Wat is het?
Yakushima is een dichtbebost eiland en het laatst overgebleven ecosysteem dat wordt gedomineerd door de Japanse ceder. De bossen zijn erg oud, er is nooit gekapt. De oudste bomen zijn tot 3000 jaar oud en hebben een doorsnee van meerdere meters.

Cijfer: 8 (Niet omdat die grote coniferen nou zo spectaculair zijn, maar het is een schattig eiland met net zoveel toerisme dat het nog leuk is. En van overal zie je die prachtige groen beboste bergen, waar je ook maar kijkt. Mensen wonen er alleen aan de kust, zo’n 15.000 in getal.)

Toegang: Er wordt geen specifieke entree geheven. Het gebied is alleen te voet te bereiken.

Hoeveel tijd: Ik was er 2,5 dag, een prima tijd denk ik. Als je heel erg van wandelen houdt en het is mooi weer, dan kun je je er nog wel langer vermaken.

Opvallend: Pas toen ik deze reis naar Japan in detail aan het voorbereiden was, kwam ik erachter dat het werelderfgoed “Yakushima” niet het hele eiland beslaat. En zelfs een flinke wandeling door de bossen en langs de kenmerkende grote Japanse ceders is nog niet genoeg. Het gebied dat tot werelderfgoed is verklaard is maar een deel van het nationaal park Yakushima. En natuurlijk net het moeilijkst te bereiken deel: de hoogste bergtoppen, de meest afgelegen bossen. Er is een wandeling van 10 uur naar de Jomon Sugi (het oudste, hoogste en bekendste exemplaar van de Japanse ceders op Yakushima) en dan bereik je net het beschermde gebied. Maar daar had ik niet zo’n zin in.

Ik heb de kaart van Yakushima naast de begrenzing van het werelderfgoed gelegd, en kwam erachter dat het verst dat je met de bus kunt komen de waterval Ohko-no-taki is. Vandaar leek het nog zo’n 3 à 4 kilometer lopen tot de rand van het werelderfgoedgebied. Gelukkig scheen de zon volop deze woensdag, en werd het na 5 minuutjes bij de waterval te hebben gekeken een prettige wandeling noordwaarts. Dit deel van Yakushima is onbewoond. Er loopt wel een asfaltweg doorheen, met de auto kun je een volle ronde over het eiland maken in tegenstelling tot de bus. Dat het er veel rustiger is dan waar ik gisteren was merk je al aan de vele vogels die je hoort en ziet. En natuurlijk weer de nodige hertjes en apen langs de kant van de weg. Na op mijn gemak een minuut of 40 gelopen te hebben bereikte ik inderdaad een bord dat je nu het werelderfgoedgebied betreedt. Missie geslaagd!