Al direct toen ik besloten had dat ik naar Servië zou gaan stond Subotica hoog op mijn verlanglijstje. Ik had er zulke mooie foto’s van gezien. Het is een stadje vol kleurige en frivole Art Nouveau-gebouwen, de meesten nog in heel goede staat. Subotica ligt vlakbij de grens met Hongarije. Ook de meerderheid van haar inwoners is van Hongaarse komaf. Aan hen dankt het ook de prachtige gebouwen in de binnenstad: aan het eind van de 19^e eeuw maakte de stad een enorme bloeiperiode door vanwege de komst van vele Hongaarse en joodse immigranten. Alle belangrijke bouwwerken in de stad dateren uit dat tijdvak.

Deze periode van groei en bloei werd mede mogelijk door de aanleg van een spoorlijn naar Subotica in 1869. Geheel in stijl reisde ik er vandaag ook heen met de trein, vanuit Novi Sad. Het was de eerste keer dat ik in Servië in een trein zat. Met de trein zelf was niks mis, alleen traag…. De intercitytrein vertrok om 8.35 uur, en pas om 10.53 uur zouden we in Subotica zijn – 100 kilometer verderop. Nog geen 45 kilometer per uur dus. Bij het kopen van het treinkaartje in de enorme stationshal van Novi Sad leerde ik trouwens dat je Subotica uitspreekt als “Subotitsa” (en dat Subotica dus helaas niet rijmt op Exotica).

Eindelijk aangekomen op het station van Subotica

Met nog eens 10 minuten vertraging op de toch al lange zit arriveerden we even na elven op het station van Subotica. Gelukkig begint de pracht al tegenover de uitgang van het station: daar staat het Ferenc Raichle Huis. Dit wordt geroemd als het mooiste Art Nouveau-gebouw in Servië. Het lijkt wel een werk van Gaudí, zo rond en glimmend en bont van kleur.

En ook in de voetgangerszone iets verderop liggen aan weerskanten nog veel meer gebouwen uit eind 19^e, begin 20^e eeuw. Allemaal zijn ze uniek in hun kleuren en motieven.

Het mooiste onder de mooie gebouwen

Zomaar ergens aan de winkelstraat

Het tweede imposante Art Nouveau-meesterwerk ligt aan het centrale plein: het zwart met rode Stadhuis. Het stadhuis is zo groot dat nog maar een deel ervan in gebruik is door de stad. De rest wordt gehuurd door winkels, en er zit zelfs een McDonalds in. Helaas staat de zon zo ongelukkig dat ik er geen heel goede foto’s van kan maken.

Het Stadhuis

Subotica heeft (of had kan ik beter zeggen) net als Novi Sad een grote synagoge. De omvang en de prominente plaats in de stad geven aan hoe groot en belangrijk deze bevolkingsgroep hier was tot aan de Tweede Wereldoorlog. Hij werd in 1902 gebouwd door de architecten Jakab & Kamar, die ook verantwoordelijk waren voor o.a. het Stadhuis. Nu is het een van de meest vervallen gebouwen van de stad, het staat een beetje zielig midden op een groot grasveld met een hek eromheen. Alle kleur en glans is er wel vanaf.

Even voorbij de synagoge ligt een grote overdekte boerenmarkt. In het achterste deel verkoopt iedereen zijn zelfgekweekte wortels en bloemkolen. En veel paprika’s natuurlijk, we zitten hier vlakbij de Hongaarse geboortegrond. De paprika’s zijn hier (en in de restaurants waar ik ze heb gezien) allemaal wit van kleur. Het is niet zo dat ze later nog verkleuren tot groen of rood of zo, het is gewoon een andere soort dan die in Nederland in de supermarkten ligt.

Witte paprika’s op de markt

Hiermee heb ik het centrum van Subotica wel gezien. Ik sluit af in stijl met een heerlijke lunch op het terras van Café Boss. Dat ligt op de binnenplaats achter het Ferenc Raichle Huis, zodat je tijdens het eten van de schone architectuur kunt blijven genieten.