Wat is het?
Het cultuurlandschap van de zilvermijn Iwami Ginzan bestaat uit 14 historische plekken rondom de berg Sennoyama. Vanaf 1526 tot 1923 werd hier zilver gewonnen. Vooral in de 16e en 17e eeuw leidde dat tot een bloeiende handel met Korea en China, en met Europese zeevaarders zoals de Portugezen. Overgebleven zijn ruim 600 oude mijnschachten, restanten van smelterijen, huizen van kooplieden en ambtenaren, tempels, 2 transportroutes door de bergen, en 3 havenplaatsjes waarvandaan het zilver verder over de wereld werd vervoerd.

Cijfer: 6,5 (Ik had me er meer van voorgesteld – het meeste is erg vervallen. De mijnbouw is hier ook al vroeg in de 20e eeuw gestopt, de natuur heeft het daarna weer overgenomen. Ook de tempels lijken niet of nauwelijks nog gebruikt te worden, de meeste waren gesloten. Eén van de mijnschachten is toegankelijk gemaakt voor toeristen, maar zonder veel uitleg is het niet meer dan een lange onderaardse gang. Het ligt wel in een mooie bosachtige omgeving, zag zelfs nog twee apen.)

Toegang: Het is een groot gebied, waar je vrij kunt rondwandelen en tempels, graven en mijnen kunt zien. In de grote Ryugenji Mabu-mijnschacht kun je ook naar binnen. Entree kost 200 Yen (2 EUR) – de prijs voor buitenlanders: die krijgen namelijk 1 EUR korting bij de betaalde onderdelen van dit werelderfgoed!

Hoeveel tijd: Ik ben er ongeveer een halve dag geweest. Het kost veel tijd om van het begin van het dorp Omori tot de mijn te lopen. Het is een kilometer of 5 bergopwaarts, en onderweg is er natuurlijk van alles te zien. Er zijn ook volop restaurants, cafeetjes en souvenirwinkels.

Opvallend: Van mijn werelderfgoedcollega’s ben ik pas de tweede die dit gebied heeft bezocht. Het ligt ver van de grote steden van Japan, en dus ook ver van de shinkansen-routes. Ik kwam er door vanuit Okayama eerst 3 uur lang een regionale trein te nemen tot Izumoshi. Hier heb ik overnacht. Dat het een gemeente is met 150.000 inwoners is er niet aan af te zien, ik had er een hele avondwandeling voor nodig om een geldautomaat, een supermarkt en een restaurant te vinden. De volgende dag ben ik met de lokale trein verder gegaan naar Odashi (3 kwartier), en ben daar overgestapt op een bus (25 minuten). Dat is de enige manier om zonder auto deze geïsoleerde streek te bereiken. Sinds het in 2007 werelderfgoed is geworden trekt het wel meer toeristen. Op het station werd mij al een stapel folders in het Engels toegestopt. Ik was dan ook zeker niet de enige die er vandaag rondliep. Zo ontmoette ik tot wederzijdse hilariteit meerdere malen een ouder Japans stel dat al bij mij in de trein uit Okayama had gezeten, in het zelfde hotel in Izumoshi overnachtte als ik en die me deze ochtend uitgenodigd hadden om bij hen aan tafel te ontbijten omdat alle andere plaatsen bezet waren door bouwvakkers.