Wat is het?
Um-er Rasas is een archeologische vindplaats in het midden van Jordanië. Het is niet helemaal duidelijk waarom het een werelderfgoed is geworden. Zijn het de goed bewaard gebleven Byzantijnse mozaïeken, of de overblijfselen van een Romeins legerkamp, of toch die unieke toren waar ascetische monniken hun tijd doorbrachten? In navolging van de heilige Simeon in Syrië zaten ook hier monniken in hun eentje hun hele leven lang bovenin een hoge toren. Ze werden gevoed door pelgrims die kwamen kijken en hen vroegen om voor hen te bidden. De toren van Um-er Rasas is 13 meter hoog, en het enige in originele staat overgebleven exemplaar dat herinnert aan deze middeleeuwse traditie. Um-er Rasas was in die tijd (8^e eeuw) een drukbezocht Christelijk pelgrimscenturm, er waren minstens 16 kerken.

Cijfer: 7 (Het is nog echt een stapel stenen waar moeilijk structuur in te onderkennen is. Pas in 1986 is men hier met opgraven begonnen. De mozaïeken zijn beter bewaard gebleven dan die in het nabijgelegen Madaba. Net als daar zijn er afbeeldingen van belangrijke steden uit het Midden-Oosten. De monnikentoren ligt er mooi bij, die is nog niet zo lang geleden gerestaureerd.)

Toegang: Er is hier een paar jaar geleden een groot bezoekerscentrum neergezet, met winkeltjes, parkeerterrein voor bussen, een restaurant. Maar alles was gesloten toen ik er was, en ook andere werelderfgoedliefhebbers die er de afgelopen tijd geweest zijn hebben het bezoekerscentrum nooit open gezien. Het archeologisch park is wel gewoon toegankelijk, er is zelfs een ticket office, maar daar zat niemand en ik kon zo doorlopen.

Hoeveel tijd: 1 uur. Het is een groot terrein, een enorme open vlakte waar iedereen met een rood hoofd van de hitte en de zon vanaf komt. De mozaïeken liggen onder een overkapping helemaal aan de achterkant van het terrein. De toren is vanaf hier ook zichtbaar, maar die is nog zo’n 1,5 kilometer verderop. Helaas is er geen uitleg bij wat je ziet.

Opvallend: Dit was mijn eerste echte rit in mijn huurauto over de Jordaanse wegen. De man van het verhuurbedrijf zei het gisteravond al: het is heel gemakkelijk, het is een klein land, overal staan borden en iedereen wil je wel helpen de weg te wijzen. En inderdaad staat Um-er Rasas goed aangegeven vanaf Madaba. Het is rustig op de weg. Hard rijden kun je hier niet – 60 kilometer per uur is wel zo’n beetje het maximum. Ik kijk een beetje verbijsterd om me heen, naar de kale droge vlaktes met hier en daar een kudde geiten of een kameel. Dat om me heen kijken leer ik snel af als ik met volle vaart over een verkeersdrempel ga: het mini-Chevroletje stuitert eroverheen. Gelukkig hoor ik geen gekraak, maar ik ga beter opletten vanaf nu. Deze verkeersdrempels zijn slecht zichtbaar om dat er gewoon overheen geasfalteerd is. Ze zijn strategisch geplaatst in de bebouwde kom, of op andere stukken van de weg waar men blijkbaar bang is dat er te hard gereden wordt. Echt iets Jordaans zullen we maar denken.

Mijn autootje op het parkeerterrein van Um-er Rasas