Vandaag gaan we al om kwart voor 6 op pad, het vroegste vertrek van de hele reis. We gaan proberen een reuzenmiereneter te vinden in de savanne. Vanwege het hoge water moeten we eerst een eindje varen, en dan verder over het land met een oude jeep.

Salvador, de beheerder van de lodge, heeft gisteravond al iets van de logistiek verklapt. Om de kans te vergroten dat we het beest zullen zien, is er vanaf vanochtend vroeg voor ons al een cowboy te paard op pad om het grasland af te struinen. Er leven waarschijnlijk 8 reuzenmiereneters in dit gebied, maar het is ook erg uitgestrekt. De cowboy en de gids in onze jeep staan met walkie-talkies in contact, zodat ze elkaar kunnen waarschuwen als ze wat gevonden hebben.

Na een half uur rijden komt het verlossende bericht: er is er eentje gezien. Als we naar de man te paard toe rijden, blijkt de miereneter zich verschanst te hebben in een overstroomd deel van het grasland. Het kost nog heel wat moeite en gedraai met het paard om de miereneter richting ons blikveld te krijgen. Maar het lukt. Het is nog een vrij jong dier, het ziet er niet echt “reusachtig” uit. Helaas maakt hij zich ook al weer snel uit de voeten.

De Reuzenmiereneter

Blij dat we hem gezien hebben gaan we met jeep en boot terug richting lodge. Op dezelfde plek waar deze ochtend al eerder apenactiviteit zagen (hevig bewegende bomen), komen we nu midden in een troep doodshoofdaapjes terecht. Echt leuk, van zo dichtbij heb ik ze nog nooit gezien. Ze zijn altijd zo beweeglijk dat ze moeilijk te fotograferen zijn. Maar nu zit er een stel stil naar ons te kijken. Anderen doen zich te goed aan de vruchten aan de boom, het is vast hun ontbijtboom. Ook zie we hoe ver ze kunnen springen van boomtak naar boomtak.

Nieuwsgierig doodshoofdaapje

Voor het namiddagprogramma maken we weer een boottocht over de Rupununi-rivier. We zien nog een paar vogelsoorten die we nog niet eerder hebben gezien, en liggen een tijdje te dobberen in een meer om de zonsondergang te zien. In de verte zien we echter ook donkere wolken en bliksemflitsen, dus het wordt tijd om terug te gaan. Onweer op het water in een aluminium boot is niet zo’n goed idee.

Helaas houden we het niet droog: een stortbui overvalt ons de laatste 10 minuten. In de bootjes hebben we geen enkele bescherming, dus we worden zeiknat. Terug in de lodge kunnen we dus weer van kleding verwisselen: is het niet van het zweet, dan wel van de regen.

Na het eten laat Salvador ons foto’s zien op zijn laptop die gemaakt zijn door camera-vallen op het terrein. Ze laten een scala aan wilde dieren zien dat ’s nachts langs trekt: jaguars, tapirs, ocelots, armadillo’s. Ook kijken we een film over de introductie van sportvissen als alternatieve bron van toeristische inkomsten. In de wateren van Guyana zwemt de enorme Arapaima. Deze is eigenlijk beschermd, maar voor het sportvissen wordt een beperkt aantal vergunningen afgegeven.