Taipei is geen oude stad. Vanaf het begin van de 18e eeuw vestigden zich er de eerste groepen Chinezen vanaf het vasteland. De stad kreeg pas eind 19e eeuw enige omvang en importantie door de lucratieve export van thee. Als je nu door Taipei loopt of rijdt zie je eigenlijk alleen maar 20e eeuwse gebouwen. Een schoonheidsprijs zal het niet snel krijgen, er is erg rommelig gebouwd om de 2,6 miljoen inwoners plaats te bieden.

Eén van de oudste monumenten in de stad is de Baoan tempel in de historische wijk Dalong Dong. De eerste Chinezen bouwden hem begin 19e eeuw, naar voorbeelden van het vasteland. Het is er nog erg rustig als ik er zondagochtend tegen half 10 aankom. Dat wil zeggen: weinig bezoekers. Helaas hoor je wel het geluid van een drukke weg en ligt het op de aanvliegroute van het binnenlandse vliegveld van Taipei. Elke 10 minuten zet een groot vliegtuig hierboven gierend de landing in.

Baoan tempel

De Baoan tempel is gewijd aan traditioneel Chinees volksgeloof. Vrouwen bezoeken de tempel om hun vruchtbaarheid te stimuleren. Ook wordt er buiten geld van goudkleurig papier geofferd om rijkdom af te dwingen. Het is de mooiste “bezienswaardigheid” die ik tot nu toe in Taiwan gezien heb.

Gisteren viel het me ook al op in Dali en Jiufen: de traditionele tempels op Taiwan zijn heel anders dan die ik ken van het Chinese vasteland. Andere goden, en vooral ook veel bonter. Van binnen en buiten is elke centimeter al gedecoreerd, maar echt over-de-top gaan ze op de daken en dakranden. Die staan vol met driedimensionale mozaïeken figuren. Glimmend, in de felste kleuren. Deze vorm van versiering is uniek voor Taiwan en heet  Jiannian. De figuurtjes hebben een stalen geraamte, en daarop geplakt zijn stukjes op maat gebroken keramiek.

Naast de Baoan tempel ligt een nog groter en populairder tempelcomplex. Dit is de Confucius tempel. Hij is gebouwd naar voorbeeld van de grote tempel in Qufu, de geboorteplaats van Confucius in China. Dat is  een werelderfgoed dat ik in 2007 bezocht heb. Een heel sober complex, meer voor de studie en de filosofie dan religieuze beleving.

De aanhangers van het Confucianisme lijken meer geld te besteden te hebben dan de buren van de Baoan tempel. Op het terrein staan borden met uitleg in het Engels, er is een cafeetje en een bezoekerscentrum. Maar net als destijds in Qufu weet het me niet te raken. Het helpt ook niet mee dat het complex vandaag grotendeels is overgenomen door de  leden van de plaatselijke Rotary club. Zij gaan iets vieren met hun jongerenafdeling, en zijn een tribune op aan het bouwen op het middenterrein. Alleen een traditioneel Chinees orkestje zorgt nog voor enige vrolijkheid.

Vrolijk orkestje in de Confucius tempel

Op loopafstand van deze twee tempels ligt nog een restje historie van Taipei. Het Taipei Story House is een in Europese stijl gebouwd huis van een rijke theekoopman. Het stamt uit 1913. Het is de enige plek die ik vandaag bezoek waar entree betaald moet worden: 50 TWD (1,25 EUR).

Het huis is zo Europees dat het interessanter is voor Taiwanezen dan voor Europeanen. Erg veel mensen komen hier denk ik niet, er zijn meer vrijwilligers in de kamers dan bezoekers. Er is een tentoonstelling over bruggen in Taiwan. Heel toepasselijk, want het huis zelf ligt echt in de schaduw van de grote Zongshan brug.

Huis van een theekoopman

Hierna pak ik de metro naar het uiterste noordoosten van de agglomeratie Taipei. Hier ligt Tamsui, een havenstad met oude wortels. De Spanjaarden kwamen hier al in de 16e eeuw en bouwden er een fort. De Nederlandse zeevaarders volgden niet veel later.

De stad ligt 3 kilometer uitgestrekt langs de kust. Ik loop helemaal naar het noordelijkste punt. Het is bewolkt en broeierig warm vandaag, en ik zie met jaloezie stadsbussen voorbij zoeven naar mijn bestemming. Als ik eindelijk in het historische district arriveer, ga ik eerst maar eens chique eten op een terras.

Lunch aan het water in Tamsui

Het restaurant heet Consulate. Ze hebben vooral Italiaanse gerechten, maar ik neem toch lekker wat Chinees. Dat “Consulate” slaat op de voormalige bestemming van veel van de historische gebouwen in deze omgeving – hier tegenover woonde de Britse consul.

Fort Santo Domingo staat ernaast op een heuvel. Dit fort werd in 1628 door de Spanjaarden gesticht, maar een paar jaar later toen het in verval was geraakt overgenomen door de Nederlanders. Zij bouwden een nieuw fort op dezelfde plek – Fort Anthonio ofwel het Fort van de Roodharigen zoals de lokale Chinezen het noemden, vanwege de haarkleur van onze landgenoten. Nederland is nu nog zichtbaar aanwezig met een vlag (1 in een rij van 8, die de verschillende heersers over dit gebied aangeven). En met een door de ING (!) geschonken stel reuzenklompen. Dat laatste levert natuurlijk leuk fotomateriaal op voor de Taiwanese bezoekers.

Nederlanders waren hier

Vanaf het fort loop je door een lommerrijke wijk waar vroeger de Europeanen woonden, waar de eerste school werd gesticht, en waar een grote protestantse kerk staat. Bij alle gebouwen kun je gratis binnenkijken, maar voor mij geldt net als vanochtend al in Taipei: als Europeaan is het gewoon om dit te zien, het is vooral voor de lokale Taiwanezen exotisch. Veel gebouwen van rode baksteen liggen er, en ook koloniaal aandoende bungalows met veranda’s rondom.

Straatje in de Europese wijk

Het is wel een fijne weg om te bewandelen, een stuk prettiger dan de drukke heenweg. Voor ik het weet ben ik weer in de buurt van het metrostation. Daar loop ik door de “Oude Straat” – zoals meestal in Azië vooral goed voor heel veel gefrituurde snacks, koekjes en goedkope souvenirs. Geheel tegen mijn gewoonte in koop ik ook eens wat – twee modern-Taiwanese design koffiemokken. Ik krijg ze mee in kartonnen doosjes, dus ik denk dat ik ze wel heel thuis krijg….