Als succesvol werelderfgoedverzamelaar moet je ook proactief te werk gaan. Zo zoek ik altijd naar plekken op de “Voorlopige Lijst” als die in de buurt van mijn globale reisroute liggen. “De archeologische vindplaatsen van de Jomon-periode” is er eentje van de Voorlopige Lijst van Japan. Voorlopig is hij nog niet aan de beurt om echt genomineerd te worden, maar je weet maar nooit.

Het is een cluster van 15 prehistorische opgravingen op het noordelijke puntje van de provincie Tohoku en het uiterste zuiden van het eiland Hokkaido. Van de 15 kies ik Sannai-Maruyama in Aomori uit voor een kort bezoek. Het lijkt de meest toegankelijke locatie te zijn.

Jomon gaat voor werelderfgoed!

De routebeschrijving met het openbaar vervoer was een beetje vaag, dus ik neem een taxi vanaf het station van Aomori om me 7 kilometer naar de rand van de stad te brengen. Het verandert meteen weer in een staaltje Japanse hulpvaardigheid: de taxichauffeur met wie ik geen taal gemeen heb, besluit dat ik het beste uit mijn bezoek aan Sannai-Maruyama moet halen en belt vast vooruit met zijn mobiele telefoon om aan te kondigen dat er een Engels sprekende bezoeker aankomt. Vervolgens gaat hij met mij het hoofdgebouw in om te verzekeren dat ik een Engelssprekende vrijwillige gids krijg. De meisjes achter de balie zijn ook allemaal erg blij met een gast uit “Oranda”.

Samen met de eerst wat moeizaam Engels sprekende gids loop ik verder het terrein over. Deze overblijfselen uit de Jomon-periode (5.500 – 4.000 jaar oud) werden pas ontdekt in 1992, toen ze een honkbalstadion op deze locatie wilden bouwen. Er zijn veel hutten, grotere gebouwen, grafkuilen en -kruiken, en heel veel aardewerk gevonden. Sannai-Maruyama bestaat vandaag de dag uit een buitenlocatie met gereconstrueerde gebouwen en archeologische opgravingen, en een overdekt complex met een museum en een winkel/restaurant/informatie- & beleveniscentrum.

Een deel van de buitenlocatie

Sites die zo oud zijn als deze zijn vaak moeilijk tot leven te brengen, maar ik moet zeggen dat ze er hier veel energie in hebben gestoken om er het beste van te maken. Soms door reconstructies om een gevoel te geven hoe de woningen er moeten hebben uitgezien, maar ook open putten (bedekt door kleine gebouwen om ze te beschermen) om te laten zien hoe het door de archeologen is aangetroffen. Het museum toont tot slot de grote objecten die hier zijn gevonden: jade ringen, veel speerpunten natuurlijk, versierd aardewerk en grappige kleifiguren die waarschijnlijk gebruikt zijn bij rituelen.

Ze zien nu al enthousiast uit naar een mogelijke werelderfgoedstatus, die wordt genoemd in de Engelse brochure en duidelijk zichtbaar is in het logo boven de receptie. Ik vrees dat de kansen klein zijn, daarvoor is het verhaal niet bijzonder genoeg, maar ik heb toch genoten van mijn bezoek van ongeveer een uur.

Kleipop gevonden in Sannai-Maruyama

Vijf minuten lopen ervandaan ligt het Aomori Museum of Art. Het is een echt moderne kunstmuseum, een heel groot gebouw met heel weinig inhoud. De binnenkomer bij de permanente collectie bestaat uit een zaal met 3 metershoge werken van Marc Chagall. Stoeltjes in het midden om ervan te genieten, erg mooi inderdaad. Dan volgt er een reeks typische Japanse pop art, zoals de Hula-Hula kamer. Het hoogtepunt is zeker het standbeeld van de Aomori-ken hond: 8,5 meter hoog, maar toch schattig.

De Hond (Aomori-Ken) van Yoshitomo Nara

Tegenover het museum blijkt een bushalte te liggen waar eens per uur een bus langs komt. Ik zie mensen zitten te wachten als ik klaar ben bij het museum, en ben dus mooi op tijd om simpel de bus terug te pakken naar het station. Daar eindig ik mijn bezoek aan Aomori weer eens met eten: gemarineerde rauwe tonijn dit keer.