Voor mijn laatste halve dag van de vakantie had ik eigenlijk rusten, internetten en zwembad ingepland, in een luxe hotel in Paramaribo. Maar na een paar uur in de ook zeer comfortabele Cara Lodge in Georgetown voel ik me al weer fit en schoon genoeg om nog iets te gaan bekijken bij mijn terugkeer in Suriname. Ik kies voor het natuurpark bij de Peperpot Plantage, zo’n 15 kilometer buiten het centrum van Paramaribo. Nog even nagenieten van de natuur…

Het vergt wat improviseren om er te komen. Ik had gisteravond via de hotelbalie een taxi geboekt voor de heen- en terugrit, maar ze deden nogal vaag over de prijs. Als de chauffeur om 8 uur verschijnt wordt het er niet beter op – hij vraagt 31 US dollar voor een enkele reis. Nou, bedankt. Ik loop dan zelf maar even het centrum in, en vraag daar bij de taxistandplaats om vervoer. Dat gaat prima, en zo ben ik om half 9 eindelijk op weg naar de Plantage. Het is nog geen 20 minuten rijden. Met de chauffeur spreek ik af dat hij me twee uur later op dezelfde plek komt ophalen.

Begin van het natuurwandelpad

Peperpot is een voormalige koffie- en cacaoplantage. Na het ter ziele gaan van de plantage en de verwaarlozing van het terrein, heeft de natuur het weer overgenomen en is typische tropisch regenwoudbegroeiing ontstaan. Er is een wandelpad uitgezet van 3,2 kilometer lang, er staan borden met uitleg en je moet 18 SRD (ca. 4 EUR) entree betalen. Frustratie van de echte natuurliefhebbers is dat het pad pas om half 9 ’s ochtends opengaat, wanneer de grootste ochtendactiviteit van de dieren alweer voorbij is.

Je kunt hier op een relatief kleine oppervlakte veel van de planten, vogels en andere dieren zien waar ik de afgelopen weken in Guyana vertrouwd mee ben geraakt. De kleinere dieren dan, jaguars of reuzenmiereneters kom je hier natuurlijk niet tegen. Maar wel verschillende soorten apen, en ze schijnen makkelijk te vinden te zijn. En inderdaad, al na een minuut of 20 heb ik succes: er zit een groep doodshoofdaapjes in een boom langs het wandelpad. Ze schrikken niet van mij, en ik kan ze rustig bekijken. Het zijn mini-aapjes, met een staart die langer is dan hun lichaam.

Doodshoofdaapje met zijn lange staart

Het lange, rechte wandelpad door het bos komt uiteindelijk uit bij de overgebleven gebouwen van de oude plantage. Helaas heb ik niet de tijd om daar helemaal naar toe te lopen – je moet nog ruim 3 kilometer over hetzelfde pad terug. Je kunt echt wel een halve dag voor dit natuurpark uittrekken: het mag dan wel een keurig aangelegd pad zijn, het voelt heel “echt”. Ik kom deze ochtend trouwens geen enkele andere bezoeker tegen.

In totaal zie ik op mijn rustige wandeling drie groepen doodshoofdaapjes. Het lukt me niet een andere apensoort te zien, ook niet het bruine kapucijnaapje dat meestal met de doodshoofdapen meereist. In Guyana had ik die ook al gemist, anderen uit de groep hebben er wel één gezien (maar ik was te druk met schattige foto’s maken).

De vogels laat ik dit keer maar links liggen. Wel trekken enkele kleurige grote vlinders mijn aandacht.

Om kwart voor 11 moet ik helaas weer terug naar mijn hotel in de stad. De taxichauffeur staat al keurig op me te wachten, en zet me af bij het hotel waar de laatste voorbereidingen voor mijn terugvlucht op me wachten.