Op misschien wel de laatste mooie zomerdag van het jaar toog ik naar het Vlaamse Gent. Ik ben dezer weken druk met mijn cursus Oudnederlandse Schilderkunst, en dacht dat het wel een goed idee zou zijn om één van de topstukken in het echt te gaan bekijken. Dan onthoud ik het namelijk beter!

Het gaat om Het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck, uit 1432. Het is een altaarstuk dat gemaakt is voor de Sint-Bataafskathedraal in Gent. De kathedraal zelf staat momenteel in de steigers, maar het kunstwerk is gewoon te bezoeken.

Ik ben met opzet al vroeg gegaan, ik heb geen idee hoe druk het er zal zijn. De kapel is vanaf half 10 open, en ik ben een van de eerste bezoekers vandaag. Het kost 4 EUR om het stuk te bekijken, het staat een beetje weggestopt in een aparte ruimte links voorin de kathedraal. Ook is het helemaal afgeschermd door een kogelvrij glazen omhulsel.

Eerst moet ik een beetje wennen aan de aparte opstelling, ik had gedacht dat het ergens prominent in de kerk zou staan. Maar dan kan ik me toch concentreren op het werk zelf: het ziet er nog schitterend uit ondanks zijn leeftijd. Sommige elementen lijken vanaf het paneel naar voren te komen, zoals de glitters op de mijters van de religieuze toeschouwers. Ook de haardossen van de afgebeelde personen zijn levensecht, misschien wel te mooi. Ook de paarden hebben een haardracht golvend als in een shampoo-reclame.

Om 10 uur ben ik al klaar met mijn ‘opdracht’ voor vandaag. Tijd voor de rest van Gent. Gent was tussen 1000 en 1550 de grootste stad van noordwest Europa. Het heeft zijn middeleeuwse hart goed bewaard, alhoewel het ook best een drukke (studenten)stad is geworden met trams die af en aan rijden door het oude centrum.

Naast de Sint-Bataafskathedraal staat het Belfort, een toren uit 1313 die het symbool was voor de autonomie van de stad Gent. Vanaf de top werd de omgeving in de gaten gehouden. Als er gevaar in aantocht was, werd de grote stormklok geluid.

De toren maakt deel uit van het werelderfgoed ‘Belforten in België en Frankrijk’, dat maar liefst uit 56 afzonderlijke torens bestaat. Daarvan had ik er al een paar gezien, in o.a. Lier, Leuven en Tournai. Maar het is altijd leuk er weer eentje aan toe te voegen. Ik besluit dit keer de toren ook te beklimmen, omdat de skyline van Gent zeer de moeite waard moet zijn.

Het kost je 10 EUR om de eeuwenoude steile trappen te betreden. Het is een flinke inspanning om boven te komen. Onderweg praat ik wat met een ook al hijgende Engelse toerist, die zijn vrouw beneden heeft achtergelaten (ze zag het op voorhand al niet zitten). Maar het uitzicht is zeker de moeite waard. Iets onder de top kun je bijna 360 graden buitenom lopen. Vooral de blik naar het noordwesten is erg mooi, je kijkt dan op de grachtenhuisjes en gildehuizen in de buurt van de Graslei en Korenlei.

2013 is een feestjaar voor het belfort van de stad Gent: ze herdenken dan de eerste steenlegging uit 1313 en de Wereldtentoonstelling die in Gent gehouden werd in 1913 (die het belfort een nieuwe torenspits opleverde). Speciaal voor deze gelegenheid kun je ook wat meer zien van het Belfort en de aangrenzende Lakenhal dan normaal. Het 400 jaar oude St. Michielsgilde van schermers ‘bewoont’ enkele ruimtes, waar je nu op bezoek mag. Het is eigenlijk een mini-sporthal in een historisch gebouw. En er is een chique zaal met bekers en schilderijen van de meest succesvolle schermers uit oude tijden.

Weer buiten kies ik voor een stop op één van de vele terrassen in de binnenstad. Vanochtend vroeg viel me al op dat veel mensen hier buiten de deur ontbijten. Nu is het meer (late) koffietijd. Er zitten dan ook veel Nederlanders. Het is überhaupt vrij druk met toeristen in de stad, er lopen ook meerdere groepen rond uit Duitsland, Frankrijk en Italië.

Een frambozentaartje later loop ik wat verder de stad in. Vanaf de grote St. Michielsbrug heb je goed zicht op de oude huizen, en de overblijfselen van het 12e eeuwse kasteel Gravensteen.

Ik heb geen zin om het kasteel zelf binnen te gaan, daar heb ik er al zoveel van gezien en deze staat ook niet erg hoog aangeschreven. Ik geniet wel van mijn wandeling door de smalle straatjes. Er zijn echt ontelbaar veel cafeetjes en restaurants, en originele winkeltjes. Dit is zeker het aantrekkelijkste deel van de stad, ook zonder verkeer.

Voor de lunch negeer ik de vele borden die Gentse waterzooi of mosselen aanprijzen. Ik ga voor andere vis, bij de Japanse sushi-tent Tokyo. Leuk restaurantje, vast ook door Chinezen (of Vietnamezen?) gerund zoals bij de meeste Japanse restaurants in Europa. De sushi is vers en ik neem een prima menu met nigiri sushi.

Aan het begin van de middag is het wat frisser geworden, en is de zon grotendeels achter de wolken verdwenen. Er staat echter nog één bezienswaardigheid op mijn planning: het Klein Begijnhof. Het ligt gelukkig in de buurt van de parkeergarage waar ik mijn auto vanochtend heb neergezet. Net als het Belfort is het Begijnhof onderdeel van een werelderfgoedserie: in dit geval 13 begijnhoven in Vlaanderen. Dit is dan ook zeker niet het eerste dat ik bezoek, maar ik moet er toch even langs.

Er wonen geen begijntjes meer hier: de kleine woningen binnen de ommuring worden nu door ‘gewone’ mensen bewoond. Ze zijn het nog aan het opknappen, het grootste deel staat al wel weer goed in de witte en rode verf. Het begijnhof werd al gesticht in 1235. Ondanks het ‘Klein’ in de naam (er is nog een ander, groter in Gent) is het toch een vrij omvangrijke wijk met diverse straten, een centraal grasveld en een grote kerk. Van de huizen kun je helaas niet veel zien, elk is afgeschermd door een witte muur.

Er zijn nog een paar andere toeristen, verder lijkt het uitgestorven. Ik loop er een half uurtje rond, en ga dan terug naar mijn auto voor de terugrit van een kleine twee uur.