Het Knarbos ligt in de Flevopolder. Het is een uurtje rijden van mijn huis. Als je de polder inrijdt vallen de grote hoeveelheden windmolens op. Daar staat het hier vol mee. Het is aan de ene kant een fascinerend gezicht, dat nog wat levendigs meegeeft aan de eindeloze vlaktes. Aan de andere kant is het ook wel triest dat er blijkbaar geen leukere bestemming te bedenken viel.

Bij de afslag naar de Knardijk waar we afgesproken hebben als vertrekpunt, staat kaartlezeres Marjan al te wachten. Gelukkig maar, want zelf zou je hier niet zo snel inrijden. Het is een dijk die afgesloten is voor verkeer, maar rechts naar beneden is een kleine parkeerplaats. We zijn maar met zijn zessen vandaag, en zes auto’s passen er met gemak. Als ik buiten sta te wachten op de anderen hoor ik het gezang van vele vogels uit het bos komen. Toch bijna echt natuur hier.

Dit bos is deels aangeplant en deels ontstaan na het droogvallen van de Flevopolders. We lopen er door het hoge gras. Het is nog wat nat. Het is duidelijk dat er hier maar weinig mensen komen. Het “pad” (als dat er al is) is nauwelijks zichtbaar, en ook voor de bordjes moet je goede ogen hebben. Gelukkig hebben wij nog een kaart en een beschrijving op papier bij ons.

Je kunt niet echt zien waar je je voeten neerzet, en al snel worden onze stappen vergezeld van veel gekraak. Het gras zit vol met kleine slakken, en hun huisjes worden verbrijzeld onder onze wandelschoenen.

De wandeling gaat langs beide kanten van de Vogelweg, waar de grens tussen Zuidelijk- en Oostelijk Flevoland loopt. De weg en de Knardijk snijden het bos in vier kwadranten. Pas na een uur of twee zien we andere wandelaars: vier man in de verte, zij lopen een andere route. Verder is het stil, ongerept. Je ziet ook geen informatieborden, bankjes of prullenbakken. En een echte horecastop zit er vandaag ook niet in. We eten onze picknicklunch daarom maar op in het gras, in een beschut stukje bij iets wat een vogelwacht lijkt.

Het pad gaat later van gras over naar een wat hardere ondergrond, dat is wel prettig want het loopt hier zwaar. We kijken even bij een meertje, jawel – het Knarmeer. “Knar” staat voor een ondiepte of zandbank in de voormalige Zuiderzee. Pas tegen het eind van de tocht, we hebben er dan al ruim 4 uur opzitten, zien we een stukje toeristische infrastructuur: een picknickbank, bijna overgroeid door het hoge gras.

Precies om 4 uur, 5 uur en een kwartier na vertrek, zijn we terug bij de auto’s. De zon hebben we de hele dag niet gezien, hoewel die toch “in de loop van de dag” beloofd was. Mijn voeten zijn erg nat van het gras, en ook de spijkerbroek kan meteen weer de was in. Desondanks was het een erg prettige wandeling, door een natuurgebied dat je in deze omgeving totaal niet zou verwachten.