik loop er eventjes rond, maar besluit dan toch nog maar een laatste wandeling te gaan doen.

De Shakadang Trail start 1 kilometer van het bezoekerscentrum. Ik moet eerst weer zo’n ellendige tunnel door. Maar dan is er een fijn pad, parallel aan de rivier. Het pad is zo uit de rotswand gehouwen dat je bijna overdekt loopt, met de rest van de rots boven je hoofd. Deze wandelroute is eigenlijk 9 kilometer lang, maar hij is deels gesloten vandaag. Waarschijnlijk heeft teveel neerslag voor een aardverschuivinkje gezorgd.

Deze route loopt door het gebied van de oorspronkelijke bewoners van deze streek. Ze bewerken hier nog steeds de grond, en hebben binnen het park speciale rechten. Ze mogen bijvoorbeeld met een scootertje over het wandelpad!

275 foto’s rijker en ik heb geen moment mijn paraplu hoeven te gebruiken: met recht een geslaagde dag in dit bekendste nationaal park van Taiwan. Door de laaghangende bewolking heb ik niet veel van de bergen kunnen zien, maar de kunstig uitgesleten rotsen en afgesleten marmeren keien hebben mijn beeld van Taroko bepaald.