Het waren de Nederlanders die als eersten wel brood zagen in dit stukje Zuidamerikaanse kust. Al in 1596 stichtten ze een fort aan de Essequibo rivier, Kyk-over-al. In 1738 ging de West-Indische Compagnie zich ermee bemoeien, en werden Essequibo, Demerara en Berbice tot koloniën gemaakt. Een stad werd gesticht: Stabroek, vernoemd naar compagniebevelhebber Nicolaes Geelvinck, heer van Stabroek. In 1812 namen de Engelsen het gezag over, en hernoemden de stad in Georgetown. En dit is tot op dag van vandaag de hoofdstad van Guyana.

Het is verleidelijk om Georgetown te vergelijken met Paramaribo. Maar op mijn eerste verkenningsronde door de stad vallen me al snel de verschillen op. Georgetown ‘voelt’ echt armer, en de oude koloniale gebouwen (voor zover die al bewaard zijn gebleven) zitten een stuk minder strak in de verf.

Anglicaanse kathedraal van Georgetown

Gelukkig is het centrum goed te belopen vanaf mijn hotel. Ik ga eerst naar de St. George kathedraal – een van de monumenten op de Voorlopige Lijst van Werelderfgoed van Guyana. “Echte” werelderfgoederen heeft het land niet. De kathedraal schijnt de grootste houten kathedraal ter wereld te zijn. Van buiten is-ie inderdaad erg mooi, en hij staat ook te schitteren op een soort rotonde in het hart van de stad. Binnen is de organist aan het oefenen, en zijn er een paar andere bezoekers aan het rondkijken.

Mijn volgende stop is het Nationaal Museum van Guyana. Ook hier kun je gratis naar binnen. Er zijn nog wat andere toeristen, Surinamers zo blijkt. Als ik door de gangen met oude opgezette dieren loop, hoor ik dat het buiten is gaan stortregenen. Vanochtend was er hier ook al zo’n bui, en dan gaat het flink te keer. Ik heb nu in een halve dag in Guyana al meer regen gehad dan in drie dagen Suriname. Ik hoop niet dat het een voorteken is voor de komende twee weken.

De regen stroomt op twee plekken zelfs het museum binnen – dat zegt wel iets over de staat van het onderhoud. Ook de afwatering in de straten kan het niet meer aan, en grote delen van het centrum staan blank.

Het centrum onder water

Gelukkig wordt het na een minuut of 20 weer droog, hoewel het er erg dreigend uit blijft zien. Ik loop verder de stad in, en zie nog een paar koloniale houten gebouwen zoals het stadhuis en het gerechtshof. Je kunt er niet naar binnen, en ze zien er een beetje triest uit.

Er zijn veel mensen op straat. Georgetown heeft qua veiligheid geen goede naam, maar niemand valt me lastig. Ik heb wel expres mijn grote camera in het hotel gelaten – en met al deze regen komt dat eigenlijk goed uit. Het drukst is het bij de grote overdekte markt. Die heet nog naar de Nederlanders: de Stabroek markt.

Stabroek markt

Binnen verkopen ze vooral kleding, en achterin zitten juweliers. Ik geloof dat de meeste zaken rondom het gebouw worden gedaan: daar staan stalletjes met groentes, plastic spullen, riemen en tassen en zo.

Vanaf de markt loop ik verder naar het noordelijk deel van het centrum. Dat is overigens ook maar een minuut of 10 wandelen, het is hier lekker compact. Ik heb voor de lunch mijn oog laten vallen op het beste / populairste Chinese restaurant van de stad: het New Thriving Chinese Restaurant. Het ziet er glimmend uit, en ik kies voor het lunchbuffet à 10 dollar. Er zitten ook Chinezen te eten, dus het zal wel goed genoeg zijn.

Regenboom

Na de lunch wandel ik nog wat verder rond. Een aantal hoofdstraten hier heeft een strook met bomen in het midden, waar een voetpad tussendoor is aangelegd. Zo hoef je je leven niet steeds te wagen door aan de kant van de weg te lopen (trottoirs hebben ze dan weer niet). De bomen zelf zijn ook het aanzien waard, ze zijn lekker groot en beschermen de wandelaars tegen zon en regen. Ze heten, hoe toepasselijk vandaag, Regenbomen.