Tegen tienen vertrekken we naar de laatste pleisterplaats van deze reis, Caiman House in Yupukari. Eén boot van Karanambu brengt ons weg, terwijl als tweede boot er eentje van Caiman House ons komt ophalen. De tweede boot van Karanambu was gisteravond ergens blijven steken nadat iemand van het personeel met zijn zwangere vrouw naar een controle was gegaan. Het is logistiek steeds een heel gepuzzel, de lodges hebben maar weinig vervoersmiddelen en als er iets buiten gebruik is moeten ze iets afspreken met een andere lodge. Ze lenen ook benzine van elkaar.

We varen weer zuidwaarts over de Rupununi rivier. De stroming is hier vrij stevig, dus het is een wat hobbelige tocht. Net als de andere keren zien we geen ander verkeer op de rivier. Er zijn wel dorpjes, maar het is allemaal heel kleinschalig. Naar Yupukari is het maar een uurtje varen. Dit deel  van de rivier staat bekend om zijn grote populatie kaaimannen en arapaima’s (reuzenvissen).

Aanlegsteiger voor Yupukari

Aangekomen in Yupukari moeten we eerst 1,5 kilometer vanaf de aanlegsteiger door het dorp naar onze verblijfplaats Caiman House lopen. We komen er precies op tijd aan voor de lunch. Die is gezamenlijk met de andere gasten, een paar vrijwilligers en twee Fransen die met een jeep op wereldreis zijn. Na het eten is het weer tijd om te rusten, want het is hier net als in Karanambu erg heet. En er zijn net zoveel muggen en stekende vliegjes. Iedereen zit inmiddels onder de bulten, het lijkt wel of we door een pokkenepidemie zijn aangetast.

Om 4 uur vertrekken we voor een dorpswandeling. Vrijwel het hele dorp Yupukari is op het moment uitgestorven. Er wonen normaal 500 mensen, en er is een school en een kliniekje. Maar omdat het zomervakantie is, zijn de meeste inwoners weggetrokken naar hun cassaveboerderijen buiten het dorp. Daar blijven de gezinnen totdat de school weer begint.

Yupukari is een soort centrum voor de regio, verderop is een dorpje waar de mensen nog heel traditioneel leven: “ze hebben geen internet”, aldus de gids. Hier hebben ze ook geen mobiel telefoonnetwerk, zo blijkt als we voor een telefooncel staan. Het is trouwens verboden om te kussen of te roken binnen…

De telefooncel in het centrum

Het dorp ligt op een heuvel en is in de regentijd helemaal omringd door water. We nemen een kijkje bij de waterkant. Op de vraag of er ook kaaimannen zitten, komt de gids met een triest verhaal. Zijn broertje is jaren geleden gedood door een kaaiman. Hij was met zijn vader aan het vissen op een kleine boot, en ze zijn toen tegen een kaaiman aangevaren en omgeslagen. Het kind van 12 jaar werd doodgebeten.

Toch is ons doel voor de rest van de namiddag om ook een kaaiman te zien. We gaan daarom met twee bootjes weer de rivier op, en kijken wat we tegenkomen. Vogels natuurlijk altijd. En na korte tijd spot de bootsman al een zwarte kaaiman verscholen onder een laag takken en bladeren. Je ziet eigenlijk alleen zijn ogen. We komen tot vrij dichtbij, en dan zwemt hij op zijn gemakje weg. Het is een groot, lelijk beest.

Kaaiman zwemt weg

Alleen onze boot heeft de kaaiman gezien, de andere boot was al verder de rivier opgevaren. Als we het andere groepje weer tegenkomen, maken we ze jaloers met onze vondst. Ze geloven het eerst niet, en de foto’s op de digitale camera’s moeten er aan te pas komen als bewijsmiddel.

De duisternis valt langzaam in. We zoeken verder langs het water naar dieren met gebruik van het schijnsel van een sterke lamp. Af en toe glinsteren er nog een paar kaaimannenogen op, maar de dieren zelf zien we niet. Beter gaat het met de nachtvogels. Die blijven gewoon op hun stokje zitten, ook al krijgen ze een schijnwerper in het gezicht.

We zien voor het eerst deze reis “potoos” – reuzennachtzwaluwen.  Zowel de grotere Vale Reuzennachtzwaluw en de kleinere Grijze Reuzennachtzwaluw. Ze lijken op uilen, maar hebben een heel rare kop. Ze proberen te doen alsof ze een dode boomtak zijn.

Vale reuzennachtzwaluw