Wat is het?
De gedecoreerde boerderijen van Hälsingland zijn 7 houten boerderijen in Centraal-Zweden. Ze dateren uit de 19de eeuw, en reflecteren de rijkdom van de boeren uit die tijd: extra kamers of gebouwen werden bijgebouwd om te gebruiken tijdens hoogtijdagen, rijk bewerkt door rondreizende schilders in folklore of barokke stijl.

Cijfer: 5 (Dit is net vorige week in St. Petersburg tot werelderfgoed benoemd. Ik had het al zien aankomen en het op mijn route geplaatst van een weekendje Zweden. Dit soort inheemse houten architectuur kan mij meestal wel bekoren, ik heb bijvoorbeeld al heel wat fraaie traditionele houten kerkjes in Polen en Slowakije bezocht. Ik verwachtte er dus veel van, en helaas werd het een teleurstelling. Feitelijk heb je het over maar een paar kamers – en daar moet dan wel je mond van open vallen als je binnenkomt om de hoge status waar te maken. “Is dit alles?” is wat bij mij bleef hangen. Een beetje oud behang en geschilderde deurposten.)

Toegang: Ik ben in 1 van de 7 naar binnen geweest: de boerderij va Erik-Anders in Söderala. Hier is de entree 40 kroon (4,5 EUR). De bewerkte kamers liggen hier in één gebouw. De rest van de boerderij wordt nog bewoond, en een deel is ingericht als café.

Hoeveel tijd: Ik ben er denk ik 20 minuten binnen geweest, maar in totaal toch zeker 2 uur zoet geweest met het vinden van de boerderijen.

Opvallend: “Zoeken” hoort bij het leven van een werelderfgoedspotter. Omdat dit een nieuw erfgoed is, was er ook nog niet zoveel over bekend. Vooraf had ik mijn research gedaan via internet, en ontdekt dat 3 van de 7 boerderijen mooi langs de route tussen de Kopermijn van Falun en de snelweg zuidwaarts richting Stockholm liggen. Maar van 1 van de 3 was ik zeker dat hij ook voor bezoekers geopend is (de meeste van deze boerderijen worden nog gewoon bewoond door de eigenaren). Ik stopte eerst in het gehucht Langhed – onbekend bij mijn TomTom maar nog net te vinden aan de hand van een kaartje dat ik vooraf had uitgeprint. Nou, Langhed staat vol met traditionele rode houten boerderijen, maar welke 2 daarvan tot het werelderfgoed behoren heb ik niet kunnen uitvinden. Er staan in ieder geval geen borden. Oorspronkelijk was de nominatie ook veel groter dan 7, er zijn in deze regio nog zo’n 400 van dit soort boerderijen over. Sommigen zijn nu in gebruik als Bed&Breakfast of als restaurant. Maar de meeste zijn gewoon particuliere woningen. Het was een leuk dorpje om doorheen te rijden, maar mijn werelderfgoedvinkje had ik nog niet verdiend.

Dat moest helemaal goed komen 50 kilometer verderop, in het plaatsje Söderala. Daar is de Erik-Anders boerderij ’s zomers wel dagelijks open voor iedereen. Maar ook hier had ik de grootste moeite om het te vinden. Ik ben wel drie keer in slakkengang de hoofdstraat doorgereden, op zoek naar een aanwijzing. Ik heb ook alle zijstraten geprobeerd (waren er gelukkig niet zoveel), maar helemaal niets. Ik wilde het er echter niet bij laten zitten, en net toen ik bedacht om het maar eens ergens te gaan vragen ontdekte ik een andere afslag vanaf de grote weg. En zowaar een bord naar de Erik-Anders boerderij. Die blijkt een kilometer of 2 verderop te liggen in het bos, zonder verdere aanwijzingen echt onvindbaar. Verrast was ik dus ook dat ik niet eens de enige bezoeker was, maar dat er toch al een man of 6 aan de koffie met gebak zaten in het cafeetje. Er was zelfs een speciale bezoekersparkeerplaats gemaakt op een grasveldje verderop.

Buitenkant van de boerderij van Erik-Anders